IES Castelao

                                 Cachalotes e baleas

                                (14 de marzo de 1868)

    Do 23 de febreiro ao 12 de marzo, o Nautilus, sen deixar o medio do Atlántico, transportounos a unha velocidade constante de cen leguas diarias. O capitán Nemo quería, evidentemente, cumprir o seu programa submarino, e eu non dubidaba que el desexaba, tras dobrar o cabo de Hornos, volver aos mares austrais do Pacífico.
    Ned Land tiña, polo tanto, razón para o seu receo. Non se podía intentar abandonar o barco nin existía ningún medio para se opoñer  á vontade do capitán Nemo. A única opción era a de someterse, mais a min gustábame pensar que poderiamos obter a través da persuasión o que non se consegue nin con forza nin con maña. Unha vez rematada a viaxe, non consentiría o capitán Nemo en devolvernos a liberdade baixo o xuramento de non revelar xamais a súa existencia?

    Durante esa parte da viaxe, navegamos días enteiros na superficie das augas. Un día fomos perseguidos polas embarcacións dun baleeiro que nos tomou sen dúbida por algunha enorme balea de alto prezo. Pero o capitán Nemo rematou a persecución mergullándose baixo as augas. Mais aquel incidente pareceu interesar vivamente a Ned Land. Non creo trabucarme se digo que o canadense debeu lamentarse de que o noso cetáceo de metal non puidese ser cazado a morte polo arpón daqueles pescadores.
    Os peixes observados por Conseil e por min durante aquel período diferían pouco dos que xa estudiaramos noutras latitudes: exemplares dos cartilaxinosos, grandes cans de mar, bandadas de elegantes delfíns, curiosos exemplares de acantopteríxeos e esciénidos, gran cantidade de peixes voadores…
    Ata o 13 de marzo a nosa navegación continuou nestas condicións. Durante a noite do 13 ao 14 de marzo o Nautilus retomou a súa dirección cara ao sur. Pensei que, á altura do cabo de Hornos, volvería para o oeste pero non fixo tal, e continuou a remontar cara ás rexións austrais. Entón, para onde quería ir? Ao Polo? Era absurdo. Comecei a crer que as temeridades do capitán xustificaban abondo as aprehensións de Ned Land.
    O canadense non me falaba había algún tempo dos seus proxectos de fuga. Volvérase menos comunicativo. Aquel 14 de marzo viñeron Conseil  e mais el onda min. Pregunteilles a razón da súa visita:
    - Cantos homes pensa vostede que hai a bordo do Nautilus?
    Despois de facer os cálculos oportunos do osíxeno necesario por persoa, respondín:
    - O aire contido no Nautilus podería en rigor abondar para seiscentos vinte e cinco homes en vinte e catro horas.
    - Seiscentos vinte e cinco!
    - Mais teña por certo –engadín-, que non formamos nin a décima parte desa cifra.

Le Nautilus tomba au milieu d’un troupeau de baleines

     Contra as once da mañá, o Nautilus, mentres navegaba sobre a superficie do océano, caeu en medio dunha tropa de baleas. Encontro que non me sorprendeu, xa que sabía que eses animais, cazados sen reparos, se refuxiaban nas concas das latitudes altas.
    Estabamos sentados na plataforma, nun mar tranquilo. Foi o canadense –el non podía trabucarse niso- quen sinalou unha balea no horizonte, no leste. Fitando atentamente víase o seu dorso negro elevarse e baixar alternativamente sobre as ondas, a cinco millas do Nautilus.
    - Ah! exclamou Ned Land-, se estivese a bordo dun baleeiro, velaí un encontro que me encantaría!
    - Como, Ned! –respondín-, aínda non desistiu das súas vellas ideas de pescador?
    - É que un pescador de baleas, señor, pode esquecer o seu oficio? Pódese un fartar das emocións de semellante caza?
    - Nunca pescou vostede nestes mares, Ned?
    - Xamais, señor.
    - Daquela, a balea austral élle aínda descoñecida. É a balea nórdica a que cazou ata o de agora.   
      - Estes cetáceos son tan grandes como os dos mares boreais?
    - Máis ou menos, Ned.
    - Eu xa vin baleas grandes, que medían ata cen pés de longo.

