Ao longo deste trimestre o alumnado de 2º de Ed. Primaria traballou o conto de “O cazo de Lorenzo” no que a súa autora, Isabelle Carrier, tenta transmitirnos, con tenrura, agarimo e de xeito próximo, a historia dun rapaz chamado Lorenzo, que ten que arrastrar unha pota vermella, sempre ao seu carón. Ás veces a pota dálle certas dificultades e desafíos na vida que, grazas á axuda dalgunhas persoas amables, aprende a superalo aos poucos. Tendo, deste xeito, que atopar onde antes só vía aspectos negativos, os aspectos positivos da vida.

Quizais, a principal moral que se esconde entre as súas letras é que as persoas con discapacidade, que neste caso simula a cazola vermella, non teñan que querer desfacerse dela, é dicir, non teñen que velo como un estorbo. É certo que, ás veces, impide unha vida normal, pero é moito mellor, sobre todo para si mesmos e as súas familias, se intentan levala creativamente en vez de crear unha loita continua, aínda que non sempre é tan sinxelo, como Lorenzo Acaba levando a súa cacerola vermella nunha bolsa, o que lle permite superar os obstáculos cos que se atopou anteriormente dun xeito menos complicado. Se dedicamos o suficiente tempo para ver a discapacidade como o contrario, é dicir, como algo intrínseco á propia persoa, será moito máis doado para nós axudar aos que conviven con eles na súa adaptación e inclusión no mundo actual. E ademais, probablemente terán unha autoestima máis alta que lles permita, igualmente, levar unha vida plena e feliz.

Por que a discapacidade adoita asociarse a algo negativo? Por que cremos, dun xeito estereotipado, que as persoas con discapacidade non poden ou poden, pero dun xeito máis difícil, facer o mesmo que outras? Como ben explica a historia, os forasteiros a miúdo ven só a pota vermella que leva Lorenzo, e esta é información suficiente para crear equívocos. Creo que aos que non coñecen de cerca este mundo, botan de menos algo extraordinario e paga a pena exploralo porque descubrirían aquí cousas inimaxinables.