Olga Novo acaba de obter o Premio Nacional de Poesía 2020 por Feliz Idade, obra que segundo o xurado é “unha criatura viva que relaciona morte e maternidade cunha profunda presenza crítica da memoria histórica";  trátase dun conxunto de poemas escrito durante algo máis de medio ano mentres a poeta convivía coa enfermidade e morte do seu pai e o embarazo da súa filla, dous camiños en paralela oposición na xeografía da vida porque, como dixo Quevedo: “No hoxe e mañá e onte, uno/ cueiros e mortallas” Velaquí uns versos do poemario galardoado:

Dicir por exemplo
que virá a morte e terá os teus ollos
dicir que unha ten nostalxia das branquias
e que un tigre de tenrura
dicir o Pracer guiando o pobo
dicir e non arder... Como se pode?
(...)
Eu quixen parir
por ver se a contracción era un poema eléctrico
se a vida pode aínda dilatarse como a vaxina da femia
se a éxtase se completa ao saír unha mesma dunha mesma
entre o sangue
e a placenta
se a sinfonía louquea co ritmo umbilical
ah, e se aquel grao de trigo aquel grao
acaso sexa o grao de beleza que podemos soportar.

Olga Novo (Vilarmao-A Pobra do Brollón, 1975)

REEXISTIREI

(adaptación libre do poeta navarro Daniel Aldaya, Pamplona, 1976)

 
Cando digan: fóra máscaras,
cando se pregoe: ancha é Castela
Cando perda medo do silencio,
cando poida compartir café,
cando se rebelen os espellos
e traspasemos xuntos a parede.
¡Reexistirei, reexistirei!

Quitareime as luvas para endurecer a pel
e aínda que os virus con coroa sopren forte
son como o gato que se dobra
pero sempre cae de pé.

Reexistirei para seguir vivindo,
festexarei, con bicos de amor infectarei
e aínda que os abrazos nos rompan en pedazos,
¡reexistirei,  reexistirei!

Cando o mundo gañe toda graza,
cando o inimigo morra,
cando se faga curta a distancia,
cando me ameace a tenrura,
cando o diaño pague a factura
e volvamos xuntos á normalidade
¡Reexistirei, reexistirei!

https://www.noticiasdenavarra.com/cultura/2020/04/10/frente-virus-versos/1037529.html

Tí e máis eu

(Non falemos dos bobos
que tódolo adeprenden nos libros.
Non falemos dos parvos
con cara de domingo;
nin dos sapientes memos,
nin dos túzaros listos,
nin do eterno mal gusto
dos probes novos ricos).
Falemos de tí e min
xa que vivimos.

Tí i eu nos ventos
e nos solsticios.

Tí i eu nos bosques
e nos ríos.

Tí i eu, historia
de corpos nidios.

Tí i eu, saudade
de álbores íntimos.

Tí i eu sin tempo
polo tempo imos.

Tí i eu cantando,
chorando e rindo.

Celso Emilio Ferreiro (Celanova, 1912 – Vigo, 1979) in Longa noite de pedra (1962)
https://www.escritas.org/pt/t/1884/ti-e-mais-eu

Non teño que tocarte
para poder verte.
Non teño que ulirte
para saberte triste.
Non teño que amarte
para deixarte ir.
Non preciso ouvirte
para saber que non has volver.
Non te necesito
para que respires.
Pero non mo negues nunca máis…
é amor.

Pilar G. Rego (Teo, 1966),  in

Sandalias verdes, zapatos azuis e cans negros, Xerais, Vigo, 2019, páx. 17 (52 pp.)

Os libros son
unha das vigas máis esenciais das casas.

Pénsao.
Sen literatura que nos sosteña,
que fica?

Poderíase dicir
que son rescatadora de versos,
antes ca poeta:

os poetas sempre son nenos ou anciáns.
O resto,
afeccionamos.

Eu constrúo ausencias.

 Clara Vidal (A Coruña, 1992) in Arquitectura da ausencia
http://palavracomum.com/7-poemas-de-clara-vidal/