IES Castelao

O Maelström
(Do 1 de maio ao 2 de xuño de 1868)
[Jules VERNE, Vinte mil leguas baixo dos mares, XIX-XXIII, 2ª parte]

A lura xigante
(20 de abril de 1868)
[Jules VERNE, Vinte mil leguas baixo dos mares, XV-XVIII, 2ª parte]

     O 22 de marzo comezaron os preparativos da partida do Polo Sur. Tivemos que sortear grandes dificultades pois o Nautilus encallou de novo. Desta vez non foi un incidente como no Estreito de Torres, senón un auténtico accidente xa que un enorme iceberg virou sobre si mesmo e nos pechou toda saída.
    Bloqueados deste xeito, houbemos quedar sen aire. Pero por fin puidemos emerxer e encher de aire puro o Nautilus. Debía ser 28 de marzo.
     O Nautilus navegaba a vertixinosa velocidade.
     - Por certo –dixo Conseil-, imos en boa dirección?
     - Imos –respondín-, porque imos cara ao sol, e aquí o sol é o norte.
    - Sen dúbida –seguiu Ned Land-. Mais falta saber se imos para o Pacífico ou para o Atlántico, é dicir, a mares frecuentados ou desertos.

A conquista do Polo Sur

(21 de marzo de 1868)

      O Nautilus retomara a súa imperturbable dirección cara ao sur. Quería chegar ata o Polo? Non o cría, xa que ata entón todas as tentativas de alcanzar ese punto do globo fracasaran.

      O 14 de marzo albisquei xeos flotantes, simples restos pálidos de vinte a vinte e cinco pés, formando escollos sobre os que batía o mar. O Nautilus mantíñase na superficie do océano. Ned Land, que pescara nos mares antárticos, estaba familiarizado co espectáculo daqueles icebergs. Conseil e mais eu admirabámolos por primeira vez.

                                 Cachalotes e baleas

                                (14 de marzo de 1868)

    Do 23 de febreiro ao 12 de marzo, o Nautilus, sen deixar o medio do Atlántico, transportounos a unha velocidade constante de cen leguas diarias. O capitán Nemo quería, evidentemente, cumprir o seu programa submarino, e eu non dubidaba que el desexaba, tras dobrar o cabo de Hornos, volver aos mares austrais do Pacífico.
    Ned Land tiña, polo tanto, razón para o seu receo. Non se podía intentar abandonar o barco nin existía ningún medio para se opoñer  á vontade do capitán Nemo. A única opción era a de someterse, mais a min gustábame pensar que poderiamos obter a través da persuasión o que non se consegue nin con forza nin con maña. Unha vez rematada a viaxe, non consentiría o capitán Nemo en devolvernos a liberdade baixo o xuramento de non revelar xamais a súa existencia?

Un continente desaparecido: a Atlántida

 (19 de febreiro de 1868)

                A mañá do 19 de febreiro vin entrar o canadense no meu cuarto.

         - Pois ben, Ned, onte o azar púxose na nosa contra.

         - Púxose! Ese condenado capitán tivo que parar xusto á hora en que iamos fuxir do seu barco.

         - Si, Ned, tiña que amañar co seu banqueiro.

         - O seu banqueiro?

         - Ou máis ben o seu banco. Refírome a este océano, onde as súas riquezas están máis seguras do que o estarían nos cofres dun estado.

         Conteille entón ao canadense os incidentes da véspera, coa secreta esperanza de convencelo de non abandonar de ningún xeito o capitán. Mais o meu relato non tivo outro resultado que o lamento enérxico de Ned por non ter podido dar pola súa conta un paseo sobre o campo de batalla de Vigo.

         - En fin –dixo-, non está todo perdido! Noutra ocasión conseguirémolo.

         - Cal é a dirección do Nautilus? –preguntei.

A baía de Vigo
 (18 de febreiro de 1868)

                                                                                                      (4º ESO) 
 
     O Atlántico! Vasta extensión de auga que cobre unha superficie de vinte e cinco millóns de millas cadradas. Océano de costas sinuosas, regado polos máis grandes ríos do mundo, o San Lourenzo, o Mississippi, o Amazonas, o da Prata, o Orinoco, o Níxer, o Senegal, o Elba, o Loira, o Rin, que lle achegan as augas dos países máis civilizados e das rexións máis salvaxes.

