IES Castelao

Capítulo IX. As arroutadas de Ned Land
    Ignoro a duración do sono, mais debeu ser longo porque descansamos completamente das nosas fatigas. Eu espertei o primeiro. Entón, recomecei un exame atento da nosa cela.
    Nada cambiara na súa disposición interior. Respiraba con dificultade. O aire pesado non era suficiente para os meus pulmóns. Era urxente renovar a atmosfera do noso cárcere e, sen dúbida ningunha, a do barco submarino. Obtería o aire por procedementos químicos? ¿Ou contentábase con emerxer á superficie das augas para respirar, como un cetáceo?
    De súpeto sentinme refrescado por unha corrente de aire puro e moi perfumado por emanacións salinas. Era a brisa do mar! O barco, o monstro de aceiro, acababa evidentemente de subir á superficie.
    Ned e Conseil espertaron case ao mesmo tempo, baixo a influencia desta ventilación vivificante.
    - O señor durmiu ben? –preguntoume Conseil coa súa educación habitual.
    - Moi ben, bravo rapaz –respondinlle-. E vostede, mestre Ned Land?
    - Profundamente, señor profesor. Mais, non sei se me engano, paréceme que respiro a brisa mariña.
    Un mariñeiro non podía enganarse e conteille ao canadense o que ocorrera durante o sono.
    - Ben! –dixo, iso explica perfectamente os ruídos que escoitabamos cando o suposto narval estaba á vista da Abraham Lincoln.
    - Perfectamente, mestre Land, era a súa respiración!
    - Soamente, señor Aronnax, non teño a menor idea de que hora pode ser, a menos que sexa a hora da cea.
    - A hora da cea, meu digno arpoador? Diga, alomenos, a hora do almorzo, porque certamente estamos no día seguinte ao de onte.
    - En calquera caso –dixo o arpoador-, teño unha fame negra e, cea ou almorzo, a comida non chega!
    - Mestre Land –repliqueille-, é preciso conformarnos co regulamento de a bordo, e supoño que o noso estómago se adianta ao reloxo do cociñeiro.
    - Pois ben! Porémolo en hora –respondeu con tranquilidade Conseil.
    - Só vostede falaría así, amigo Conseil –replicou o impaciente canadense-. Usa pouco a súa bile e os seus nervios! Sempre tranquilo! Sería capaz de morrer de fame antes que queixarse!
    - De que serviría!
    - Pois serviría para queixarse! Xa é algo. E se estes piratas pensan que van encerrarme nesta gaiola na que afogo sene scoitar os xuramentos cos que adoito adobiar as miñas arroutadas, trabúcanse! Vexamos, señor Aronnax, fale con franqueza. Cre que nos van ter metidos por moito tempo nesta caixa de ferro?
    - A dicir verdade, sei tanto coma vostede, amigo Land.
    - Mais, que é o que pensa?
    - Penso que o azar nos fixo donos dun importante segredo. E se a tripulación deste barco submarino ten interese en gardalo, e se este interese é máis importante que a vida de tres homes, coido que a nosa existencia está moi comprometida.
    - A menos que nos enrolen na súa tripulación – replicou Conseil- e que nos protexan dese xeito.
    - Mais aínda non se nos fixo, que eu saiba, ningunha proposición. Agardemos, actuemos en consecuencia e non fagamos nada –dixen eu.
    - Ao contrario, señor profesor –respondeu o arpoador, que non quería darse por vencido-, cómpre facer algo!
    - O que, mestre Land?
    - Salvarnos.
    - Salvarse dun cárcere “terrestre” a miúdo é difícil, mais facelo dun cárcere submarino, iso paréceme absolutamente impracticable.
    - Non adiviña o que deben facer as persoas que non poden fuxir da súa prisión? – preguntou Ned Land tras uns momentos de reflexión.
    - Non, meu amigo.
    - É moi simple. Cómpre que permanezan nela.
    - Vale máis estar dentro que enriba ou debaixo! – dixo Conseil.
    - Pero despois de expulsar fóra os carcereiros e os gardiáns – engadiu Ned Land.
    - Como, Ned? Pensa en serio en apoderarse deste barco?
    - Moi seriamente.
    - É imposible.
    - Por que, señor? Pode presentarse algunha oportunidade favorable, e non vexo o que podería imperdirnos aproveitala.
    Máis valía admitir a proposta do arpoador que discutila. Por iso limiteime a responderlle:
    - Deixemos que pasen as cousas, mestre Land, e logo veremos. Pero ata entón, prégollo, conteña a súa impaciencia. Só podemos actuar con audacia, e perdendo os nervios non provocará circunstancias favorables. Prométame, polo tanto, que aceptará a situación sen alporizarse demasiado.
    - Prométollo, señor profesor –respondeu Ned Land cun ton pouco tranquilizador-. Da miña boca non sairá unha palabra violenta, nin me traizoará un xesto brutal, mesmo cando as comidas non se sirvan con toda a regularidade desexable.
    - Teño a súa palabra, Ned –respondinlle ao canadense.
    Logo, a conversa rematou e cada un de nós púxose a reflexionar.
    Ned Land, atormentado polas contraccións do seu robusto estómago, alporizábase cada vez máis, e, malia a súa palabra, temía realmente unha explosión cando estivese en presenza dun dos homes da tripulación.
    Non me atrevía a calcular a duración do noso abandono, do noso illamento no fondo daquela cela. As esperanzas que me fixera da nosa entrevista co comandante esvaecíanse aos poucos. Conseil permanecía tranquilo, mentres que Ned Land ruxía.
    Naquel momento escoitouse un ruído no exterior. Uns pasos resoaron no chan de metal. Os ferrollos descorréronse, a porta abriuse e o camareiro apareceu. O canadense precipitouse sobre o desgraciado, derrubouno e colleuno pola gorxa. Conseil xa tentaba retirar as mans do arpoador da súa vítima medio sufocada e eu ía unir os meus esforzos aos seus cando, de súpeto, fiquei paralizado ao escoitar estas palabras en francés:
    - Acougue, mestre Land, e vostede, señor profesor, escóiteme!

Capítulo X