Skip to Content

Outubro 2024

Poesía do mes de novembro 2024

Medo da morte?
Acordarei de outra maneira,
Talvez confuso, talvez contristado, talvez renovado,
Mas acordarei...
Se até os átomos não dormem,
Porque hei de ser eu só a dormir?

                                                               Pessoa retratado por José de Almada

Fernando PESSOA (Lisboa, 1888-1935), Poemas de Alberto Caeiro (edição de Ivo Castro), Imprensa Nacional-Casa da Moeda (edição digital gratuita), Lisboa, 2020, páx. 96
https://imprensanacional.pt/wp-content/uploads/2022/03/Poemas-de-AlbertoCaeiro.pdf

 

Para escoitalo fai clic aquí

Data: 
Mar, 29/10/2024 - 14:44

Libro do mes de novembro 2024

 No me cuentes cuentos  de  Sandra Sabatés

    A  través de contos populares Sandra Sabatés dá voz a mulleres reais que loitan coas súaspantasmas mentres tratan de reconstruír as súas vidas tras sufrir abusos de todo tipo. Todos os relatos están escritos a partir das informacións que facilitaron as protagonistas á autora. Como as protagonistas dos contos, elas son sobreviventes dunha crúa realidade que se resiste a desaparecer e, á vez, queda a esperanza de que chegue o día en que os monstros só vivan na ficción. (da presentación editorial)
    
    “(...) ¿Y si nos vamos a los Sanfermines? Caperucita y su amigo se miraron. Realmente, era un planazo.
    A los dieciocho, nadie piensa ni planifica mucho. Fui a San Fermín como pude haber ido a otra fiesta. Por fechas, fue la que mejor me pilló: acababa mi primer curso de facultad, mis padres me dejaban ir y… ¿por qué no?
    No quedaban muchos días, las vacaciones de ese 2016 estaban ya a la vuelta de la esquina, de manera que improvisarían sobre la marcha. Viajarían en coche: ese sería su hotel para los próximos días, pues iban con poco dinero y sin mucha intención de dormir. Les bastaría con echar los asientos hacia atrás.
    Llegaron a Pamplona el seis de julio, sobre las seis y media de la tarde. Tras más de cuatro horas en carretera, estaban deseosos de abandonar el vehículo y estirar un poco las piernas. Aparcaron en el Soto de Lezkairu y fueron andando hasta el centro de la ciudad, engalanada ya de un pomposo ambiente festivo. Hacía unas horas que se había lanzado el tradicional chupinazo al cielo, dando inicio a nueve días de encierros, procesiones y comparsas, en honor al patrón de Navarra. Se dirigieron a la plaza del Castillo que, a esas horas, estaba ya repleta de gente. Y es que, durante los Sanfermines, Pamplona se convierte en el epicentro de España, al que acuden personas de todo el país y turistas procedentes de los puntos más recónditos del planeta, atraídos por una fiesta conocida a nivel internacional.
    Caperucita y su amigo conectaron enseguida con un grupo de chicos de Palencia y Castellón con los que compartieron bailes, charlas, risas y alcohol, hasta que, a la una y media de la madrugada, su compañero, agotado tras horas de tensión al volante, anunció su retirada confiando en llegar sereno en unas horas al primer encierro. Ella, sin embargo, no quería despedirse tan pronto: era su primera noche y lo estaba pasando en grande, así que se quedó con el grupo disfrutando del ambiente verbenero. Al rato, descubrió entre la multitud al novio de una compañera de su facultad. Se acercó a saludarlo. Hablaron, bebieron, bailaron y cantaron, pero al darse la vuelta, en un momento de despiste, lo perdió de vista. En cuestión de segundos estaba sola en medio del gentío.
    Avanzó entre la muchedumbre, esquivando empujones y gritos, buscando sin éxito al grupo que había conocido esa misma noche. Eran ya algo más de las dos de la madrugada y estaba cansada. Se sentó a reposar en uno de los bancos de la plaza junto a un chico que, como ella, parecía estar tomándose un respiro. Era de Sevilla, le dijo, y había ido a los Sanfermines con cuatro colegas que le fue presentando a medida que se acercaban al banco. Sin duda, él era el Líder de la pandilla. Estuvieron charlando un buen rato mientras Caperucita hacía tiempo, esperando reencontrarse con los muchachos de Palencia y Castellón. Si no conseguía dar pronto con ellos, se marcharía al coche a descansar. Entonces recordó haberse intercambiado el número de teléfono con uno de los chavales. Lo llamó.
    —¿Dónde estáis? ¿Qué vais a hacer? —preguntó. A duras penas conseguía oír sus respuestas entre la música y el ruido a su alrededor.
    —…vamos a por un bocadillo —creyó entender.
     —Vale, pues quedamos después para ir a ver los encierros —concluyó.
    Miró el reloj, eran casi las tres de la madrugada. Buena hora para regresar al coche e intentar dormir esas poco más de cuatro horas que quedaban antes de que soltaran al primer toro en la cuesta de Santo Domingo” (pp. 23-26)

Para ler as primeiras páxinas preme aquí.

