Skip to Content

Poesía do Mes

Febreiro 2014

 

  (...)
- Amor, amor, amor,
¿onde vas, meu amor?
- Vou pra cadea.
- De ónde vés, meu amor?
- Amor meu, meu amor, veño vindo
de penar na cadea.
Pras miñas cadeas vou,
das miñas cadeas veño;
eslabón por eslabón,
xa máis que home son ferro.
Meu amor, meu doce amor:
máis que corazón espada,
pólvora máis do que beixos,
mais pólvora namorada.
(...)


                                         Lorenzo Varela (1916-1978)

  

Xaneiro 2014

salvador novo

UN AÑO MÁS



Un año más sus pasos apresura;
un año más nos une y nos separa;
un año más su término declara
y un año más sus límites augura.

Un año más diluye su amargura;
un año más sus dones nos depara;
un año más, que con justicia avara
meció una cuna, abrió una sepultura.

¡Oh! dulce amigo, cuya mano clara
en cifra de cariño y de ternura
la mía tantas veces estrechara!

Un año más el vínculo asegura
de su noble amistad, alta y preclara.
¡Dios se lo otorgue lleno de ventura!

                                          Salvador Novo (1904-1974)

Decembro 2013

   

A POESÍA, EN DECEMBRO

 

moito máis angustioso está o mundo en decembro
o suicidio paséase pola rúa
moito, moito máis agresivo...
se logro saír deste inverno tamén
e desta enfermidade
e desta morte,
o próximo verán seino ben
que vou botar de menos
o mes de decembro.

Dorin Popa (1955)

dorin popa
   

Novembro 2013

CAMBIO DE HORA


Las ordinarias bromas de mover
las manecillas y cambiar las formas del cuarzo
no son suficientes para devolverles
a la primavera y al invierno su floreciente y congelada

distinción, y para que el hombre pueda hacer
con el tiempo lo que quiera. Tras el cambio
de tiempo, quienes sufren de insomnio
sufrirán una hora más,

y los cansados ganarán una hora de sueño.
Luego tendrá lugar el cambio.
También los otros a veces también ganarán,
a veces perderán el tiempo. Pero eso no cambiará

en nada la desaparición de la diferencia
de temperatura, y los días siguientes,
si los hay, vendrán junto con los días
que ya no tienen nombre:

reflejos que se incrustan los unos en los otros
y sombras que recíprocamente se repelen.
Y si este paseo de octubre
de hace un año no se ha vuelto

a repetir, aunque no estamos
muertos ni somos enemigos, esas
ordinarias bromas de mover
las manecillas y cambiar las formas del cuarzo

no cambiarán el tiempo.               

 Marcin Baran (1963)
(versión de Abel Murcia, Gerardo Beltrán e Xavier Farré)

 

Baran

Outubro 2013

 

OYSTERS
Our shells clacked on the plates.
My tongue was a filling estuary,
My palate hung with starlight:
As I tasted the salty Pleiades
Orion dipped his foot into the water.


Alive and violated
They lay on their beds of ice:
Bivalves: the split bulb
And philandering sigh of ocean.
Millions of them ripped and shucked and scattered.


We had driven to the coast
Through flowers and limestone
And there we were, toasting friendship..

OSTRAS
As nosas cunchas castañolaban nos pratos.
A miña lingua era un esteiro enchéndose,
o meu padal un dosel de luz de estrelas:
mentres degustaba as salgadas Pléiades
Orión meteu o pé na auga.



Vivas e violadas
ficaban nos seus leitos de xeo:
bivalvas: o bulbo fendido
e o suspiro amante do océano.
abertas por millóns, sen casca e espalladas.

 

 

Conduciramos cara a aquela costa
a través de flores e caliza
e alí estabamos, brindando pola amizade...

                   

              Seamus Heaney (13/04/1939– 30/08/2013)

Xuño 2013

Verano 1966

Cuando me extiendo junto al mar,
existe el agua y su palpitación
y un cielo azul cuya profundidad
es demasiado grande para mí.

