Moitos dos poemas de “Cantares Gallegos” están cheos da frescura, dos costumes e da ledicia de vivir presentes nas letras populares.

 Por el peno de día,
 de noite peno,
 pensando nos seus ollos
 color de ceo;
 
 mais el, xa doito,
 de amoriños entende,
 de casar pouco.
 
    Facé, meu San Antonio,
 que onda min veña
 para casar conmigo,
 nena solteira;
 
 que levo en dote
 unha culler de ferro,
 catro de boxe,
 
    un hirmanciño novo
 que xa ten dentes,
 unha vaquiña vella
 que non dá leite...
 
 ¡Ai, meu santiño!
 Facé que tal suceda,
 cal volo pido.
 
    San Antonio bendito,
 dádeme un home,
 anque me mate,
 anque me esfole.
 
 Que, zambo ou trenco,
 sempre é bo ter un home
 para un remedio.