Unha pequena entrevista coa autora:

Data: 
Mar, 29/10/2024 - 17:21

CERTIFICACIÓNS DO VOLUNTARIADO

Despois de todo un curso de bo traballo, chegan as certificacións do noso voluntariado. Que mellor día para recibilas que no día das BIBLIOTECAS
Parabéns!!!
Sodes o corazón da Biblio!!!

   
  

 

 

Data: 
Ven, 25/10/2024 - 08:57

Textos sobre bibliotecas

Unha ducia de textos sobre bibliotecas:

Data: 
Mar, 22/10/2024 - 15:14

Día da Biblioteca (Escolar tamén)

O 24 de outubro é tamén a xornada conmemorativa das bibliotecas escolares.

O pregón deste ano foi redactado polo escritor Patxi Zubizarreta e a ilustradora Laia Giménez Buenaventura (Premio Lazarillo 2024 na modalidade de álbum ilustrado) realizou o cartel.

A continuación reproducimos ambos os dous:

Estreamos biblioteca!

     Sempre pensei que tivera unha infancia sen biblioteca, aínda que, pensándoo mellor, quizais vivía rodeado delas: cada fósil que atopabamos na montaña falábanos de tempos afastados, de peixes que nadaran por onde eu camiñaba; as pedras raras que identificaba con restos de meteoritos transportábanme a galaxias remotas; os esqueletos das covas lembrábanme aos osos que hibernaron nelas; ata os aneis das árbores eran verdadeiras bibliotecas, testemuñas de secas e doutros fenómenos extremos. Pero especialmente gustábanme os contos, as lendas ou as cancións que escoitaba ás miñas avoas e avós: a través das súas emocións, das súas penas e alegrías transmitíannos toda unha sabedoría oral. Talvez por iso dise que cando morre unha persoa maior péchase unha biblioteca.
    Sempre pensei que no meu pobo natal (Ordizia, Guipúscoa) non tivera biblioteca, mais  equivocábame: crecín rodeado de fósiles, supostos restos de meteoritos, esqueletos, aneis arbóreos e, sobre todo, do eco e das voces dos nosos devanceiros, toda unha enciclopedia de humanidade e de natureza. Logo chegaron os libros, cada un como unha xanela e un resumo do mundo, como unha biblioteca xibarizada.
    Se un libro é un xardín que levamos no peto, as bibliotecas convertéronse nos meus oasis particulares, nelas atopei o meu hábitat natural. Agora son consciente de que a miña vida estivo moi ligada a elas; de feito, case a diario refúxiome na Casa de Cultura Ignacio Aldecoa de Vitoria-Gasteiz e, a miúdo, as bibliotecas escolares son o marco dos nosos encontros literarios. Aínda que tamén teño que recoñecer que me deron algún que outro desgusto, como cando me comunicaron que se queimou a escola de Oronoz-Mugairi, ao norte de Navarra. Desde alí fixeron un chamamento para doar libros e, entre todos, reconstruír a súa biblioteca calcinada. Enviei encantado uns cantos exemplares, pero outra petición veu sumarse ao meu pequeno consolo: «Escribiríasnos un conto?», suxeríronme os escolares.
    En realidade, estaba a descubrir outra particularidade da escola porque, cada curso, as nenas e os nenos do centro redactaban un conto —para os máis pequenos escribir é sinónimo de debuxar—, e logo encadernábano cun papel dun gramaxe especial, nunha edición tan imperfecta como única. Na pequena escola todos os anos creaban un libro que logo levaban por quendas á casa para mostralo orgullosos ás súas familias. Esa obra singular máis adiante formaba parte da súa propia biblioteca escolar, un lugar de encontro e de participación dirixido por bibliotecarias intrépidas, dotadas dun espírito e un entusiasmo que comparto e reivindico. De maneira que aquel curso tamén resultou memorable porque, baseado no breve texto que lles enviei —Marabara, maraberi—, o álbum tivo unha tirada maior que consistíu en dous exemplares: un, como de costume, está dispoñible na biblioteca e o outro…, o outro o atesouro eu.
    Aínda que é certo que cada libro garda dentro unha biblioteca, tamén as escolas actuais son un pequeno compendio do mundo, repleto de fósiles, meteoritos, esqueletos, bosques, e cada vez de máis ecos e de máis voces. Sen ir máis lonxe, na escola Urdaneta do meu pobo natal hoxe en día cóntanse máis de vinte orixes entre as familias do alumnado e, ademais do éuscaro e do castelán, escóitanse máis dunha trintena de idiomas: árabe, chinés, edo, romanés, urdu… Tamén desde alí propuxéronme escribir un conto: Munduketariak —algo así como Mundonautas, como os mosqueteiros do mundo…
    Gozo cando viaxo sen saír das bibliotecas escolares, cando Aitor, Areesha, Harmony, Lucía, Ping-Ping ou Sekou me contan as súas vidas e os seus soños. Afortunadamente, a eles non lles falta a biblioteca e, ademais, cada vez que unha nena nova, cada vez que un neno novo vén a unha escola, estreamos biblioteca!

