Ata sempre compañeiro

Instituto de Orballeira

Calan os rapaces o ár cala e lonxe cala o tempo primario coma un orballo para sempre perdido nas arestas certas da Capelada.

A aula é agora o lugar sagrado dun misterio alén nós onde son posibeis contos cantos cavilacións, o ensoño de Ortigueira.

Nen os nenos son eles nen eu o aburrido profe de latín, senón oficiantes dun rito seguro alén da conciencia. Perdémonos xuntos sos espallados polo indeciso aquí entre meras, allures a soñarmos festas imposíbeis.

Que fame de viaxes, da viaxe total e absoluta, da aventura onde enchermos das marabillas, baixo ceos de nós matinados, soldados dunha anábase certa polo campo arelado do lecer.

Soa o timbre e voltamos na desilusión do aquén. Rosa rosae. Carpe diem. Logo son ollos de xiz, a monodia agatuñando costas arriba do ensoño a penas albiscado.

Aos meus compañeiros na vida do Instituto. Sempre estades comigo.

Xiao Roel. Vigo 2004.

Escrito por Xiao para a revista publicada polo centro co gallo do seus primeiros 25 anos de funcionamento.