A ENCAMADA POLA PAZ DE JOHN LENON E YOKO ONO

(os medios da época traduciron "A cama da paz")

Trátase dun acontecemento ocorrido durante a guerra de Vietnam, en 1969. John Lennon e  Yoko Ono levaron a cabo dúas encamadas de dúas semanas de duración en prol da paz, en Ámsterdam e en Montreal, que foron a súa forma non violenta de protestar contra as guerras e promover a paz. Este acontecemento levou á filmación do documental Bed Peace, filmado por Nic Knowland e producido por Bag Productions.

Encamada en Ámsterdam

Sabendo que o seu casamento o 20 de marzo de 1969 sería un gran acontecemento, John e Yoko decidiron usar a publicidade para promover a paz mundial. Pasaron a súa lúa de mel na suite presidencial no Hotel Hilton de Amsterdam durante unha semana entre marzo 25 e 31, convidando á prensa mundial na súa habitación do hotel. Despois dos seus escándalos xuntos como a cuberta espida do álbum Two Virgins, a prensa esperaba que eles terían relacións sexuais enfronte das cámaras, pero a parella estaba sentada na cama todo o tempo. Despois de sete días, viaxaron a Viena, Austria, onde se celebrou unha conferencia de prensa.

Encamada en Montreal

Gravando " Give Peace a Chance" en Montreal. A segunda encamada foi planeada para ter lugar en Nova York, pero John tiña prohibido entrar ao país por mor do seu consumo de cannabis en 1968. No seu lugar, realizou o evento nas Bahamas no Hotel Sheraton Oceanus, pero despois de pasar unha noite moi calorosa, decidiron mudarse a Montreal. Voaron a Montreal o 26 de maio onde se aloxaron nas habitacións 1738, 1740, 1742 e 1744 no Hotel Queen Elizabeth. Durante a súa estancia de sete días, convidaron a Timothy Leary, Tommy Smothers, Dick Gregory, Murray  e outros. Todos eles  cantaron o himno de paz “Give Peace a Chance”, gravado por Perry André no Hotel Salga o 1 de xuño.

En decembro de 1969 John e Yoko difundiron as súas mensaxes de paz con carteis que dicían WAR IS OVER! If You Want It - Happy Christmas From John and Yoko. (A GUERRA TERMINOU! Se ti queres - Bo nadal deséxanlles John e Yoko).

 WOMEN OF  LIBERIA  MASS ACTION FOR  PEACE

  Leymah Gbowee nace na zona central de Liberia. Aos 17 anos mudouse a Monrovia, cando estalou a primeira guerra civil do país. Adestrada para axudar ás persoas a superar o trauma que supón unha guerra, traballou durante a guerra civil cos nenos soldado do exército de Charles Taylor (presidente de Liberia)
    
  En 2002, Leymah Gbowee organizou a Acción Masiva pola Paz das Mulleres de Liberia  (Women of Liberia Mass Action for Peace). Organizou ás mulleres cristiás e musulmás de Monrovia para levar a cabo protestas pacíficas pola non violencia. As integrantes do grupo empezaron a reunirse en lugares públicos (no mercado de peixe) e, sen distinción de etnia nin relixión, vestidas de branco, rezaban conxuntamente en favor da paz.

  A organización dirixe unha declaración de intencións ao Presidente Taylor (quen posteriormente será xulgado e condenado por crimes contra a humanidade): "No pasado nós eramos silenciosas, pero despois de ser asasinadas, violadas, deshumanizadas, e infectadas por enfermidades, e vendo aos nosos nenos e as nosas familias destruídas, a guerra ensinounos que o futuro xace en dicir NON á violencia e SI á paz! Non pararemos ata que a paz prevaleza."

   Vestidas con camisetas brancas para simbolizar a paz, e contadas por miles, as mulleres convertéronse nunha forza política contra a violencia e o goberno e lideraron con éxito a petición de paz noutros estados africanos.

    A participación das mulleres no proceso de paz en Liberia é un exemplo de como as mulleres poden contribuír de maneira significativa durante os procesos de paz e na construción das sociedades post-conflito.

    O pobo de Liberia ten moito que agradecer ás súas mulleres. Foi a través do movemento feminino pola paz, Women of Liberia Mass Action for Peace, como se puxo fin a unha guerra civil que se saldou con máis de 200.000 vidas e que desprazou a dous terzos da poboación. Miles de mulleres, cristiás e musulmás, manifestáronse unha e outra vez ata que os homes as tiveron en conta.

