O NOSO MAR ESTÁ CHEO DE ANIMAIS MARIÑOS...

PARA QUE OS POIDERA VER CON FACILIDADE, MEUS PAIS LEVÁRONME O ACUARIO DA CORUÑA, ONNE DISFRUTEI COÑECENDO INCLUSO ANIMAIS QUE VIVEN EN MARES LONXANOS.

AUGAMARES, PEIXES DE DISTINTAS FORMAS, TAMAÑOS E CORES, POLBOS, FOCAS E TIBURÓNS...

MOITO ME GUSTOU IR Ó ACUARIO E PODER ADEMAIS VER A GASTÓN !!

Helena

Ola, son Paula e vouvos contar cousas que me contou a miña avoa das mariscadoras, porque ela tivo ese traballo durante moitos anos.

As mariscadoras o que fan é coller ameixas e berberechos e logo levalos para a lonxa, onde os venden e que así a xente os poida comprar.

 En casi todas as praias se recollen as ameixas e os berberechos e este traballo quen o realiza son as mariscadoras. Fano a poucos metros da auga e incluso algunas veces se teñen que meter no mar para poder coller as ameixas que están agachadas. Polo inverno tamén teñen que ir mariscar e estar abaixadas na auga… e aínda que leven un traxe de neopreno que as abriga teñen frío igual e é un traballo moi duro.

A ameixa encóntrase na area que é unha maneira de esconderse e estar a salvo cando a marea baixa.

Agora vouvos a contar para que se traballaba antes neste oficio. Pois as mulleres buscaban este traballo como unha axuda para a economía familiar, como xente que non tiña moito diñeiro ou tiña que ter cartos para poder pagar os seus gastos…

Pero na actualidade esto vese como un oficio calquera, e xa moita xente traballa a coller ameixas e berberechos, sobre todo a xente que vive nas costas e que ten as praias ó lado da casa.

Como podedes ver todas as que marisquean son mulleres !

PAULA CESPÓN

AS GAIVOTAS PATIAMARELAS SON  BEN COÑECIDAS POR NÓS. EN RIANXO PODÉMOLAS VER CON FRECUENCIA.

NA ILLA DE SÁLVORA, PUIDEMOS, SEN EMBARGO, OBSERVAR O QUE NUNCA VÍRAMOS EN RIANXO: AS SÚAS CRÍAS POUCO DESPOIS DE TER SAÍDO DOS OVOS!

Eu fun ó Aquarium Finisterrae a visitar a Gastón, un tiburón touro (Carcharias taurus) de 3 metros de lonxitude e 100 quilos de peso.

Gastón naceu hai 16 anos fronte a Cidade do Cabo, na confluencia entre os océanos Atlántico e Índico. Cando tiña 3 anos foi capturado e trasladado a un acuario de Francia e anos máis tarde ó de Coruña.

Os tiburóns touro viven preto da costa e cazan en grupo, sobre todo cara ao crepúsculo. Son depredadores voraces que se alimentan de peixes, cefalópodos e crustáceos.
Ademais, son os únicos tiburóns que saen á superficie para tomar aire. Gárdano no estómago para manter a súa flotabilidade e non afundirse ata o fondo.

Fran

ESTE QUE VEDES ÁS MIÑAS COSTAS É O MAR DE FISTERRA.
CANDO CHEGARON A ESTE LUGAR OS ROMANOS NON TIVERON DÚBIDA EN CHAMARLLE "FINIS TERRAE" , O FIN DA TERRA.
DURANTE CENTOS DE ANOS PENSOUSE QUE NESTAS AUGAS, ONDE O SOL SE DEITABA TÓDALAS NOITES,  ESTABA O FIN DO MUNDO E SE ABRÍAN AS PORTAS DOS CEOS OU DOS INFERNOS...

Fran

ESTA É A PUNTA DO SALTO LADRÓN.
AÍNDA QUE COA MAREA CHEA PARECE UNHA ILLA, NA BAIXAMAR VESE QUE ESTÁ UNIDA Á COSTA

MEUS PAIS CONTÁRONME UNHA HISTORIA QUE EXPLICA A ORIXE DO SEU NOME:

HAI MOITOS ANOS EN ESPAÑA HOUBO UNHA GUERRA QUE DIVIDIU Á XENTE EN DOUS BANDOS. OS QUE GAÑARON A GUERRA FIXERON MOITOS CAMPOS DE CONCENTRACIÓN ONDE APRESARON A MOITAS PERSOAS. EN RIANXO TAMÉN FIXERON UN.

DAQUELA NON HABÍA ESTRADAS COMA AS DE HOXE E PARA MOVER Á XENTE DUN LADO A OUTRO DA RÍA ERAN MOI BÓS OS BARCOS.

NUNHA NOITE DE MOITA NÉBOA, UN BARCO CARGADO DE PRESOS QUE SE DIRIXÍA A RIANXO AGHEGOUSE MOITO A TERRA. ENTÓN UN DOS PRESOS SALTOU A AUGA , SUBEUSE Á PEDRA QUE VEDES NA IMAXE E DENDE ALÍ ESCAPOU PARA O MONTE.
OS GARDAS ADOITABAN CHAMARLLE ÓS PRESOS "LADRÓNS"  E POR ESO NAQUELA NOITE, VENDO COMO SE LLE ESCAPABA UN DELES, PUXÉRONXE A BERRAR:" Ó LADRÓN! Ó LADRÓN!!"...

