En moitas ocasións os deuses van de garda ao mundo dos xigantes e así comproban que estes non traman algo horrible.
Nesta ocasión, tocoulles ir vixiar a Thor, Loki e Hoenir. Deciden acampar para cazar un boi, pero o lume que fan para asalo, apágase unha e outra vez. Como non fai vento, non tardan en descubrir que un aguia impide acender a fogueira. Os deuses aceptan convidar a cear ao animal a cambio de que avive as lapas. Pero cando a carne está feita, a aguia lánzase a probar bocado e Loki, pensando que se vai a quedar sen cea, crávalle unha lanza entre as ás. A aguia enfurecida ascende cara ao ceo, levándose a Loki. Entre as nubes, Loki, aterrorizado, suplica pola súa vida. O ave confesa ser o xigante Thiazi o Terrible e propón a Loki que lle entregue á deusa Idún, a Rexuvenecedora, a cambio de salvalo. Ao seu regreso, Loki engana a ldún e o xigante rapta á deusa e, con ela, as mazás para non envellecer.
Ao pouco tempo, en Asgard a forza abandona aos deuses. Se antes derrubaban unha muralla, agora apenas moven unha pedra, se disparan, erran o branco e cando voan, o vento failles descender. A vellez venceu aos deuses. Antes de que fose demasiado tarde, Loki, medio cego e sen dentes, confesa o sucedido e parte cara ao castelo en busca de Idún. Transformado en falcón libera á deusa e recupera as mazás da inmortalidade. Thiazi perségueos con forma de aguia, pero danlle morte ao entrar no Recinto dos Deuses. En Asgard, por fin, a debilidade e a enfermidade deixan paso á forza.
Pero a historia continúa. Skadi, a filla do xigante Thiazi, e deusa do inverno, chega para vingar ao seu pai e pide aos deuses unha recompensa pola súa morte do seu pai. En primeiro lugar, un marido para a recente soidade. En segundo lugar, recuperar a alegría.
Os deuses aceptan cunha condición: o marido debe ser elixido polos seus pés. Skadi fíxase en Baldr, o deus máis guapo; así pensa que os seus pés serán os máis bonitos e elíxeos. Cando ve que os pés que elixiu pertencen a Niörd, deus do mar, e non a Baldr, o seu rostro convértese na desdicha pura. No banquete de vodas, a xigante, sentada á beira de Niörd, móstrase triste e aflixida. Para facela sorrir, a Loki acórreselle atar a un carneiro un dos extremos dunha corda, mentres o outro extremo átallo a un dos seus atributos sexuais. Entón Loki tira con toda a súa forza da corda e o carneiro, moi enfadado, devolve o tirón. O deus berra de dor e pon unha postura tan estraña que todo o banquete se retorce de risa.
Skadí non sabe se chorar ou rir, ata que ao final, estala en gargallada.
RECUROS EDUCATIVOS
- Lenda en castelán para traballar na aula.
- Lenda en galego para a hora de ler.
