Educación emocional

Hoxe remata un curso intenso e cheo de emocións tanto positivas como negativas; pero, recordade, todas elas necesarias e útiles. Dende o IES Perdouro e dende “os mércores de emocións” desexámosvos: 

• Que sexades vós mesmos/as. 
• Que fracasedes, aprendades e vos ergades de novo. 
• Que elixades o voso camiño profesional e tamén o cambiedes cando queirades. 
• Que vos defendades cando alguén vos ataque.
• Que saibades buscar axuda se non sabedes defendervos sós. 
• Que vos fagades respectar. 
• Que elixades as vosas parellas. 
• Que terminedes as relacións cando estas non funcionen. 
• Que saibades que ninguén é mellor nin peor que vosoutros/as. 
• Que tedes dereito a todo na vida, que non renunciedes a nada. 
• Que sexades responsables dos vosos actos e decisións, pero sen culpas. 
• Que aprendades a aceptar as cousas como veñen en lugar de resignarvos ou resistirvos. 
• E por último…. que teñades un BO VERÁN!!!!!

Hoxe imos falar do último dos comportamentos que dicía Laurie Santos que xeraban benestar emocional: VIVIR O MOMENTO PRESENTE.

Se poñemos atención no que pensamos, decatarémonos de que a maioría do tempo a nosa mente está ou ben no pasado (cando me dixeron, cando fixen, cando fun a tal sitio, etc...) ou ben no futuro (cando chegue o verán, cando aprobe, cando cumpra 18, mañá tócame facer, etc...) e moi poucas veces estamos no momento presente; e, se nos apuramos, case nunca estamos no minuto presente da nosa vida.

Propóñoche dúas prácticas:

A primeira é moi sinxela: colle unha folla de papel e escribe nela todo o que fixeches desde que abriches os ollos ao espertar hoxe pola mañá; intenta facelo con todo luxo de detalles. 

Seguramente che pase que non sexas capaz de recordar todo o que fixeches porque moitas cousas facémolas en “piloto automático”, é dicir, non poñendo toda a atención no momento de facelas.

Por exemplo, seguro que lembras que te duchaches pola mañá pero, que fixeches primeiro?: lavar o corpo ou a cabeza? que xel usaches? canto xel gastaches? como era a temperatura da auga?... probablemente mentres estabas na ducha “non estabas aí” senón que a túa mente estaba en: “esta mañá teño que…”, “pola tarde quedei con....” Non houbo en ningún caso un “estar no presente” e, polo tanto, desfrutalo.

A segunda práctica tamén é sinxela. Para levala a cabo sigue os seguintes pasos.

Elixe unha actividade do día a día para dedicarlle toda a atención no momento de facela. Cando a realices préstalle toda a túa atención.

Se cando a estás realizando che veñen outros pensamentos, non te frustres, déixaos pasar e volve a pór a atención no que estás facendo.

Ao día seguinte fai o mesmo e todos os días repite a actividade do mesmo modo, con toda a atención posta nela. 

O que estás facendo é o que moitos autores chaman “mindfullness informal”.  

Se o repites día tras día o teu cerebro “vai collendo músculo” e vai aprendendo, de forma automática, a poñer atención no momento presente.

Se poñemos toda a atención no momento presente eliminaremos dous feitos que normalmente son os causantes principais do malestar:
- A rumiación, derivada de pensar de forma recorrente no pasado, de como foron as cousas, de como podía ter sido, etc...
- A ansiedade, derivada de pensar de forma recorrente no futuro, de como van ser as cousas, de que pasará, “e se….”  

Empezar con estas prácticas fará que esteas preparada para cando decidas dar o paso de usar unha gran ferramenta de regulación emocional como é a MEDITACIÓN.

Fai dous mércores comentabamos os 5️⃣ comportamentos nos que era bo “traballar” para, dese xeito, mellorar o noso benestar. Hoxe propoñemos a seguinte actividade para poñer en práctica o segundo deles: FACER ALGO POLOS DEMAIS. A proposta é para traballar durante unha semana.

1️⃣ Ten presente que durante toda a semana vas facer algo polas persoas coas que convives, e incluso por algunha que non coñeces. 

2️⃣ Pensa nas cousas que te fan sentir ben, por exemplo: 

• a) Comer acompañada 
• b) Manter unha boa conversa 
• c) Que alguén che bote unha man cando vas moi cargada 
• d) Que alguén che axude coas túas tarefas. 
• e) Etc… 

3️⃣ Ponte mans a traballar: vas facer algo polas persoas que te rodean. Aquí tes algunha proposta:

•  a) Conversa con túa nai/ pai escoitándoa/o con interese. 
• b) Se vas de compras ao súper e ves a alguén que necesita axuda, anímate a botarlle unha man. 
• c) Se estás na cola dun súper podes deixarlle pasar a esa persoa que crees que vai apurada. 
• d) Bótalle unha man coas tarefas a ese compañeiro/a que sabes que o pode necesitar. 
• e) Comparte o teu bocadillo a ou invita a alguén ao que sabes que lle apetece tomar un bocadillo contigo. Quen di un bocadillo di calquera cousa que poidas permitirte e saibas que lle fai ilusión/ou necesita a outra persoa.
• f) Podes colaborar cunha asociación que teñas cerca e que necesita do teu voluntariado. 

