O ALCALDE DA FAMOSA CIDADE DE HAMELÍN APROVEITA MENTRES NON CHEGA O "ENCANTADOR " FLAUTISTA PARA FACERSE AMIGO DUNS SIMPÁTICOS RATIÑOS QUE INVADIRON A SÚA CASA.

 

ÚLTIMAS NOTICIAS: ESCOITANSE XA ÁS AFORAS DA VILA OS SONS DUNHA FLAUTA. PARECE QUE SE ACERCA O FLAUTISTA SEGUIDO POR UN NÚMERO INDETERMINADO DE RATOS. SEGUIREMOS INFORMANDO

A primeira hora da mañá, ás nove, a furgoneta cargada de plantas, arbustos, terra e cortiza chegou a nosa escola; non dabamos feito en colocar todo no porche para unha vez alí organizar todo o traballo; era moita a efervescencia : querían saber os nomes de tantas ducias de plantas como alí había : petunias, pensamentos, begonias, azaleas, dimorfotecas, margaridas, iberis, xeraneos, rododendros, cinerarias, surfinias, caraveis chineses, xazmíns, taxetes.....

Comezamos por plantar unha petunia, begonia ou pensamento- a elixir-, nas macetas que nos trouxeron os Reis Magos e que tan ben decoradiñas deixamos pintándoas con pincel e pinturiñas desas que secan axiña.

 

 

E entón, menos mal, chegaron dúas nais, unha avóa e unha tía, que axudáronos moito. (Tamén chegou Lorena, esa profe que sabe tanto de ordenadores, con dous señores aos que non puidemos atender porque andambamos moi liados, pero agradecémoslle que viñeran a poñernos o canón, a ver se aprendemos a traballar con el).

 

Logo os nenos e nenas cargaban as carretillas de terra para botar nas xardiñeiras e nas macetas colgantes para que unha vez que tiveran as plantas, decoraran os peitoriles das ventás e a fachada da escola.

Máis tarde pasamos ao deseño do xardín, pero antes rastrillaron; mesmo o feito de ter un braciño roto e escaiolado non foi obstáculo para que Anxo traballara arreo desde as nove ata as dúas cun pequeno descanso para merendar, facer un debuxo do traballo realizado e enviarlle un comentario por internet aos nenos e nenas de Cruceiro polo bonito conto que fixeron titulado "Paco Pacolo". Tamén Pedro e Raúl enviaron un comentario. Non deu tempo a que o escribiran todos os nenos e nenas; farano outro día.

As familias deseñaron o xardín colocando as plantas que os nenos levaban sen sacalas da maceta.

Os nenos miraban moi atentos para ver onde tiñan que sachar para facer os coviños.

 

 

Regaron, sacharon, cargaron carretillas con pedrolos que sacaban ao sachar, algúns incriblemente grandes; carrexaron cortiza, espallárona e contemplaron o bonito que estaba todo.

Anxo dicía : "Quen me dera poñer flores por todo o patio, está tan bonito...."

Dicía Antonio Machado "La primavera ha venido

nadie sabe como ha sido".

Na escola de Cuvide sí sabemos como chegou; chegou con esforzo, tesón, ilusión..., guiada da man dun soño do que non queremos espeertar cun mal pesadelo.

E agora unhas fotiños do grupo, dalgún momento do traballo da representación plástica e dos espacios que hoxe coidamos e seguiremos coidando.

 

 

     

          

O luns 10 de marzo tivemos na escola un obradoiro de Educación Medioambiental impartido por dúas monitoras do Concello : Loli e Eva.

Explicáronos moi ben o significado desas tres palabras que empezan por R e que se as aprendemos ben e facemos o que significan estaremos contribuíndo a coidar a Natureza :

1. REDUCIR : Se por exemplo temos que comprar auga embotellada, é mellor comprar un envase grande que moitos pequenos; así reduciremos o lixo que tiramos.
2. REUTILIZAR : En lugar de tirar todos os envases dos iogures ou doutra cousa podemos reutilizalos facendo xoguetes ou obxectos útiles.

Loli e Eva amosáronos un xoieiro, feito cunha caixa de queixos; un peto moi ben decoradiño feito cun

Canto podemos aforrar! Que ben o podemos pasar! e canto ben podémoslle facer ao medioambiente!.

Tivemos un problema coa tecnoloxía : ían proxectar un conto co canón pero fallou o ordenador e non puido ser pero contáronos outro valéndose dun pequeno teatriño improvisado na aula, chulísimo, titulado : "MARUXUA E OS CONTEDORES BARRIGÓNS"

Aqueles personaxes eran moi comellóns pero non lles gustaba todo; cada un comía aquilo que lle sentaba ben :

O AMARELO : envases de plástico, latas e briks.

O AZUL : papel e cartón

O VERDE : botellas, frascos e tarros, todos de vidro.

O GRIS : restos de comidas e tamén cueiros con restos de cacas de bebés, e panos de papel con mocos.

O VERMELLO : Só pilas. Pero é moito mellor xogar con xoguetes que non necesiten pilas.

Nos utensilios nos que sexan necesarias é mellor utilizar as recargables. As pilas son moi contaminantes e non se poden tirar en calquera sitio.

Ocorreu un día que os contedores puxéronse enfermos, doíalles a barriga e choraban e choraban porque o señor Manolo, que non sabía o que había de botar en cada un deles deulles de comer cousas diferentes ás que podían comer así que Maruxa, unha nena moi ben aprendida, foi falar con él e explicoulle como tiña que facer.

Nós, que estabamos escoitando moi atentos e moi atentas tamén aprendimos e cando Loli e Eva nos diron distintos tipos de materiais : vidro, papel, tonas...., soubemos botar cada un no contedor correspondente. Quedaron moi contentos con nós.

