DOLMEN: monumento funerario da época neolítica. Cámara funeraria sinxela composta por varias pedras verticais sin tallar e unha lousa enorme a modo de teito que aparece na cultura megalítica europea das zonas preceltas. Este culto aos mortos nas comunidades primitivas implica a crenza nunha vida despois da morte. Según moitos estudosos, o seu signifiacado relixioso basease tanto en que expresa unha resposta ao feito da propia morte como por seren monumentos que ensalzan a memoria dos difuntos.

            Ao longo deste 1º trimestre os alumnos e alumnas de 2º de Primaria de Relixión do CRA nos embarcamos nunha viaxe a través do tempo para coñecer a espiritualidade e as crenzas relixiosas dos nosos ancestros. Partindo da cosmogonía cristiana onde consideramos a Deus como o Creador da vida e do universo comezamos a nosa viaxe nas orixes do tempo.

           A través dunha presentación de imaxes titulada “As nosas orixes” inicamos un camiño seguindo as pegadas de Deus dende o Big Bang primixenio ata a aparición do ser humano na Terra. E observamos como dende os tempos prehistóricos o home empezou a desenrolar a súa espiritualidade.

          As primeiras manifestacións relixiosas dos nosos devanceiros aparecen reflectidas nos seus rituais funerarios. Nos enterramentos prehistóricos se tiña por costume ataviar ao difunto coas suas cousas como roupa, adornos, xoias, armas....o que os científicos interpretan como unha manisfestación da crenza na vida despois da morte. Pero a súa concepción da morte era entendida como unha prolongación da propia vida, cunhas necesidades similares a esta, polo que ademais das súas cousas se lles soía deixar aos difuntos comida e auga.

             Durante o Neolítico se foron inpoñendo as sepulturas colectivas que se situaban en zonas alonxadas das aldeas á maneira dos nosos cemiterios. Ao longo do tempo a crenza no máis alá se foi traducindo tanto na complexidade arquitectónica dos enterramentos como no incremento da riqueza nas ofrendas funerarias aos defuntos. Este proceso culminaría coa construcción de grandes moles pétreas, chamadas megalitos ( como os menhires, mámoas, dólmens...) e ainda que a súa orixe e significado todavía non son plenamente coñecidos, e tamén se lle atribuen funcións topográficas para marcar o territotio, podemos consideralas tamén como os primeiros monumentos relixiosos construidos pola man do home que chegaron ata os nosos días.

A través dunha actividade de carácter plástico, decidimos como homenaxe aos nosos devanceiros elaborar o noso propio dolmen. A continuación vos mostramos o proceso.

Utilizando como fondo a silueta do dolmen de Axeitos empezamos o noso traballo. Para tratar de darlle unha textura como de pedra, decidimos engordar a fotografía con trozos de papel de xornal empapados en cola:

Posteriormente coloreamos con aquarela unha cartulina a modo de paisaxe natural e unificamos a cor de fondo do dolmen pintándoo de gris:

Logo pegamos o dolmen sobre o fondo. E con témpera e esponxa volvimos colorear a pedra para darlle un aspecto máis natural, utilizando as cores branca, marrón e verde. Por último lle pegamos terra por riba do chan para acadar unha paisaxe máis realista:

A continuación tratamos de recrear o efecto do musgo e do verdío ( tan característicos das pedras galegas) extendendo cos dedos purpurina verde e prateada pola superficie do dolmen.

Para terminar decidimos  embellecer o noso traballo colocándolle un marco, para iso utilizamos unha blonda á que lle coloreamos os bordes con témpera prateada. Este foi o resultado:

Esperamos que vos guste o noso traballo, foi moi laborioso pero cremos que valeu a pena. A continuación vos mostramos a galería de fotos sobre o traballo. Moitos bicos dos nenos e nenas de Relixión de 2º.