IES Castelao

Capítulo XIV. O Río Negro

          -Señor profesor -díxome o capitán Nemo-, se o  desexa,  imos fixar exactamente a nosa posición e o punto de partida desta viaxe. Son as doce menos cuarto. Vou subir á superficie.

          O capitán premeu tres veces un timbre eléctrico.  As bombas comezaron a expulsar a auga dos depósitos; a agulla do manómetro marcou as diferentes presións do movemento de ascensión do Nautilus, logo parou.
          O mar estaba magnífico e o ceo limpo. Provisto do seu sextante, o capitán Nemo tomou a altura do sol para saber a súa latitude. Agardou durante algúns minutos, inmóbil.
          - Mediodía -dixo-. Señor profesor, cando queira...
          Botei unha última ollada ao mar, un pouco amarelado pola proximidade das terras xaponesas, e baixei ao gran salón. Alí, o capitán fixo as súas contas e calculou cronometricamente a súa lonxitude, que controlou por anteriores observacións dos ángulos horarios. A continuación díxome:
         - Señor Aronnax, estamos a 137º 15' de lonxitude oeste do meridiano de Greenwich. Mais, no seu honor, utilizarei o de París: trinta e sete graos e quince minutos de lonxitude ao oeste do meridiano de París, e trinta graos e sete minutos de latitude norte, é dicir, a unhas trescentas millas das costas  do Xapón. Hoxe é 8 de novembro, e ao mediodía comeza  a nosa viaxe de exploración baixo das augas.
          O capitán Nemo despediuse. Fiquei só, absorto nos meus pensamentos centrados no comandante do Nautilus. Logo, os meus ollos fixáronse no enorme planisferio estendido sobre a mesa, e coloquei o dedo sobre o mesmo punto onde se cruzaban a lonxitude e a latitude fixadas.
          O mar ten os seus ríos, como os continentes. Son correntes especiais, que se recoñecen pola súa temperatura e a súa cor.  Unha destas correntes pasaba polo punto indicado no planisferio, a Kuro-Shivo dos xaponeses, o Río Negro, que sae do golfo de Bengala onde a quentan os raios perpendiculares do sol dos trópicos, atravesa o estreito de Malaca, pasa polas costas de Asia e continúa no Pacífico Norte cara ás Aleutianas, arrastrando troncos de alcanforeiras e outros produtos indíxenas e cortando as ondas do océano co puro anil das súas quentes augas. Esta era a corrente que o Nautilus ía percorrer. Os meus dous afoutos compañeiros, que apareceran na porta do salón, quedaron petrificados coas marabillas que tiñan ante os seus ollos.
          - Onde estamos? Onde estamos?
          - Nin en Canadá nin en Francia, senón a bordo do Nautilus, e a cincuenta metros baixo do nivel do mar. Abráiate, meu amigo Conseil, porque para un clasificador coma ti, aquí hai moito en que traballar.
          Pero Ned Land, un conquiliólogo pouco afeccionado, interrogábame sobre a miña entrevista co capitán Nemo.
          - Non sabería responderlle, mestre Land. Con todo, abandone esa idea de apoderarse do Nautilus ou de fuxir. Este barco é unha obra mestra da industria moderna. Acougue e procuremos ver o que pasa ao noso arredor.
          - Ver! –exclamou o arpoador-. Pero se non se ve nada! Non veremos nada neste cárcere de aceiro! Camiñamos, navegamos ás cegas…
          De sotaque, fíxose a luz a cada lado do salón, a través de dúas aberturas oblongas. As masas líquidas apareceron moi iluminadas polo resplandor eléctrico. Dúas placas de cristal separábannos do mar.
          O mar era perfectamente visible nun raio dunha milla ao redor do Nautilus. Que espectáculo! Marabillados, permanecemos en silencio diante do cristal, estupefactos.
          A nosa admiración mantíñase no punto máis alto. As nosas interxeccións non paraban. Ned nomeaba os peixes, Conseil clasificábaos e eu extasiábame ante a vivacidade dos seus movementos e a beleza das súas formas. Nunca puidera sorprender estes animais vivos e ceibes no seu elemento natural. Non citarei todas as variedades que pasaron deste xeito ante os nosos ollos abraiados, toda esta colección dos mares do Xapón e de China. Estes peixes, máis numerosos que os paxaros no aire, acudían atraídos sen dúbida ningunha polo brillante foco de luz eléctrica.
          De súpeto, iluminouse o salón. Volvéronse pechar os paneis de aceiro. Desapareceu a encantadora visión.
          Agardaba o capitán Nemo. Mais non apareceu. O reloxo marcaba as cinco. Ned Land e mais Conseil regresaron ao seu camarote. Eu, ao meu cuarto. A miña cea xa estaba alí preparada. Compoñíase de sopa de sapoconcho feita cos anacos máis exquisitos, dun salmonete de carne branca, un pouco laminado, cun fígado preparado á parte, e filetes de emperador.
          Pasei a noite lendo, escribindo e matinando. Despois, vencido polo sono, deiteime na miña cama de zostera e durmín profundamente, mentres que o Nautilus navegaba a través da rápida corrente do Río Negro. Ao día seguinte, o 9 de novembro, espertei despois dun  longo sono de doce horas.
          O día pasou sen ser honrado coa visita do capitán Nemo.  A dirección do Nautilus mantívose leste-nordeste, a unha velocidade de doce millas e a unha profundidade entre cincuenta e sesenta metros.