REUTILIZAR : Desta palabra coñeciamos algo porque xa fixeramos bonecas e maracas con botellas e caixas.

Gustounos facer unha maraca co botellín de auga que levaramos á escola.

Foi moi divertido e agora, para non esquecer o aprendido, queremos que na casa sigamos traballando con estas tres palabras tan importantes. Axudádenos a coidar o medioambiente.

Para o ano que ven podemos incluilas no proxecto de Voz Natura.

Abofé que se as traballamos entre todos, quedarán ben aprendidas e non se nos esquecerán.

Dámoslle as grazas a Loli, a Eva e ao Concello por organizar esta actividade tan bonita e importante.

 

O prometido é débeda. Para crear o conto de "AZULÍN, O CADRADO AZUL", apoieime en distintos recursos : a observación das actividades dos nenos e nenas no patio, o conto "Xan o distraído" de Giani Rodari, o xogo "unha zapatillas por detrás, tris tras", e algunha expresiòn empregada na aula en relación ao vento do outono.

Quen só queira escoitar o conto non ten máis que clicar en arquivo adxunto e deixar de ler toda esta leria.

Quen teña interese por saber como se me foron ocurrindo as ideas que dan corpo ao conto, que siga lendo.

Na escola de Buía, o patio de recreo, se é que se podía chamar así a aquela especie de galiñeiro cuia construcción custou tantos esforzos e sufrimento, era tan reducido e tan estreito que non podía albergar ningún tipo de mobiliario de xogo agás un pequeno cabalo de madeira balancín e unha pequena pasarela, tamén de madeira. Alí, a imaxinación suplía as carencias e coas cordas de cores de sicomotricidade, nenos e nenas facían os seus columbios atando os extremos as varandas da pasarela. Os cordóns dos zapatos non saberían atalos pero aqueles nós cuia seguridade verificaban con tino, sentándose coidadosamete ata ter a firmeza de que resistirían os seus pesos, non se desfacían nin de broma. Comprobaban que se poñían unha sóa corda, era incómodo , cortáballes o cuíño ao sentarse, mais se colocaban varias xuntas o acomodo era mellor. Tamén comprobaban as distintas alturas e se ao sentarse baixaba moito a corda, entón en lugar do cú o que acomodaban eran os pés e comezaban a randearse agarrándose as varandas para darse pulo.

A pesares de ter aquel exiguo patio, Fina, a miña compañeira, a quen boto tantísimo de menos e eu, organizabamos moitísimos xogos para que aquel cotroso lugar se convertira nun aula aberta de socialización onde o alumnado de Infantil e Primaria o facían da mellor forma posible, aprendendo innumerables xogos que as persoas que xa imos tendo unha idade gardamos na memoria como auténticos tesouros : cantadelas de botar a sortes, de formar equipos, xogos de roda, de corda, de goma, de chapas, de mariolas, de relevos, etc. etc., mesmo adaptabamos pequenos poemas para saltar á corda. Quen diría que todo isto e máis, se facía naquel "patio" pero facíase porque poñíamoslle entusiasmo e disfrutabamos facéndoo ainda que acabáramos rendidas.

Ai, a riqueza de manter as escolas rurais abertas con dúas aulas, Infantil e Primaria!. Se a Consellería de Educación tivera a máis mínima idea da riqueza que poden xerar, non pensarían nelas en termos de rendibilidade económica e non as pecharían aínda que entre as dúas aulas non computaran máis que doce ou trece nenos, pero os despachos son os espacios dos números, e están moi lonxe das boas vibracións que poden xurdir nas escolas, non só no patio de recreo , que non deixa de ser unha aula máis, senón tamén nas interiores. Cantas clases conxuntas se poden levar a cabo cun aproveitamento excelente para ambos ciclos. Coma sempre que empezo a tirar do fío das lembranzas "enrróllome" coma unha persiana. Podería seguir pero xa se vai facendo algo longo.

Sinteticemos . "CADRADIÑO AZUL" bebe de :

- Os debuxos atopados na vivenda da escola.

- Das observacións dos xogos do alumnado no patio.

- Do conto "Xan o distraído" de Giani Rodari.

- Do xogo "Unha zapatilla por detrás, tris tras".

- Dunha cantadela do vento toleión, titulada "xaac, Xaac, xaac" e do entusiamo con que traballabamos.

Vai por ti Fina e por todos os momentos tan bos que compartimos. Un biquiño, María

 

 

 

 

 

 

 

 

 

O día do Entroido presentouse con choiva.

Eu acordei con afonía total.

Os nenos e nenas mirábanme desconcertad@s cando me oiron "falar" daquel xeito tan raro. Por que falas así , profe? que che pasa?.

Non podiamos ir a Capela a correr o Entroido.

Había que sacar forzas de fraqueza e medrar ante a adversidade.

A voz foise engrasando e coa colaboración de Celia, a profe de Relixión, as nais, avóas, tías, irmás e demáis familia, organizamos unha gran festa na que houbo moitas cantadelas, xogos, bailes, contacontos, orellas e filloas.

Pasámolo moi ben e para que vexades unha mostra, aquí vos deixamos unha morea de debuxos dos nosos disfraces, e tamén dalgún dos moitos xogos e bailes que fixemos

OS NOSOS DISFRACES

CÉSAR JORGE

MANUEL

 

 

 

 

 

 

XOGOS :

A RODA DA PATACA

 

 

 

 

 

 

 

 

"EL PATIO DE MI CASA"

 

 

AUGA, TERRA, AIRE

 

O BAILE DA VASOIRA

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

O BAILE DA BONECA

 

 

 

E agora unhas fotiños :