Thor estaba casado con Sif, que posuía unha espléndida melena dourada, que a cubría desde a cabeza aos pés como un brillante veo.
Só entón deixou Thor marchar ao traidor. Loki foise á Terra dos elfos escuros, para suplicarlle ao anano Dvalin que lle fabricase non só a preciosa cabeleira, senón tamén un agasallo para Odín e Frey, cuxa furia desexaba aplacar.
A súa petición foi recibida favorablemente e o anano fabricou a lanza Gungnir, que nunca erraba o seu obxectivo e o barco Skidbladgar, o cal, arrastrado sempre por ventos favorables, podía navegar polo aire do mesmo xeito que polo auga, ademais de posuír a propiedade máxica de poderse dobrar ata alcanzar un tamaño tan diminuto que cabía nun peto. Finalmente, fiou un fermoso fío de ouro, do que fabricou a cabeleira requirida para Sif, declarando que nada máis tocar a súa cabeza, crecería rapidamente desde alí coma se fose o seu propio pelo.
Loki estivo tan satisfeito con tales probas da habilidade dos ananos, que declarou que Dvalin era o máis punteiro de entre todos os ferreiros, palabras que Brock, outro anano, acertou a oír, tras o cal exclamou que estaba seguro de que o seu irmán Sindri podería producir tres obxectos que excederían aqueles que Loki sostiña, non só en valor intrínseco, senón tamén nas súas propiedades máxicas. Loki retou inmediatamente ao anano para que demostrase a súa habilidade, apostando a súa cabeza contra a de Brock como garantía.
Sindri, informado da aposta, aceptou a oferta de Brock de soprar o lume co fol, advertíndolle, con todo, de que el debería traballar persistentemente e sen un momento de descanso, si quería que tivese éxito. Procedeu a quentar algo de ouro, tras o cal saíu a apalabrar o favor dos poderes ocultos. Durante a súa ausencia, Brock traballou co fol dilixentemente, mentres que Loki, coa intención de facerlle parar, transformouse nun tabán e picou cruelmente a súa man. A pesar da dor, o anano seguiu co seu labor e cando Sindri regresou, sacou do lume un enorme porco bravo, chamado Gullinbursti, debido ás súas porcas douradas, que tiña o poder de emitir luz mentres cruzaba os ceos, pois era capaz de viaxar a través do aire con incrible velocidade.
Co seu primeiro traballo concluído satisfactoriamente, Sindri botou un pouco máis de ouro ao lume e pediulle ao seu irmán que seguise soprando, mentres el volvía saír para asegurarse a asistencia máxica. Esta vez, Loki, aínda disfrazado de tabán, picou ao anano na súa fazula. A pesar da dor, o anano seguiu traballando, e cando Sindri regresou, sacou triunfante de entre as chamas o anel máxico Draupnir, o emblema da fertilidade, do que caían oito aneis similares cada novena noite.
Agora botou ás chamas un anaco de ferro e con renovada precaución, para non frustrar o seu éxito polo descoido, Sindri saíu, deixando a Brock soprando o lume como antes.
Loki atopábase desesperado e preparouse para un intento final. Esta vez, aínda coa forma dun tabán, picou ao anano por encima do ollo, ata que o sangue comezou a emanar tan abundantemente que lle impediu ver o que estaba facendo. Alzando rapidamente a súa man por un segundo, Brock limpouse o sangue; pero malia córtao que fora a interrupción, provocou danos irreparables e cando Sindri extraeu a súa obra do lume, emitiu unha exclamación de decepción, pois o martelo que fabricara era curto de mango.
A pesar do contratempo, Brock estivo seguro de gañar a aposta e non dubidou en presentarse ante os deuses en Asgard, onde lle entregou a Odín o anel Draupnir, a Frey o xabarín Gullinbursti e a Thor o martelo Mjöllnir, a cuxo poder ninguén podía facer fronte.
Á súa vez, Loki entregou a Odín lanza Gungir, o barco Skidbladnir a Frey e a cabeleira dourada a Thor. Pero, malia que esta creceu inmediatamente sobre a cabeza de Sif, declarando todos que era máis bela do que os seus propios bucles o foron xamais, os deuses decretaron que Brock gañara a aposta, debido a que o martelo Mjöllnir, en mans de Thor, sería de gran valor na última loita contra os xigantes de xeo.
Para salvar a súa cabeza, Loki fuxiu precipitadamente. Con todo, foi alcanzado por Thor, que o trouxo de volta e entregoullo a Brock, dicíndolle que aínda que a cabeza de Loki era súa por dereito, non debería tocar o seu pescozo para cortarlla. Impedido de acometer a súa vinganza, o anano decidiu castigar a Loki cosendo os seus beizos xuntos e, xa que a súa espada non os atravesaba, tomou prestada unha agulla de coser coiro do seu irmán para tal propósito. Con todo, Loki, tras soportar as burlas dos deuses en silencio durante un curto período de tempo, foi quen de cortar o fío e pronto volveu ser tan locuaz como sempre.
Malia o seu formidable martelo, Thor non era temido como o perxudicial deus da tormenta, que destruía tranquilas casas e arruinaba as colleitas con repentinas tormentas de sarabia e lóstregos nas nubes. Os nórdicos crían que o arroxaba só contra os xigantes de xeo e as murallas de pedra, reducindo estas a po para fertilizar a terra e facer que producise gran abundancia de froitos para os labradores.
RECURSOS