Patxi Zubizarreta

Créditos: https://www.amigosdellibro.com/actividades

 

Feliz día da Biblioteca Escolar!

Data: 
Mar, 22/10/2024 - 16:35

Cando as bibliotecas son oasis de cultura e paz no medio do cruento deserto bélico

A celebración do Día das Bibliotecas é un bo momento para lembrar o papel que estas institucións desenvolven incluso nas máis adversas circunstancias que a tolemia bélica pode provocar.

E para mostra este vídeo que recolle a realidade das bibliotecas da castigada Gaza.

Non nos esquezamos de Gaza no día das bibliotecas!

+Bibliotecas -Guerras!

Data: 
Sáb, 19/10/2024 - 12:29

"Por un futuro sostible": lema para o Día das Bibliotecas 2024

     O lema deste ano, "Por un futuro sostible", pretende destacar o papel fundamental que desempeñamos todas as bibliotecas na consecución dos Obxectivos de Desenvolvemento Sostible da Axenda 2030.
    A través das nosas coleccións, servizos e actividades con usuarios, as bibliotecas contribuímos a construír unha sociedade cada vez mellor informada, máis igualitaria, solidaria e xusta, plenamente consciente da necesidade de levar un modo de vida sostible como compromiso coas xeracións futuras.
    Máis aló dos ODS relacionados coa Cultura e o Coñecemento aos que claramente contribuímos as bibliotecas, tamén fomentamos: a educación de calidade, a igualdade de xénero, a consolidación de institucións máis democráticas, a difusión de información veraz, a redución da pobreza, o coidado do medio ambiente…
    No relacionado con esta perspectiva ambiental, cada vez máis as bibliotecas estamos a adoptar prácticas sostibles para reducir a nosa pegada ecolóxica, como a implementación de edificios enerxeticamente eficientes e programas de reciclaxe. Ademais, educamos ás nosas comunidades de usuarios na importancia do coidado do medio ambiente a través de numerosos obradoiros, conferencias e recursos educativos. Este traballo apoia as iniciativas europeas e nacionais para unha economía máis verde e sostible, como o Pacto Verde Europeo e a Estratexia Española de Economía Circular.
    Como institucións democráticas, as bibliotecas somos espazos accesibles abertos á participación da cidadanía, que busca nelas un lugar de encontro, de intercambio de opinións e coñecemento, de posta en marcha de novas ideas e proxectos, sendo especialmente relevantes en zonas rurais e/ou pouco poboadas.
    Igualmente, as bibliotecas contribuímos á redución da fenda dixital, proporcionando acceso ás novas tecnoloxías e formación en competencias dixitais para persoas de todas as idades e contextos, en liña coa Estratexia España Dixital 2026 e os obxectivos da Década Dixital de Europa.

(da presentación oficial deste Día: https://www.cultura.gob.es/cultura/areas/bibliotecas/mc/dia-bibliotecas-2024/presentacion.html)

Data: 
Sáb, 19/10/2024 - 07:21

NON PERDAMOS A NOSA LINGUA

NON PERDAMOS A NOSA LINGUA

Nestes días acabamos de coñecer os últimos datos do IGE sobre o uso do galego: xa non é o idioma que predomina dentro da comunidade. En cinco anos duplicouse o número de nen@s que de 5 a 14 anos non saben ou non falan galego(32.44%)

"Imaxínate que un día saes de casa e todas as persoas esqueceron a súa lingua. Imaxínate que falan nunha lingua diferente, estraña. Imaxínate que es Rosalía ou Fonso. Imaxínate… Que farías? "
Esta novela infantil/xuvenil, ilustrada por Xosé Tomás e escrita por Miguel A. Alonso Diz, fala da importancia do idioma, de usalo e conservalo, e de como a nosa lingua é parte da nosa herdanza cultural como galegos.
De xeito delicado e con sensibilidade aborda a problemática da perda de falantes na nosa lingua.

