Año Nuevo

A primeros de enero de un año cualquiera,
con amores y nombres ya seleccionados,
con los huesos maduros a mitad de mi vida
me PROMETO solemne no sufrir demasiado.

Si me pegan, que peguen,
si me aciertan, me han dado,
y si pierdo en la Rifa,
será porque he jugado.

Me fastidian las penas,
me da alergia el enfado,
con el ceño fruncido
parezco un feto raro.
Año nuevo vida nueva
(¡Qué tópico más sano!)
Nueva luz ilumina
mi ascensor apagado
de subir a deshora
de estar comunicando,
de hacer la angustia en verso
de hacer el tonto en vano,
de sembrar mis insomnios
de tachuelas y clavos.

A mitad de mi vida
de par en par sonrisa y puerta abro,
—que no quiero acabar por los pasillos
con el corazón apolillado—.

PROMETO no volver
a ahogaros en mi llanto,
no volver a sufrir,
sin un motivo
muy justificado.

Gloria Fuertes (Madrid, 1917-1998) in Obras incompletas (edición da autora),  Cátedra, Madrid, 1980 (6ª), pp. 163-164

Comeza maio co Día das Mais, para elas "Nai" de Celso Emilio Ferreiro:

Eu non choro por ti, pois sei que mouras  
xunto á fonte do tempo, alá no fondo
de tódolos camiños das estrelas.

Choro por min, cun pranto inconsolábel,
que me quedéi sin ti, meu limpo espello,
coma un arbre na noite, soio e núo,
fendido polo cerne, coas raíces
sin os doces segredos das violedas.

Choro por min, por estas maus de cinza
que outrora foron pombas,
cando o meu corazón era un paxaro
e ti pasabas sempre atafegada
nun rumor de formiga labourando.

Tecían as albercas seus abrentes
i eu era un vagalume, unha estreliña
ateigada de luz polas vereas.
Dios estaba con nós.

Agora estóu soliño,
orfo de beixos tépedos sin mácula.
Choro por min que xa non teño colo
para pousarme nil coma nun niño,
miña nai imposíbel, viva e morta
no cristal dos meus ollos.

(ilustración: Maternidade, María Antonia Dans, 1980)

Maio tamén é tempo dos maios: Aí vén o Maio (de Florencio Delgado Gurriarán):

Aí vén o Maio pola porta do xardín,
aí vén o Maio de enterrar o pai Abril,

(O Maio, garrido, casiño de chorar,
enxoitou o seu pranto cos panos de luar.)

                                       Aí vén o Maio pola porta da campía,
                                           aí vén o Maio, galán da cotovía,
(O Maio, garrido tiña un cambai brunedo,
o sol esfarrapoullo cos seus dourados dedos).

Aí vén o Maio pola porta da devesa,
aí vén o Maio cos seus brincos de cireixas,
(O Maio garrido anda a bebe-los ventos
pola terra, rapaza de doces arrecendos).

Aí vén o Maio pola porta do soutelo,
aí vén o Maio co seu colete amarelo.
(O Maio garrido, nos intres de vagar,
co mestre rouxinol adeprende a cantar).

Aí vén o Maio pola porta do valado,
aí vén o Maio co seu traxiño branco.
(O Maio garrido, para saudar o vran,
pon luvas de etiqueta con frores de San Xoán).

Aí vén o Maio. Ábrelle as portas, moza,
que trai, por gorentarte, caraveles e rosas!

    Alí vén o Maio,
    Maíño, Maiolo;
    na verde camisa
    botois de amerodos;
    monteira frorida,
    a roupa das festas;
    e un caraveliño
    por riba da orella;
    pieites de silveiras
    piéitanlle o cabelo,
    anda a namorare
    coma un mozo cedo.

DELGADO GURRIARÁN, Florencio, Obra poética, (edición e introdución de Xosé Ramón Pena), Xerais, Vigo, 2022, pp.  132-3)