Comezamos a selección de poemas do mes deste curso cun berro en lembranza das vítimas da violencia machista:

NIN UNHA VÍTIMA MAIS NIN UNHA MULLER MENOS!

EN PÉ, IRMÁS

TREMEN os nosos corpos atrapados
por cadeas machistas e patriarcais
Despois de tanto,
hoxe non escribo nada novo.
Mulleres,
en pé!
Violan os nosos corpos
para perturbar as nosas mentes.
Tritúranos
ata desarranxar
calquera liberdade de pensamento
ata só ser cáscaras baleiras.
Mulleres,
en pé!
O MEDO PARALIZA
E POR ISO
DENDE AQUÍ.
FAGO UNHA CHAMADA
PARA LOITAR POLO PRESENTE CEIBE
     DE OPRESIÓN.
EN PÉ, IRMÁS!
Xuntas.     

                Desirée García Espadín (in  AA.VV,  Latexo Beat, Galaxia, Vigo, 2017, páx. 34)

Xiro a chave do descapotable

Síntome unha deusa con pernas de seda

Non vai vento pero eu solto o pelo

             e xiro sensual a cabeza

Luxo o cigarro de vermello intenso

Acumulo conquistas no retrovisor

Seime libre, seime segura, seime magneticamente muller.

                   I I PAUSE

 A ficción é irresistiblemente apetecible

pero cambio de soño ó cambiar de canle

fagocito roles camaleónica e (tele)dirixida

Aínda non averiguei a que ulen as nubes,

mágoa que doia tanto facerse a cera

e que xa non fabriquen

descapotables rosas.

in RE(C)VERSO, 2012, Celia Parra (1990)

https://asescollaselectivas.wordpress.com/2013/02/17/celia-parra/

Galicia é unha muller

(...)
Galicia é unha muller.
Galicia, néboa imprecisa,
río ao que nunca se lle ve o fondo,
dor que nos manca,
casa de cantería tan velliña,
ten nome feminino,
un nome moi fermoso de muller.
Galicia, nosa nai,
nosa dona,
nosa irmá,
nosa amiga.
Galicia noso desacougo
e nosa vida.
Tódalas nosa mulleres son Galicia:
voz que nos chama e nos arrola,
luz que nos aluma,
amor que nos alcende;
tenrura que aceiamos
e nos cómpre.
¡Esperanza ergueita
cara un futuro limpo,
noso,
que agardamos!

Manuel María (1929-2004), in Remol
https://poemasdemanuelmaria.wordpress.com/2016/05/06/poema-a-muller-galega/

Ano Novo

Ficção de que começa alguma coisa!
Nada começa: tudo continua.
Na fluida e incerta essência misteriosa
da vida, flui em sombra a água nua.
Curvas do rio escondem só o movimento.
O mesmo rio flui onde se vê.
Começar só começa em pensamento.

Fernando Pessoa (Lisboa, 1888-1935)
http://www.clubedecronicas.com.br/tres-poemas-sobre-o-ano-novo

Unha poesía para

unha celebración de defuntos

      Unha canción, unha oración,
    para os que seguen vivos
    polo amor.

    Porque teñen loitado
    e unha loita non morre,
    que é semente de vida
    que os que quedan recollen.

    Porque abriron camiños
    nas pedras e no lodo,
    e as feridas das súas mans
    están no noso recordo.

    Porque prenderon candiles
    que non deixamos apagar,
    alumean as nosas vidas,
    viven no noso cantar.

    Porque eles amaron
    e, ó mellor, non os deixaron amar,
    pode que por isto morreran
    e así connosco están.

    Porque imos polo mundo
    percurando a verdade,
    berrando xusticia e paz,
    e loitando pola irmandade.

              E os que non nos deixan VIVIR
              non saben
                        que o Amor non morre,
                        que temos Esperanza leda,
                        que cremos na túa Resurrección,
                        e que a MORTE tamén é VIDA.

    Por isto nós adicamos
    unha canción, unha oración,
    para os que seguen vivos
    polo amor.

 Lourdes Maceiras (Barcelona, 1955)