Ce ne sont que bouches et dents

    - Iso paréceme esaxerado –respondín-. Eses animais son só balenópteros e, como os cachalotes, son polo xeral máis pequenos que a balea nórdica.
    - Ah! –exclamou o canadense, que non lle quitaba ollo ao océano-  achégase, volve para as augas do Nautilus!
    Ned Land non escoitaba. A balea continuaba a achegarse. Devorábaa cos ollos.
    - Ou! –exclamou-. Non é unha balea, son dez, vinte, é unha grea enteira! E non poder facer nada! Estar aquí, atado de pés e mans!
    - Mais, amigo Ned –dixo Conseil-, por que non pedirlle ao capitán Nemo permiso para cazar?
    Conseil non rematara a frase, e xa Ned Land se deixara caer polo panel e corría á procura do capitán. Algúns intres despois, os dous reapareceron na plataforma.
    O capitán Nemo observou a tropa de cetáceos que nadaba nas augas, a unha milla do Nautilus.
    - Son baleas austrais –dixo-. Velaí a fortuna dun baleeiro.
    - Pois logo, señor –rogou o canadense-, non podería cazalas, aínda que fose só por non esquecer o meu vello oficio de arpoador?
    - Para que? –preguntou o capitán-. Cazar tan só para destruír! Non precisamos aceite de balea a bordo.
    - Con todo –continuou o canadense-, no Mar Vermello vostede autorizounos a perseguir unha vaca mariña.
    - Daquela tratábase de procurar o alimento fresco para a miña tripulación. Agora sería matar por matar. Non admito eses pasatempos asasinos. Ao destruír as baleas, as austrais e as outras, seres bos e inofensivos, cometen unha acción censurable. Aniquilarase unha especie de animais útiles. Xa teñen abondo cos seus inimigos naturais, os cachalotes, os peixes espada e os peixes serra, sen que vostede se meta.
    Dar semellantes razóns a un cazador era un desperdicio de palabras. A saña bárbara e insensata dos pescadores fará desaparecer un día a derradeira balea dos océanos.
    Dirixíndose a min, o capitán Nemo continuou:
    - Tiña razón cando dicía que, sen contar o home, as baleas teñen unha morea de inimigos naturais. Ve vostede, señor Aronnax, aqueles puntos escuros a sotavento?
    - Véxoos, capitán –respondín.
    - Son cachalotes, animais terribles que atopei algunha vez en greas de dous ou tres centos. En canto a eles, si que hai razón para os exterminar.
    Albiscaran as baleas e preparábanse para atacalas. Era o intre de acudir na axuda das baleas. Axiña sentín aumentar os golpes de hélice e tamén a  nosa velocidade.
 
    O combate entre os cachalotes e mais as baleas xa comezara cando chegou o Nautilus. Manobrou para cortar a tropa de macrocéfalos. Estes, ao principio amosáronse pouco incomodados á vista do novo monstro que se axuntaba á batalla. Mais logo tiveron que protexerse dos seus golpes.
    Que loita! O propio Ned Land, axiña entusiasmado, rematou por dar palmas. O Nautilus convertérase nun arpón formidable, brandido pola man do seu capitán. Lanzábase contra aquelas masas carnosas e atravesábaas de lado a lado. Unha vez exterminado un cachalote, corría cara a outro, mergullándose cando o cetáceo se afundía nas capas profundas, remontando con el cando este volvía á superficie, feríndoo de cheo ou de esguello, cortándoo ou arrincándolle anacos, perseguíndoo co seu terrible esporón.
    Que carnicería! Que barullo na superficie das augas! Durante unha hora prolongouse aquel homérico masacre, do que os macrocéfalos non se puideron substraer.
    Por fin, a masa de cachalotes desapareceu. As augas volveron estar tranquilas e remontamos á superficie do océano.
    Aboiabamos entre corpos xigantescos, azulados no dorso, abrancazados polo ventre. As augas estaban tinguidas de vermello  por espazo de varias millas, e o Nautilus flotaba nun mar de sangue.
    O capitán Nemo reuniuse connosco.
    - E ben, mestre Land? –dixo.
    - Pois ben, señor –respondeu o canadense-, é un espectáculo terrible. Mais eu son un pescador, e isto non foi máis que unha carnicería.
    Foi un masacre de animais maléficos –respondeu o capitán -, e o Nautilus non é un coitelo de carniceiro.
    - Gústame máis o meu arpón –retrucou o canadense.
    - Cadaquén coa súa arma –respondeu o capitán fitando para Ned Land.
    Temín que este se deixase levar pola violencia, mais a súa cólera distraeuse ao ver que o Nautilus se achegaba a unha balea naquel momento.
    O animal non puidera escapar dos dentes dos cachalotes. Da punta da súa aleta mutilada penduraba aínda un pequeno baleato que non puidera salvarse do masacre.
    O capitán Nemo conduciu o Nautilus preto do cadáver do animal e ordenou que os seu homes retirasen das súas mamilas todo o leite que contiñan, é dicir, unhas dúas ou tres toneladas.
    O capitán ofreceume unha cunca daquel leite aínda quente. Non puiden deixar de manifestar a miña repugnancia. Pero o capitán aseguroume que era un leite excelente, e que non se distinguía en nada do leite de vaca.
    Probeino e compartín a súa opinión. Era, polo tanto, unha reserva útil para nós. Aquel leite, transformado en manteiga ou en queixo