IES Castelao

Capítulo III. Como desexe o señor   
    Tres segundos antes da chegada da carta de J. B. Hobson, pensaba en perseguir o alicorno mariño tanto como tentar o paso do Noroeste. Tres segundos despois de ler a carta do honorable secretario da Mariña, comprendía por fin que a miña verdadeira vocación, o único obxectivo da miña vida, era cazar ese monstro descougante e librar o mundo del.
    Sen embargo, volvía dunha penosa viaxe, canso e ávido de repouso. Só desexaba ver de novo o meu país, os meus amigos e o meu pequeno aloxamento do Xardín das Plantas, as miñas queridas e preciosas coleccións. Mais nada puido reterme.

Capítulo II. Os pros e os contras
    Na época en que se produciron estes acontecementos, eu regresaba dunha expedición científica nos Estados Unidos. Na miña calidade de profesor suplente do Museo de Historia Natural de París, o goberno francés incluírame nesa expedición. Despois de pasar seis meses en Nebraska, cheguei a Nova York cara a finais de marzo cargado de preciosas coleccións. A miña saída para Francia estaba fixada para os primeiros días de maio. Mentres agardaba, ocupábame en clasificar as miñas riquezas mineralóxicas, botánicas e zoolóxicas, cando sucedeu o incidente do Scotia.

           Este Día instituíuse no ano 2000, na data do 12 de maio en recordo do nacemento do matemático e enxeñeiro, ademais de artista (músico, pintor e poeta) Pedro Puig Adam, que nacera en Barcelona no ano 1900 e que faleceu aos 59 anos, en 1960, en Madrid.

Mirou pola fiestra. Víase a carpa do circo que se erguía entre os carballos do feiral.

Está castigado. Cando el saia, a sesión da tarde terá rematado. E despois de cear non o deixarán ir.

A cousa empezou por culpa dunha aposta. Os de quinto estudiaban na aula II, que tiña acceso directo desde o portal sen pasar polas demais dependencias do colexio. Podían ver a rúa e meterse coas rapazas que pasaban sen que ninguén os vixiase. Cando viron a Anne, avisárono:

-          Mira a francesiña do circo.

Nais e lectura

Julio CORTÁZAR

          "Mi madre... era lectora muy indiscriminada, sin ningún rigor científico, lectora de novelas, lectora de cuentos, romántica por naturaleza. Eso ayudó mis primeros pasos en la infancia, porque a través de mimadre yo fui recibiendo los libros que ella consideraba que yo podía leer en esa época, muchos de los cuales eran folletines, libros de poca calidad, novelescos.

           Pero eso se mezclaba con las buenas obras de Alejandro Dumas, de Víctor Hugo, de manera que sin que hubiera un criterio de selección severo, yo tuve una biblioteca que me abrió enormemente la imaginación... En ese sentido mi madre fue una gran iniciadora en el camino de lector primero y de escritor después".

Día 9 00.01 (hora local). Aterrizaje efectuado sin dificultad. Propulsión convencional (ampliada). Velocidad de aterrizaje: 6.30 de la escala convencional (restringida). Velocidad en el momento del amaraje: 4 de la escala Bajo-U1 o 9 de la escala Molina-Clavo. Cubicaje: AZ-0.3.
Lugar de aterrizaje: 63º (IIB) 28476394783639473937492749.
Denominación local del lugar de aterrizaje: Sardanyola.

          - Dichosa edad y siglos dichosos aquellos a quien los antiguos pusieron nombre de dorados, y no porque en ellos el oro, que en esta nuestra edad de hierro tanto se estima, se alcanzase en aquella venturosa sin fatiga alguna, sino porque entonces los que en ella vivían ignoraban estas dos palabras de tuyo y mío.

— ...Ñ ...O ...P. A ver: Palacios... Pastor... Pereira... —o dedo da secretaria baixaba veloz polo listado de nomes que enchía as follas que tiña diante. Sentado enfronte da mesa, Miguel miraba para aquel dedo coma se, de repente, toda a súa vida futura dependese del. Finalmente, a uña vermella quedou parada enriba do que andaba a buscar. A rapaza leu con voz triunfante:

—Pérez Lestón, Miguel. É o seu nome, ¿non si? Xa lle dixen que era imposible que houbese ningunha confusión.

Miguel aínda tentou insistir; podía ser que na empresa traballase outro operario co seu mesmo nome, tampouco os seus apelidos eran tan raros. Pero a secretaria, cun aceno de impaciencia, explicoulle que todo estaba moi claro. Mentres llo dicía, miraba xa para o home que agardaba na fila detrás del, desexoso de ocupar o seu lugar.

     Cando eu era neno, tiña na miña cama unha colcha feita con retallos de teas de diferentes texturas e cores: unha colcha de trapos. Lémbroa agora, despois de tantos anos, e volvo escoitar o estrondo das ondas e o ruído do vento nas velas, e sinto medo porque me atopo nunha selva chea de perigos, e contemplo abraiado un espacio lunar ateigado de silencios... Porque a miña memoria se enche cos mundos encerrados nos libros que había na pequena biblioteca de meu pai, aqueles libros que, coas mans aterecidas, eu lía con paixón nas noites de inverno da miña infancia, abrigado pola colcha de trapos que fixera miña nai.

   A poesía é unha manifestación da diversidade no diálogo, da libre circulación das ideas por medio da palabra, da creatividade e da innovación. A poesía contribúe á diversidade creativa ao cuestionar de maneira sempre renovada a forma na que usamos as palabras e as cousas e os nosos modos de percibir e interpretar a realidade. Grazas ás súas asociacións e metáforas e á súa gramática peculiar, a linguaxe poética constitúe, xa que logo, outra faceta posible do diálogo entre as culturas.
    A decisión de proclamar o 21 de marzo como Día Mundial da Poesía foi aprobada pola UNESCO durante o seu 30º período de sesións, que se celebrou en París en 1999.