O pasado luns, o xurado do X Certame de poesía Xela Arias,
formado por Kiko Neves, Iolanda Gondar, Marisa Guerra, Raquel Castro, Mª Carmen
Peixoto e Pilar Carro decidiu outorgar os seguintes premios:
1º PREMIO DA MODALIDADE A
IRIA RIVAS PRIETO
IES SAN ROSENDO
MONDOÑEDO (LUGO)
2º PREMIO DA MODALIDADE A
FABIÁN NIÑO HERNÁNDEZ
IES FONTEM ALBEI
A FONSAGRADA (LUGO)
1º PREMIO DA MODALIDADE B
SARA CARIDE BLANCO
IES RAMÓN CABANILLAS
CAMBADOS (PONTEVEDRA)
2º PREMIO DA MODALIDADE B
CARLOTA CORREDOIRA SARTIER
IES A XUNQUEIRA I
PONTEVEDRA
2º PREMIO DA MODALIDADE B
DAVID GOMES TEIJELO
IES CASTRO ALOBRE
VILAGARCÍA DE AROUSA (PONTEVEDRA)
O día 28 ás oito e media da tarde celebrarase no instituto o
acto de homenaxe á poeta Xela Arias. Como xa é tradicional leranse poemas de
Xela e tamén se presentará un
audiovisual sobre ela. Contaremos
coa presenza da profesora e escritora Olivia Pena e coas rapazas e rapaces
premiados, que nos achegarán os seus poemas.
Velaí vos van uns poucos versos das poetas mozas:
COMPOSICIÓN LITERARIA EN VERSO
Esconde no seu centro un remuíño
e en cada un dos seus versos
un novo significado para a
palabra poesía.
Consegue ter nunha palabra agonía
e alegría,
Nunha estrofa loita e tregua,
Nunha letra unha bágoa, unha
focha
E en cada rima un adeus, unha
aperta.
Convértese en muller de sorriso
vermello,
Pernas de escándalo
e ollos escuros que camiñan sobre
luces de neon;
que entre trago e trago
non pode parar de rir.
Pode contar mil historias nunha
palabra.
Ocultar o sentimento de miles de
persoas.
Esperanzador de fortuna vindeira.
Mártir da liberdade dos seus.
Afónico de pedir auxilio nun
bucle de desesperanza.
IRIA RIVAS PRIETO
NOITE
As estrelas brillan outra noite
de traballo.
Cárceres de sombras pintadas no
asfalto,
recubertas de maquillaxe e
pintalabios
cantan os sacrificios veciños.
SIDA e o autoestop,
berros e orgasmos,
van arrebatando a integridade,
as mentiras pracenteiras.
E os vestidos longos
e o fume de puro
xa non lle permiten recordar,
un po feito de recordos puñal
e promesas de lixo.
E cala,
Cala e consente.
Cala e traballa.
Cala.
E finxe
que hai unha persoa
oculta
tras tres capas de rímmel.
A xanela fúndese no tempo
dun motor que roxe
que a carta está servida
que coma unha artista de cine
debe subir ao coche.
E rompe as medias,
devora crimes imperfectos,
chupando o sangue da carteira,
sentindo xa a doce calor
da barra de pan apertada ao seu
corpo.
As condenas, ás veces, son
implícitas.
SARA
CARIDE BLANCO