                                               Do Mar Vermello ao Mediterráneo. A vaca mariña
                                                           (Do 29 de xaneiro ao 11 de febreiro de 1868)        O 29 de xaneiro a illa de Ceilán desapareceu baixo o horizonte. O día 30, ao subir á superficie non había terra á vista. Cara a onde nos conducía o capitán Nemo? A súa idea era chegar ao mar de Omán entre Arabia e a península Índica. 
    Desde alí o 7 de febreiro enfiamos o estreito de Bab al-Mandab. O seu nome en árabe significa ´a porta das bágoas`. Por fin, a mediodía, sucabamos as augas do Mar Vermello.
    Ned Land, nervioso, aseguraba que o Mar Vermello non era o camiño que os levaría de volta a Europa.
    - Sabe vostede, señor Aronnax, que axiña haberá tres meses que estamos apresados a bordo do Nautilus? –preguntou o canadense.

   
Unha perla de dez millóns
(Do 21 ao 30 de xaneiro de 1868)

    Aquí comeza a segunda parte desta viaxe baixo o mar. A primeira rematou na conmovedora escena do cemiterio de coral.
    Toda a vida do capitán Nemo se desenvolvía no seo deste mar inmenso, e non había nada que el non tivese preparado, mesmo a súa tumba. Alí nin un só dos monstros do océano viría perturbar o derradeiro soño dos hóspedes do Nautilus. “Ningún home tampouco!”, engadira o capitán.
    Sempre aquela desconfianza contra as sociedades humanas! A min xa non me contentaban as hipóteses que satisfacían a Conseil. Este bo rapaz persistía en só ver no comandante do Nautilus un deses sabios descoñecidos que responden á indiferenza da humanidade co desprezo. Mais, ao meu parecer, aquela hipótese non explicaba máis que unha das facetas do capitán Nemo.

   
   Un cemiterio de coral
(Do 10 ao 20 de xaneiro de 1868)
           [Jules VERNE, Vinte mil leguas baixo dos mares, XXIII-XXIV. Fin da 1ª parte]

AEGRI SOMNIA
    O 10 de xaneiro, o Nautilus continuou a súa travesía cunha gran velocidade que calculei en non menos de trinta e cinco millas por hora.
    Navegabamos directamente cara ao oeste e o 11 de xaneiro dobramos o cabo Wessel. Os arrecifes aínda era numerosos, pero xa máis dispersos. O 13 de xaneiro, o capitán Nemo chegou ao mar de Timor e á illa deste nome, que está gobernada por raxás. Estes príncipes din que son fillos de crocodilos. Os seus escamosos antergos abundan nos ríos da illa. Mais o Nautilus non tivo ningunha relación con estes desagradables animais. Timor só foi visible por un instante.
    A partir de aquí o Nautilus enfiou cara ao sudoeste. A proa púxose rumbo ao Océano Índico. Onde nos levaría a fantasía do capitán Nemo? Subiría de novo cara ás costas de Asia? Achegaríase ás costas de Europa? O futuro xa nolo diría.

Paso do estreito de Torres. Uns días en terra
(Do 4 ao 9 de xaneiro de 1868)

    Durante a noite do 27 ao 28 de decembro, o Nautilus abandonou os mares de Vanikoro a toda velocidade.  O 1 de xaneiro de 1868 Conseil reuniuse comigo na plataforma.
    - Señor –díxome o valoroso rapaz-, permíteme que lle desexe un bo ano?
    - Por suposto, Conseil! Como se estivese en París no meu despacho do Xardín de Plantas. Só che preguntarei que entendes por “un bo ano”: é o ano que porá remate ao noso cativerio ou o ano en que continuaremos esta estraña viaxe?
    - Abofé que non sei que dicirlle ao señor! Estamos a ver cousas moi curiosas e a última marabilla sempre é a máis sorprendente; se esta progresión se mantén, non sei como acabará isto. Nunca máis volveremos ter unha oportunidade semellante.
    - Xamais, Conseil.
    - Ademais, o señor Nemo, que xustifica ben o seu nome latino, non é máis molesto que se non existise.