Diseño de Biblio San Paio

Data: 
Mar, 15/10/2024 - 22:26

DÍA DAS ESCRITORAS

 

Data: 
Ven, 11/10/2024 - 10:50

A décimo oitava Nobel de Literatura

Nada máis acaído, nas vésperas dunha nova edición do Día das Escritoras, que a concesión do décimo oitavo Nobel de Literatura feminino á escritora surcoreana Han Kang quen tamén recibiu xa no ano 2018 o premio Arcebispo San Clemente pola súa obra A vexetariana (traducida ao galego en 2022, ao voso dispor na biblioteca).

A vexetariana narra a historia de Yeonghye, unha muller que sempre "foi a esposa dilixente e discreta que o seu marido desexou". Con todo, todo cambia cando uns "pesadelos brutais e sanguinarios comezan a espertala pola noite", o que fai que senta a necesidade de desfacerse de toda a carne do frigorífico. Desde ese momento, Yeonghye adoptará unha existencia máis "pura e desposuída", achegada á vida vexetal, "un lugar onde o poder erótico e floral do seu corpo romperá os estritos costumes dunha sociedade patriarcal e ultracapitalista". Podes comezar a súa lectura premendo aquí. Desta novela Anders Olsson, presidente do Comité Nobel, apuntou á súa "empatía física polos vulnerábeis, polas mulleres", algo que, explicou, é "notábel, e vese reforzada pola súa prosa cargada de metáforas"

Outra das súas obras, La clase de griego (preme aquí para ler as primeiras páxinas), é cualificada pola Academia sueca como unha "bonita reflexión sobre a perda, a intimidade e as condicións da linguaxe". Esta novela comeza coa protagonista sentada nunha clase onde ensinan grego; nela, pídeselle ler en voz alta. Pero cando o tenta ve que non pode, que é incapaz de articular palabra ante a sorpresa dos demais. Este feito lévaa a lembrar o momento no que viviu por primeira vez unha situación similar, na súa infancia, coa súa nai enferma de cancro e ela entregada á lectura, aprendendo a lingua e os signos ortográficos con poucos anos. Cunha personalidade solitaria, atopaba sempre a compañía nas letras moito máis que nos amigos, sen mostrar ningún interese por arranxarse nin por ter relacións románticas chegando así aos dezaseis anos cando o primeiro deses episodios de mudez apareceu, sendo incapaz de articular ningunha desas palabras que con tanta admiración e avidez aprendía nos libros. A narración, sempre pausada e ben ganduxada, devólvenos ao cabo de poucas páxinas ao presente, e coñecemos que xa na idade madura vive soa, sen un marido do que se divorciou e sen a custodia do seu único fillo pois a consideraron incapaz de coidalo e velar por el debido á súa precaria situación económica e á súa hipersensibilidade.

Neste relato a dúas voces, a autora alterna a narración da protagonista coa do profesor de grego, vítima dunha cegueira que avanza de maneira inexorable xa desde a súa adolescencia e fálanos tamén dun amor que tivo a esa idade na que os sentimentos asolagan a nosa existencia e todo se descobre coa maxia das primeiras ocasións mentres nos detalla como o seu tránsito vital era acompañado por unha emigración desde Corea a Alemaña na súa adolescencia e o seu regreso á súa terra natal anos despois. Desta maneira, o texto alterna a narración con breves episodios da clase de grego, na que profesor e alumna se atopan, con grandes extensións do pasado de ambos os protagonistas que copan a maioría das páxinas do libro. De maneira análoga á clase de grego e o estudo do grego antigo da man de Sócrates e Platón, o texto fai constantes reflexións sobre a amizade, a vida, a morte e o paso do tempo, imbuíndo aos seus protagonistas nos razoamentos filosóficos dos grandes pensadores antigos.

E para finalizar únha entrevista coa recente Nobel: https://www.infobae.com/america/cultura/2024/10/10/la-entrevista-de-la-premio-nobel-han-kang-con-infobae-somos-seres-mas-comunes-de-lo-que-pensamos/

Data: 
Xov, 10/10/2024 - 12:51


by Dr. Radut