En resumen dedica esta semana a facer algo polos outros de forma consciente. Finalmente, pon atención en como che fai sentir o comportamento desenvolvido, atendendo principalmente ás emocións que che provoca. Que supón no teu benestar?

Ás veces os contos axudan a entender mellor as cousas, así que hoxe toca un conto.

Hai moito tempo, dous labregos ían camiñando por un mercado e pararon diante do posto dun vendedor sorprendidos por unhas sementes que nunca viran.
- E…que sementes son esas?, preguntou un deles.
- Son de bambú. Veñen de Oriente e son unhas sementes moi especiais.
- E por que son tan especiais?, preguntou o outro labrego.
- Se as levan e as plantan, verán por que o son. Só necesitan auga e fertilizante.
Os campesiños motivados pola curiosidade, compraron as sementes de bambú, volveron as súas casas e plantáronas.
Pasado un tempo, as sementes non xerminaban, mentres que o resto dos cultivos seguían crecendo e dando froitos. Entón un dos labregos díxolle ao outro:
- Aquel vello enganounos, non sairá nada. E decidiu deixar de cultivalas.
O outro seguiu regando e coidando delas. Seguía pasando o tempo sen resultados ata que un bo día, cando xa estaba a punto de deixar de regalas, sorprendeuse ao atopar crecido o bambú. E non só iso, senón que as plantas acadaran unha altura de trinta metros en seis semanas.
Como era posible que o bambú tardase sete anos en xerminar e só seis semanas en acadar tal tamaño?
A verdade é que durante eses sete anos de aparente inactividade o bambú estaba xerando un complexo sistema de raíces que lle permitirían soster o crecemento que ía ter despois.
Ás veces as cousas na vida son como unha planta de bambú. Moitas veces queremos encontrar solucións rápidas, triunfos apresurados, sen entender que o éxito é simplemente o resultado do crecemento interno e que isto require tempo.
É tarefa difícil convencer o impaciente de que só chegan ao éxito aqueles que se manteñen de forma perseverante e coherente, e saben esperar o momento axeitado. De igual maneira que é necesario entender que, en moitas ocasións, estaremos fronte a situacións nas que cremos que non está sucedendo nada e isto pode ser extremadamente frustrante.
Así que lembra: se non consegues o que queres ou pensas que non está a suceder nada cos teus intentos por acadar algo, non desesperes… quizais simplemente estás botando raíces.

O post de hoxe trata sobre as habilidades de vida e benestar, e dentro disto, da importancia de ter obxectivos (ou soños).
Coñeces a Adrian Ben ?
@adryben44 é un rapaz de Viveiro que dende pequeno destacou polas súas condicións físicas. De neno gañou diferentes títulos a nivel provincial e autonómico en campo a través e atletismo en pista. Comezou a competir como alumno do seu colexio ata que aos 13 anos entrou no Club Atletismo Lucus de Lugo onde militou durante catro anos ata que marchou para Madrid.
O apoio e sacrificio da súa familia foi vital na carreira de Adrián. Viveiro non contaba con pista de atletismo, polo que comezou a adestrar no paseo marítimo da vila.
Para que adestrase axeitadamente, e sobre todo como consecuencia do seu traslado ao Lucus, os seus pais alternábanse levándoo a Lugo varios días ao mes.
Hoxe Adrián é campión de Europa  en 800 metros en pista cuberta; ademais  logrou o  5º posto na final de 800 metros dos Xogos Olímpicos de Tokio.

Cales pensas que son as razóns que o levaron a acadar eses éxitos?
Lóxicamente as razóns son moitas: traballo, esforzo, disciplina, ilusión, optimismo, resiliencia, rodearse de persoas que axuden a brillar…
Pero o post de hoxe ten que ver cunha razón tan importante como as nomeadas enriba.
Adrián é un rapaz que ten obxectivos, mellor dito: ten SOÑOS, e cando te permites soñar estás moito más cerca de lograr o que queres, é sobre todo, moito máis lonxe de que os demais decidan a túa vida.
Se repasamos as declaracións de Adrián trala súa vitoria en Estambul chama a atención como fala de "soños”, non só de obxectivos:

• "Soñaba con gañar unha medalla nun gran campionato"
  "As bágoas despois da final foron por ter sido quen de cumprir un soño"
• "Levo un título, teño o 20% do traballo feito"
• "Teño un ouro, un 20%; Quedan catro Grand Slams"

Adrián ten moi claro o que quere lograr e vai trazando o seu camiño de acordo co que soñou. Seguro que ó longo da súa vida oiría persoas que lle dirían “non o vas lograr”, “chegar as Olimpíadas é imposible”, “como vai chegar un rapaz de Viveiro a ser profesional do atletismo?”… Pero el tiña un soño... e por iso está máis preto de alcanzalo.

E vos, que soños tedes?
Colle un papel, escribe nel os teus soños, e dende este momento orienta a túa vida para alcanzalos deses xeito percorrerás o camiño que ti elixas, e pode ser que ao final logres “a túa medalla” como lle ocorreu a Adrián.