IES Castelao

Capítulo III. Como desexe o señor   
    Tres segundos antes da chegada da carta de J. B. Hobson, pensaba en perseguir o alicorno mariño tanto como tentar o paso do Noroeste. Tres segundos despois de ler a carta do honorable secretario da Mariña, comprendía por fin que a miña verdadeira vocación, o único obxectivo da miña vida, era cazar ese monstro descougante e librar o mundo del.
    Sen embargo, volvía dunha penosa viaxe, canso e ávido de repouso. Só desexaba ver de novo o meu país, os meus amigos e o meu pequeno aloxamento do Xardín das Plantas, as miñas queridas e preciosas coleccións. Mais nada puido reterme.
    “Ademais –pensei- ese digno animal deixarase atrapar nos mares de Europa e non quero deixar de levar ó Museo de Historia Natural polo menos medio metro da súa alabarda de marfil”. Pero mentres agardaba ese momento, tiña que buscar ese narval polo norte do Océano Pacífico, o que significaba tomar o camiño dos antípodas para regresar a Francia.
    - Conseil! –berrei impaciente.
    Conseil era o meu axudante. Un rapaz servicial, puntual, celoso por costume, moi habelencioso, preparado para calquera tipo de tarefas e que, a pesar do seu nome, xamais daba consellos.
    Coa convivencia cos sabios do noso pequeno mundo do Xardín das Plantas, Conseil aprendera algunhas cousas. Ata aquel momento e dende había dez anos Conseil seguírame a todas as partes onde me levaba a ciencia. Ningunha obxección para facer a súa maleta para un país calquera, a China ou o Congo, por moi remoto que fose.
    Conseil só tiña un defecto. Formalista empedernido, só me falaba en terceira persoa, ata o punto de ser irritante.
    - Conseil –repetín, mentres comezaba febrilmente a facer os meus preparativos para a partida.
    - Conseil! –berrei por terceira vez.
    Conseil apareceu.
    - Chamaba o señor? –dixo ó entrar.
    - Si, meu rapaz. Prepárame, prepárate. Partimos dentro de dúas horas.
    - Como desexe o señor –respondeu Conseil tranquilamente.
    - Non podemos perder un minuto. Mete no baúl todos os meus utensilios de viaxe, traxes, camisas, calcetíns, o máis que poidas. Bule!
    - E as coleccións do señor? –observou Conseil.
    - Ocuparémonos diso máis tarde.
    - Entón, non regresamos a París? – preguntou Conseil.
    - Si… naturalmente… -respondín con evasivas-, pero dando un rodeo.
    - O rodeo que o señor queira.
    - Oh! Será pouca cousa! Un camiño un pouco menos directo, iso é todo. Viaxaremos na Abraham Lincoln.
    - Como mellor lle conveña ó señor –respondeu Conseil tranquilamente.
    - Sabes, meu amigo, trátase do monstro… do famoso narval… Imos librar os mares del!... O autor dunha obra en dous volumes sobre os Misterios dos grandes fondos submarinos non pode deixar de embarcarse co comandante Farragut. Misión gloriosa, mais…tamén perigosa! Non se sabe onde se vai!... Esas bestas poden ser moi caprichosas! Pero iremos de todos os xeitos! Temos un comandante valente!...
    - Eu farei o que faga o señor –respondeu Conseil.
    - Pénsao ben!, pois non quero ocultarche nada. Esta é unha desas viaxes das que non sempre se volve!
    - Como desexe o señor.
    Un cuarto de hora despois, os nosos baúis estaban preparados. Inmediatamente, a nosa equipaxe trasladouse á ponte da fragata. Precipiteime a bordo. Preguntei polo comandante Farragut. Un dos mariñeiros conduciume ó alcázar, onde me atopei na presencia dun oficial de agradable aspecto que me tendeu a man.
    - O señor Pierre Aronnax? –díxome.
    - O mesmo –respondinlle-. O comandante Farragut?
    - En persoa. Benvido, señor profesor. O voso camarote agárdavos.
    Saudei e, deixando o comandante ó coidado dos seus aparellos, pedín que me levasen ata o camarote que me estaba destinado.
    A Abraham Lincoln fora perfectamente elixida e equipada para o seu novo destino. Era unha fragata moi rápida, provista de aparellos de quecemento que permitían elevar a sete atmosferas a presión do seu vapor. Con esa presión, a Abraham Lincoln acadaba unha velocidade media de dezaoito millas e tres décimas por hora, velocidade considerable pero insuficiente para loitar co xigantesco cetáceo.
    Os arranxos interiores da fragata respondían ás súas calidades náuticas. Fiquei moi satisfeito do meu camarote, situado a popa e que daba á cámara dos oficiais.
    - Aquí estaremos ben –díxenlle a Conseil.
    - Tan ben, sen ofender o señor –respondeu Conseil-, como un ermitán na cuncha dun bucio.
    Deixei a Conseil instalar axeitadamente a nosa equipaxe e subín á ponte para seguir os preparativos da partida.
    Nese momento, o comandante Farragut mandaba soltar as derradeiras amarras que retiñan a Abraham Lincoln ó peirao de Brooklyn. Polo tanto, un cuarto de hora de atraso, ou menos, e a fragata partiría sen min, e perdería esta expedición extraordinaria, sobrenatural, inverosímil, cun verdadeiro relato que atopará, sen embargo, algúns incrédulos.
    Os peiraos de Brooklyn e toda a parte de Nova York que bordea a beira oriental estaban cheos de curiosos. Tres hurras, proferidos por cincocentas mil gorxas prorromperon sucesivamente.
    Eran as tres da tarde. O práctico do porto descendeu ó seu bote e regresou á pequena goleta que o agardaba a sotavento. As caldeiras puxéronse a máis potencia; a hélice bateu máis rápidamente as augas; a fragata pasou pola costa amarelada e baixa de Long Island, e ás oito do serán, despois de perder no noroeste o faro de Fire Island, foi a todo vapor sobre as escuras augas do Atlántico.