E POR ISO A ESTA PUNTA CHÁMANLLE PUNTA DE SALTO LADRÓN

Familia de Fran

Á ESQUERDA PODEDES VER O RÍO DE MUÍÑOS

ANTIGAMENTE DENDE AQUÍ TIRÁBANSE DOS APARELLOS  DENDE A TERRA. OS MARIÑEIORS SAÍAN NUNHA LANCHA DE REMOS E ÍAN SOLTANDO A REDE POLO MAR. DESPOIS TRAÍAN AS DÚAS PUNTAS DA REDE A TERRA E DENDE ALÍ A XENTE TIRABA , ATA QUE A REDE CHEGABA Á PRAIA CHEA DE PEIXE: SARDIÑAS, XOUBAS, ALGUNHA RAIA E, CON SORTE, RABALIZAS

Á DEREITA, O RÍO DA GRENLA

ESTE Á UNHA ZONA DE INMENSA RIQUEZA DE FLORA E FAUNA. NA DESEMBOCADURA DO RÍO DA GRENLA HAI MOITOS LOUREIROS, AMENEIROS, SALGUEIROS, CARBALLOS, PIÑEIROS E EUCALIPTOS.
OS XIRÍNS, PEGAS, CORVOS, POMBAS TRUCAZAS, XÍLGAROS, MERLOS, RULAS, MIÑATOS, CURUXAS, AGUIAS CULEBREIRAS, COELLOS, XABARÍNS E RAPOSOS CONVIRTEN ESTE LUGAR NUN PUNTO DA COSTA DE RIANXO CUNHA GRANDE DIVERSIDADE DE FAUNA.

FRAN

Fran cun colar de margaridas collidas no río da Grenla

NA PRAIA DO TRONCO, COA SÚA FINA AREA, A MIÑA IRMÁ NOELA E MÁIS EU FIXEMOS UN CASTELO E ADORNÁMOLO CON ALGAS E CUNCHAS.

EU TAMÉN FIXEN UN RÍO E NON SE SABÍA SE O RÍO COLLÍA A AUGA DO MAR OU O MAR COLLÍA A AUGA DO RÍO...

FRAN

OLA, SON FRAN E QUÉROVOS EXPLICAR CANTO SEI DA PRAIA DO TRONCO...

PARA QUE VEXADES ONDE ESTÁ SITUADA FÍXENVOS UN MAPA.

COMO VEDES, A DO TRONCO É UNHA PEQUENA PRAIA (DUNS 100 METROS DE LONGO) SITUADA ENTRE A PRAIA DE TANXIL E A DESEMBOCADURA DO RÍO DA GRENLA.
NOS SEUS EXTREMOS HAI UNS PEDREGAIS E CANDO SOBE A MAREA, A PRAIA, DE AREA MOI FINA, DESAPARECE.

PARA CHEGAR Ó TRONCO TEMOS QUE BAIXAR POR UNHAS PEQUENAS ESCALEIRAS DENDE ONDE PODEMOS VER LOUREIROS, HEDRAS E PEQUENOS PINAIS. ALÍ HABITAN MOITOS PAXAROS COMO CORVOS, POMBAS, MERLOS, E MOITOS XÍLGAROS, HOXE A SALVO DE SER ATRAPADOS UTILIZANDO VARIÑAS CON PEGAMENTO, COMO SE ADOITABA FACER HAI 15 OU 20 ANOS !!

NA PRAIA DO TRONCO NON HAI MOITO MARISCO, SÓ TEN ALGO DE BERBERECHO, PERO NA ESQUINA QUE HAI Ó LADO DE TANXIL, A CORNA, HABÍA MOITAS OSTRAS, CARAMUXOS E CAMARÓNS. ANTIGAMENTE TAMÉN SE COLLÍAN ALÍ PEDRAS PARA PEGAR NAS FACHADAS DAS CASAS.

PÓDESE DICIR QUE A ZONA DA PRAIA DO TRONCO NON TEN MOITOS PROBLEMAS MEDIOAMBIENTAIS AGÁS O INMOBILIARIO, PERO COMO AGORA NON SE PODE CONSTRUÍR PRETO DA COSTA, ESTÁ A SALVO. NON É UNHA ZONA VIRXE DA COSTA, PERO O MELLOR QUE TEN É QUE ESTÁ POUCO EXPLOTADA.

Familia de FRAN

Columpios de corda na Praia de Tronco

HOME DE SAGRES:
DA SÚA BOCA ABERTA DESPRENDÉRONSE A LÍNGUA, QUE TRONZOU POR SETE PARTES, E OS DENTES E AS MOAS, QUE QUEDARON ESPARECIDOS POLO MAR

As rochas do arquipélago de Sálvora gardan a historia dun encantamento...

Dise que os celtas chegaron a estas illas sabedores da maldición que as protexía e que convertía en pedra a calquera inimigo dos seus habitantes.

Saefes, xefe dos celtas, quixo conquistar as illas conquistando primeiro a Forcadiña, filla de quen gobernada naquelas terras, coa que tivo un fillo, Nor. Pero o seu plan foi descuberto e nada o librou de quedar petrificado. Dende aquela pódese ver a súa silueta no penedo de Sagres.
E en pedra convertíronse tamén Forcadiña e Nor, e todos os guerreiros celtas cos seus navíos, como advertencia para inimigos futuros...

A TRIBO DE SAGRES:

Na illa de Sálvora descubrimos outros seres petrificados: un elefante, un delfín, unha balea, un tiburón, un cormorán, un parrulo a dormir, un oso a comer e as pezuñas dun animal xigantesco

Se non es quen de asocialos coas imaxes, podes botalo a sortes con este dado...