Normalización

Até sempre...Xosé Neira Vilas!!!!!!
Tanta paz leves....como gloria nos deixas!!!

A maioría dos galegos coñecémolo cando facíamos a Primaria ou a Secundaria por obra e graza de Balbino e xa nunca deixamos de lelo. Aquel neno labrego co que moitos nos identificamos quedou preso para sempre no noso corazón.

Neira Vilas ensinounos a ollarnos de fronte nos nosos dous rostros: o do noso rural da posguerra e o da nosa emigración americana. Ambos coas paisaxes que coñecemos e cos personaxes tenros e defectuosos como a vida mesma. A través deles tratou de explicarnos o simple feito de vivir, sen máis; iso ao que todos intentamos dar sentido.

A súa extrema sensibilidade permitiulle devolver a dignidade ao noso mundo, tan triste e humillado durante tanto tempo que agora, ao ollarnos no espello das súas páxinas, éramos capaces de recoñecernos sen sentir vergoña, sen medo nin inseguridade; de repente, aparecemos todos endomingados e fachendosos. Case non o críamos , pero si, éramos nós!. Que ben nos sentan a tenrura e a emoción! As palabras que sempre usamos brillaban agora con outra luz!

Os que tivemos a fortuna de coñecerte, temos a obriga de eloxiarte e rendernos ante o teu exemplo de esforzo, afecto, solidariedade e a túa extrema responsabilidade con todo e con todos. Quedamos orfos de ti pero déixasnos a lembranza dos bos momentos compartidos, a túa palabra, o teu exemplo. A túa voz queda impresa para sempre na nosa memoria.

Que a terra do Ulla te acolla no seu seo xeneroso!!!!

Até sempre, Mestre!