    En 2011, Leymah Gbowee (traballadora social), Ellen Johnson Sirleaf (presidenta de Liberia) "pola súa batalla non violenta a favor da seguridade das mulleres e do seu pleno dereito na plena participación da obra de construción da paz" xunto a Tawakkul Karman xornalista, política e activista iemení, figura relevante na primavera árabe, gañan o Premio Nobel da Paz. 

O GULABI GANG: O EXÉRCITO DOS SARIS ROSAS 

     A comezos de 2006, Sampat Pal, xunto ao traballador social Jay Prakash, cansada dos malos tratos e a discriminación, formou o Gulabi Gang “o exército dos saris rosas”:  un equipo de mulleres que traballan pola xustiza para as mulleres oprimidas e maltratadas, inicialmente formado por 25 mulleres de diferentes idades que desafiaron o poder dos homes. Vestidas con saris rosas e levando o lâthi (unha vara ou bastón tradicional de bambú utilizado polos pastores) como autodefensa, van de pobo en pobo falando ás mulleres pobres e analfabetas dos seus dereitos.

    O propósito principal das guerreiras de Gulabi Gang é empoderar ás mulleres. O apoio mutuo e a formación constante, resulta esencial. “As casas nas que vivimos tamén son nosas e temos dereito a sentirnos libres nelas”

     Apoian a independencia das mulleres mediante pequenos negocios no sector téxtil. Desta forma, non dependen economicamente dos seus maridos. O diñeiro que gañan é froito do seu esforzo e capacidades. “Defendemos a autodefensa sempre que a consideremos necesario. Non somos violentas, pero hai ocasións nas que non nos deixan outra alternativa”

   Sampat é amada e admirada polas castes baixas e odiada polas superiores e os funcionarios do estado. “A autoridade non me impresiona. O lâthi levámolo para facernos respectar, a verdadeira arma é que estamos unidas.” “Unha muller soa non pode facer nada, pero moitas mulleres unidas poden reverter a situación”.

    O Gulabi Gang defende a todas as vítimas de inxustiza, en especial as mulleres, que están desvalidas fronte á violencia exercida polos homes: acoso, tortura, violación... A familia de Sampat comparte a súa loita mesmo a pesar de ser ameazada de morte e ter que abandonar o seu pobo e casa.

   O seu traballo céntrase na loita contra a corrupción, a redistribución de terras, o  emprego rural ou a cartilla de alimentos para os máis pobres entre outros. Promove talleres de costura, fabricación de abonos naturais, produción de algodón con rocas para que as mulleres poidan ter unha vida digna e ser independentes.

     O servizo comunitario  inclúe a dotación de alimentos e gran aos poboadores das zonas rurais, pensións para viúvas que non teñen os medios económicos para enfrontar a súa vellez e axudar a previr o abuso de mulleres e nenos. A dote, a violación, os matrimonios de nenos, a violencia doméstica, os abuso de menores e o acoso sexual, entre outros, son algúns dos temas denunciados polo grupo.

ROSA PARKS, LUTHER KING

E O BOICOT DOS AUTOBUSES MONTGOMERY

 Todo comezou en 1955, cando unha costureira afroamericana chamada Rosa Parks, que ía sentada tranquilamente nun autobús da compañía Montgomery, negouse a ceder o seu asento a un señor branco... Por entón, os vehículos estaban sinalizados cunha liña: os brancos sentaban diante e os negros detrás, ao fondo. O condutor do autobús ordenou a Rosa que deixase o seu lugar a un branco que acaba de subir. Ela negouse a abandonar o seu sitio. O condutor chamou á policía, que acabou detendo a Rosa.

Tras esta inxustiza iniciouse unha campaña de boicot contra a empresa de autobuses secundada pola comunidade negra. Organizáronse dunha forma marabillosa: a maior parte desprazáronse andando, en bicicletas,  tamén usaron un sistema de coches compartidos ou mesmo montaron mulas... calquera cousa con tal de non tomar os autobuses.

Pois ben, aquí entrou en acción un señor que terá unha enorme importancia na loita contra o racismo: Martin Luther King, que  chegou a ser detido, xunto a outros 156 manifestantes, por "obstaculizar" un autobús. King comentou sobre o arresto ao dicir: "Eu estaba orgulloso do meu crime, foi o crime de experimentar coa miña xente unha protesta non violenta contra a inxustiza".

O movemento, que durou 382 días terminou grazas a unha decisión da Corte Suprema dos Estados Unidos do 13 de novembro de 1956 que declarou ilegal a segregación nos autobuses, restaurantes, escolas e outros lugares públicos.

Os fitos máis salientábeis da vida e obra literaria de Carlos Casares en 25 diapositivas: