Iniciación a un novo deporte de equipo da man da Asociación Xuvenil de Valadares -Vigo [@jugger_valladares] para o alumnado do Club de Manga e Anime Tuitaku.

A ROSA BRANCA: UNIVERSITARIOS ALEMÁNS CONTRA O NAZISMO

Mentres o nazismo estendía as súas gadoupas por Europa, os movementos de oposición ao mesmo dentro de Alemaña que se dedicaron á resistencia e á sabotaxe pasaron moi desapercibidos. Se a historia dalgún deles resulta  especialmente conmovedora polo seu compromiso moral, o seu idealismo, a súa inxenuidade e, como consecuencia , o seu tráxico fin, ese  foi o xurdido nos anos 1942 e 1943 na Universidade de Munich e que se coñece co nome de A Rosa Branca. 
Willi Graf, Jurgen Wittgenstein Hans Scholl, Alexander Schmorell e Sophie Scholl  eran estudantes na universidade de Munich. Cando comezou a deportación masiva de xudeus consideraron chegada a hora de denunciar as políticas de exterminio mediante a súa principal arma: a palabra;  así  principian a publicación de panfletos:
nada é tan indigno dunha nación como o permitir que sexa gobernada sen oposición por unha caste que cedeu aos baixos instintos… A civilización occidental debe defenderse contra o fascismo e ofrecer unha resistencia pasiva antes de que o último mozo da nación derrame o seu sangue nalgún campo de batalla (primeiro panfleto)
Miles foron os panfletos que fixeron circular para concienciar aos seus concidadáns:
Desde a conquista de Polonia 300.000 xudeus foron asasinados, un crime contra a dignidade humana… Os alemáns alentan aos criminais fascistas cando carecen dun sentimento que clame á vista de semellantes accións. É preferible o fin do terror antes que un terror sen fin (segundo panfleto)
O grupo inicial ampliouse a outras cidades (Hamburgo, Freiburg, Berlín ou Viena) e para deter a guerra, avogaron pola sabotaxe á industria bélica:
Sabotaxe nas fábricas de armamento, xornais, cerimonias públicas e do Partido Nacional Socialista… Convencer ás clases máis baixas do insensato que é continuar a guerra (terceiro panfleto)
A  estes mozos uniuse o catedrático de filosofía Kurt Huber.
Os panfletos que publicaban eran cada vez máis críticos con Hitler e a pasividade do pobo alemán. A temible Gestapo buscaba aos responsábeis daqueles escritos; moitos sospeitosos foron arrestados pero vai ser un bedel da universidade de Munich membro do partido nazi, Jakob Schmidt, o delator dos primeiros membros de A Rosa Branca  que remataron executados.
Unha das condenadas, Sophie, dixo antes de morrer:
Como podemos esperar que prevaleza a xustiza cando case non hai xente que se brinde individualmente en pos dunha causa xusta. Un día tan lindo, tan solleiro, e debo irme, pero, que importa a miña morte, se grazas a nós miles de persoas espertan e comezan a actuar?
E deste movemento dixo Clara Zimmerman:
A Rosa Branca é unha páxina radiante nos anais do Século Vinte. A coraxe de nadar contra a corrente da opinión pública, aínda cando o facelo era equivalente a un acto de alta traizón, e o convencemento de que a morte non era un prezo demasiado alto a pagar por seguir os ditados da conciencia...
Estes universitarios abandeiraron unha loita silenciosa contra a cruel megalomanía de Hitler e convertéronse en símbolo da liberdade e da dignidade humana. O  crime de todos eles foi defender uns ideais incompatíbeis co momento histórico polo que atravesaba o seu pais e gran parte de Europa. Dúas películas recollen a historia deste movemento: A Rosa Branca de Michael Verhoeven (1982) e  Sophie Scholl, os últimos días (2005), dirixida por Marc Rothemund.

FONTES:
http://elkronoscopio.blogspot.com.es/2016/02/la-rosa-blanca.html
https://curiosidadesdelahistoriablog.com/2014/03/07/la-rosa-blanca-resistencia-universitaria-en-alemania-contra-el-nazismo/
http://www.new-books-in-german.com/es/la-rosa-blanca-o-como-alemanes-normales-y-corrientes-combatieron-en-la-resistencia
http://www.elsiglodeuropa.es/siglo/historico/2006/687/687pens.html
http://www.lasegundaguerra.com/viewtopic.php?t=9190

CRONOLOXÍA DO DALAI LAMA

1935 Proclamación de Tenzin Gyatso como Dalai Lama con 5 anos

1950 Invasión do territorio do Tíbet por China

1954 Conversacións de Paz con Mao Zedong

1959 Fuxida a India do Dalai Lama a pé cruzando o Himalaya.
Fixou en Dharamsala (Norte da India) o Goberno no exilio.
Mensaxe da seu pensamento: a non violencia e a reconciliación.
Obxectivos: Acadar unha “autonomía real” con liberdade relixiosa e cultural.

1963 Proclamou a Constitución Tibetana baseada na Declaración Universal dos Dereitos Humanos.

1989 Premio Nobel da Paz que recoñece a resistencia tibetana como símbolo da resistencia pacífica.

2011 Renuncia do Dalai a calquera cargo do Goberno Tibetano no exilio para seguir unicamente coma líder espiritual e relixioso.

FONTES:
http://www.elmundo.es/elmundo/2010/07/06/internacional/1278402536.html
https://www.muyhistoria.es/contemporanea/articulo/la-resistencia-del-dalai-lama-461507117930

A ENCAMADA POLA PAZ DE JOHN LENON E YOKO ONO

(os medios da época traduciron "A cama da paz")

Trátase dun acontecemento ocorrido durante a guerra de Vietnam, en 1969. John Lennon e  Yoko Ono levaron a cabo dúas encamadas de dúas semanas de duración en prol da paz, en Ámsterdam e en Montreal, que foron a súa forma non violenta de protestar contra as guerras e promover a paz. Este acontecemento levou á filmación do documental Bed Peace, filmado por Nic Knowland e producido por Bag Productions.

Encamada en Ámsterdam

Sabendo que o seu casamento o 20 de marzo de 1969 sería un gran acontecemento, John e Yoko decidiron usar a publicidade para promover a paz mundial. Pasaron a súa lúa de mel na suite presidencial no Hotel Hilton de Amsterdam durante unha semana entre marzo 25 e 31, convidando á prensa mundial na súa habitación do hotel. Despois dos seus escándalos xuntos como a cuberta espida do álbum Two Virgins, a prensa esperaba que eles terían relacións sexuais enfronte das cámaras, pero a parella estaba sentada na cama todo o tempo. Despois de sete días, viaxaron a Viena, Austria, onde se celebrou unha conferencia de prensa.

Encamada en Montreal

Gravando " Give Peace a Chance" en Montreal. A segunda encamada foi planeada para ter lugar en Nova York, pero John tiña prohibido entrar ao país por mor do seu consumo de cannabis en 1968. No seu lugar, realizou o evento nas Bahamas no Hotel Sheraton Oceanus, pero despois de pasar unha noite moi calorosa, decidiron mudarse a Montreal. Voaron a Montreal o 26 de maio onde se aloxaron nas habitacións 1738, 1740, 1742 e 1744 no Hotel Queen Elizabeth. Durante a súa estancia de sete días, convidaron a Timothy Leary, Tommy Smothers, Dick Gregory, Murray  e outros. Todos eles  cantaron o himno de paz “Give Peace a Chance”, gravado por Perry André no Hotel Salga o 1 de xuño.

En decembro de 1969 John e Yoko difundiron as súas mensaxes de paz con carteis que dicían WAR IS OVER! If You Want It - Happy Christmas From John and Yoko. (A GUERRA TERMINOU! Se ti queres - Bo nadal deséxanlles John e Yoko).

 25 de abril: A REVOLUCIÓN DOS CARAVEIS

A Revolución dos Caraveis (en portugués: Revoluçao dos Cravos ou O 25 de Abril) é o nome dado o levantamento militar do 25 de abril de 1974 que provocou a caída do réxime ditatorial coñecido como Estado Novo, fundado en 1932 por  António de Oliveira Salazar.

O xeneral António de Spínola converteuse en presidente dunha Xunta de Salvación Nacional encargada de levar a democracia ao país. Unha consecuencia do final da ditadura sería a independencia das últimas colonias portuguesas en África.  En 1975 convocáronse eleccións constituíntes e outorgouse a independencia ás colonias de Angola, Mozambique, Guinea- Bissau, Cabo Verde e San Tomé e Príncipe.

Ás doce e media da madrugada do 25 de abril de 1974 emitíase por Radio Renascença a canción Grandola, Vila Morena; era o sinal elixido polos capitáns do Movemento das Forzas Armadas ( MFA) para poñer en marcha o golpe militar que poñería fin á ditadura máis vella de Europa. A ningún dos mozos militares que emprenderon aquela acción pasoulles pola cabeza que ían protagonizar o pistoletazo de saída dun dos procesos revolucionarios máis profundos de toda a historia do movemento obreiro.

A canción " Grandola Vila Morena" foi un dos símbolos da revolución portuguesa de 1974; do mesmo xeito que os caraveis vermellos con que a poboación de Lisboa obsequiou aos militares saídos ás rúas.

Esa primavera, todos os focos do mundo apuntaron á experiencia lusa, que se rodeou dun halo romántico que aínda hoxe segue conservando.