O noso centro participou nesta xornada a través de dúas mestras que compartiron as súas experiencias.

                                                  SEMPRE VIVAS!!!

HAI 20 ANOS MANUEL AÍNDA NON NACERA.
PERO JOSE, O SEU PAI, SI.
JOSE, DAQUELA UN NOVÍSIMO MARIÑEIRO, SAÍU DURANTE VARIAS XORNADAS AO MAR A TENTAR FREAR A ENTRADA
Á RÍA DA AROUSA DA INMENSA MAREA DE CHAPAPOTE NEGRO QUE SAÍA DO PRESTIGE.
COMA EL, OUTROS PAIS E NAIS, AVÓS E AVOAS, VECIÑAS E VECIÑOS BOTÁRONSE AO MAR, AOS PEIRAOS, ÁS PRAIS E ÁS RÚAS HAI AGORA 20 ANOS.
GRAZAS A ELES E ELAS SOUBEMOS DUNHA GRANDE CATÁSTROFE MEDIOAMBIENTAL QUE SUFRIMOS 
PERO TAMÉN DO GRANDE VALOR E A DETERMINACIÓN DA NOSA XENTE.
E CON ELES APRENDIMOS TAMÉN A DICIR: NUNCA MÁIS!

Hoxe coñecemos o que sucedeu o día 13 de novembro do ano 2002, fai vinte anos: o afundimento do petroleiro Prestige. Unha catástrofe ecolóxica que movilizou a toda unha marea branca, solidaria, para limpar o noso mar.

Fixemos un mural cun mar cheo de petróleo:

Pobres peixiños do mar:

Nin sardiñas nin xurelos,

nin gaivotas nin cormoráns,

todos negros, todos negros,

todos negros...

¡NUNCA MÁIS!

Os nenos dicimos...

PRESTIGE navegando, NON

Petróleo no noso mar, NON

Contaminación na costa, NON

Animais mortos, NON

Xente sen traballo, NON

Mariñeiros tristes, NON