Sentir el mar, su lentitud viviente,
es la magnificencia y el olvido,
pero sentir la vida de los camaradas
es ser el camarada de uno mismo.

El cielo inmóvil tiene su razón, lo sé,
pero la razón que hay en nosotros
existirá aún cuando este cielo
haya sido borrado por el viento y el frío.

                       Antonio Gamoneda (1931-)

 

Maio 2013

Soneto de maio
Suavemente Maio se insinua
Por entre os véus de Abril, o mês cruel
E lava o ar de anil, alegra a rua
Alumbra os astros e aproxima o céu.

Até a lua, a casta e branca lua
Esquecido o pudor, baixa o dossel
E em seu leito de plumas fica nua
A destilar seu luminoso mel.

Raia a aurora tão tímida e tão frágil
Que através do seu corpo transparente
Dir-se-ia poder-se ver o rosto

Carregado de inveja e de presságio
Dos irmãos Junho e Julho, friamente
Preparando as catástrofes de Agosto...

vinicius de moraes
Vinícius de Moraes (Brasil 1913-1980)

Abril 2013

 

Mi poema de abril

Picoteando la cáscara
De algún viejo recuerdo
Con la lluvia de abril
Nacerá mi poema
Le pondré mil colores
Los más puros y claros
Una música tenue
Y un perfume de nardos.
Como una luciérnaga
Brillará titilando
Y subirá por los aires
Escapando de mi alma
Se estirarán mis manos
Sin poder alcanzarlo,
Se quedarán mis labios
Como siempre rogando:
Que una estrella lo guíe
Que lo lleve a tu lado,
Pues si tú lo encontraras,
Si llegas a escucharlo
Mi poema de abril
Quizá viva hasta mayo.

 

Ramón de Almagro (1934)

 

ramón de almagro

Marzo 2013

Velaí a muller


Mais ve que o meu corazón
é unha rosa de cen follas.

Rosalía

marica campo

Velaí a muller que baila soa
no cavorco da noite:
Verte entre os pés a rosa de cen follas
como unha chuvia maina desfollada
e ondas dun mar de cinsa
van e veñen nas praias da cintura.

Velaí a muller que canta soa
nos oídos do vento:
A gorxa ensanguentada e o alarido,
o salmo e o susurro e o salouco,
o eco e o silencio,
o tanxer dunha cítara sen cordas.

Velaí a a muller que vai ao porto
e chama polos barcos:
Veñen coa proa rota no horizonte,
chegan coa treboada nas enxarcias,
ela sempre vixía
e pon velas de soños polos mastros.

Velaí a muller que está parindo
un país coa palabra:
Nai en verbo de amor a encherlle a boca
que ten leite de seu para crialo,
terra ou Rosalía,
clara estirpe de nós cara ao futuro.

(Marica Campo, 1948)

Febreiro 2013

Raúl Vacas

Post-it

 

Perdón por el amor que a veces no sé darte y se evapora.
Perdón por recordarte que el silencio existe,
que la mentira es un artículo de moda,
que tus lágrimas son lluvia destilada.
Perdón por enredarme en el ovillo del orgullo
y descuidar la calma y la ternura.
Perdón por no encontrar la frase exacta
que nos salve del frío y la tristeza.
Perdón por destapar el tarro de los miedos
y dejar que aleteen en tus ojos.
Perdón por no creer en el mercurio y en los puzzles,
por los condicionales simples y compuestos,
por el amor de encargo,
por el miedo al presente y al futuro,
por no traer el pan esta mañana,
por olvidar el día de tu cumpleaños,
por soñar a escondidas.
Perdón por no llamar a tiempo.
Perdón por levantar el tono.
Perdón por mi descuido y mi torpeza.
Perdón por no decir perdón.

(Raúl Vacas, 1971 -  Consumir preferentemente)

 

Distribuir contido


by Dr. Radut