IES Castelao

Capítulo XIV. O Río Negro

          -Señor profesor -díxome o capitán Nemo-, se o  desexa,  imos fixar exactamente a nosa posición e o punto de partida desta viaxe. Son as doce menos cuarto. Vou subir á superficie.

Capítulo XIII. Algunhas cifras

Capítulo XII. Todo pola electricidade

Capítulo XI. O Nautilus                                   

          O capitán Nemo levantouse e eu seguino. Unha dobre porta situada ao fondo da sala abriuse e entrei na biblioteca. Mobles altos de palisandro  negro, con incrustacións de cobre, soportaban nos seus anchos andeis un gran número de libros encadernados de xeito uniforme. Seguían o contorno da sala e remataban na súa parte inferior nuns amplos diváns, tapizados con coiro marrón, con cómodos asentos. Uns lixeiros pupitres móbiles, que podían achegarse ou separarse a vontade, servían para colocar o libro que se estivese a ler. No centro había unha gran mesa, chea de publicacións, entre as que aparecían algúns xornais antigos. A luz eléctrica, que saía de catro globos deslustrados e semiencaixados nas volutas do teito, inundaba este harmonioso conxunto.
          - Aquí ten seis ou sete mil volumes...

Capítulo VII. Unha balea de especie descoñecida
    Aínda que fiquei abraiado por esta inesperada caída, conservei unha impresión moi clara das miñas sensacións.
    Fun arrastrado a unha profundidade duns vinte pés. Entrevín unha masa negra que desaparecía cara ao leste, cunhas luces de posición que desapareceron ao lonxe. Era a fragata. Sentinme perdido.
    - Socorro! Socorro! –berrei nadando desesperadamente cara á Abraham Lincoln.
    Foi o último berro que lancei. A miña boca encheuse de auga. Loitaba, arrastrado cara ao abismo.

Capítulo X.   O home das augas
    Quen falaba deste xeito era o comandante. Ao escoitar estas palabras, Ned Land levantouse subitamente. O camareiro, case estrangulado, saíu cambaleándose despois dun sinal do seu xefe; pero era tal a autoridade do comandante que nin un xesto traizoou o resentimento que debía ter este home contra o canadense.
    Despois duns instantes de silencio que ningún de nós pensou en interromper, dixo:

Capítulo IX. As arroutadas de Ned Land
    Ignoro a duración do sono, mais debeu ser longo porque descansamos completamente das nosas fatigas. Eu espertei o primeiro. Entón, recomecei un exame atento da nosa cela.
    Nada cambiara na súa disposición interior. Respiraba con dificultade. O aire pesado non era suficiente para os meus pulmóns. Era urxente renovar a atmosfera do noso cárcere e, sen dúbida ningunha, a do barco submarino. Obtería o aire por procedementos químicos? ¿Ou contentábase con emerxer á superficie das augas para respirar, como un cetáceo?