Skip to Content

Libro do Mes

Xuño 2018

El misterio de la torre Eiffel
de
Pascal Lainé


    Nesta novela nárrase a construción dunha inmensa torre cuxa  función era decorativa, pero que acabou como un centro de comunicacións deautor gran importancia estratéxica durante a primeira guerra mundial e hoxe en día, ademais dunha atracción turística, é un dos símbolos máis famosos da loita do home por superarse a si mesmo. Os debates estéticos a que deu lugar, as dificultades co movemento obreiro durante a súa construción, os conflitos políticos e económicos que toldaron a súa construción... O autor  retrata o París do cambio de século, cando o Moulin Rouge estaba no seu apoxeo, Victor Hugo era o maior intelectual do país e a fotografía revolucionaba o mundo do xornalismo. Partindo de tres personaxes principais, un xornalista, unha bailarina de cancán e un obreiro especializado, recréase a construción da Torre desde moi diversas perspectivas: desde os acordos políticos que se ocultaban tras a concesión da obra a Eiffel ata as insólitas condicións de traballo dos obreiros que participaron na construción.
   
    Una tarde de mayo de 1884, el joven ingeniero Maurice Koechlin , colaborador de Gustave Eiffel, no se levantó de la mesa de dibujo en la que comenzaba a perfilar un pilar muy semejante a las portadaestructuras que sostenían los puentes de metal. A la luz vacilante de una lámpara de gas, el dibujo ganaba en precisión a medida que pasaban las horas, y aquel pilar ganaba en altura gracias a una estilización cada vez más acentuada que le confería, más o menos, el aspecto de la aguja de una catedral gótica. Pero aquel chapitel que se perfilaba y que habría de atravesar las nubes estaba compuesto de viguetas de hierro que se ensamblaban como la cruz de san Andrés. Maurice Koechlin puso en aquel dibujo todo el entusiasmo y la energía que le deparaban sus veintiocho años. Al amanecer, una vez que hubo acabado el dibujo, Koechlin se dedicó una hora más a representar a la misma escala que aquel pilar algunos monumentos muy conocidos, como Notre-Dame, la columna de la Bastilla, la columna Vendôme, etcétera, a fin de establecer una comparación. Al cotejarla con las demás representaciones que había trazado, la comparación puso de manifiesto las colosales dimensiones de aquel pilar o, más bien, de la torre que había concebido el joven ingeniero.
    Sin dar muestras de cansancio, tras haber pasado una noche en blanco, no se movió de la mesa de dibujo durante todo el día siguiente hasta que se hizo de noche. A pesar de estar ya en la madurez y de gozar de un temperamento flemático, el ingeniero Émile Nouguier se había dejado llevar por el entusiasmo de su joven compañero de profesión. El primer esbozo de Koechlin tenía muchos puntos débiles; no es posible crear en unas pocas horas, y sólo con ayuda de la inspiración, una estructura dos veces más alta que la gran pirámide de Keops. Aquella torre de trescientos metros concebida por Maurice Koechlin sólo podría llevarse a cabo mediante cálculos exactos y, si pretendían llegar a verla en pie, tendrían que estar más que...

Maio 2018

Ninguén

de

Fran Alonso

   Nesta obra preséntanse varias historias e personaxes que tratan sobre a convivencia dunha comunidade de veciños e o uso das tecnoloxías como formas de relación. Velaquí algunhas delas: alonsoSara,  farta da cidade, decide cambiar de estilo de vida. Un mozo vive obsesionado por mor dos seus veciños, que lle impiden levar unha vida normal. Outra muller cítase cun home ao que coñeceu a través de Internet. S. Lonely toma a decisión, por primeira vez na súa vida, de emprender unha pequena viaxe de vacacións para romper a rutina. Un escritor, que recibe correos dunha lista na que nunca se deu de alta, descobre os hoax, esas falsas cadeas que se envían a través do correo electrónico...
   
    Había outra cousa que lle  molestaba moito das reunións: sempre baixaban os homes. De dez ou doce persoas que lograban reunir as convocatorias da comunidade (dun total de corenta vivendas) non había máis de unha ou dúas mulleres. Como moito, tres. Ás  veces, ningunha. A propia Sara e a do noveno eran as únicas que representaban sistematicamente a propiedade da súa vivenda.
    Cun xesto desafiante, cravou fixamente a pupila na imaxe reflectida no espello do ascensor.ninguén Indignábaa que nunha cidade como aquela aínda fose maiormente ás mulleres ás que se lles encomendaba a tarefa de deitar os nenos e facer a cea (que eles posiblemente non probasen, dadas as horas en que regresaban da reunión)
    Entre a veciñanza habitaba todo tipo de personaxes e as xuntanzas da Comunidade eran o seu mellor retrato. Sara  tiñaos ben catados e clasificados. En todos os lugares onde vivira sucedía o mesmo. Nunca fallaban, por exemplo, os que non pagaban as cotas comunitarias (que en consecuencia tampouco facían acto de presencia nas reunións, por se as moscas). Era o caso do lindante da súa parede, o do lado. E a causa non parecía estar nos problemas económicos ou, cando menos, non era iso o que transmitían os dous luxosos coches e máis a moto que aparcaban no garaxe. Tamén é certo que, cada vez máis xente, vive moi por enriba das súas posibilidades, a base de créditos constantes e interminables. E non conviña esquecer os que facían dos coches un signo de aparencia, mercando marcas e modelos desproporcionados cos seus soldos. Así nunca daban chegado a fin de mes. Logo tamén estaba o que ameazaba incansablemente con ir ao xulgado a denunciar o can do terceiro, que ladraba e ladraba toda a noite. A Sara non lle molestaba demasiado, pero nos pisos próximos debía amolar moito. Ao dono do animal non había quen o fixese entrar en razón: retrucaba que tiña todo o dereito do mundo a ter can na casa e que el non podía impedirlle que ladrase porque era….

Podes ler o primeiro capítulo se premes aquí.
   

Abril 2018

Pax. Una historia de paz y amistad
de
Sara Pennypacker

     Relato emocionante sobre a confianza, a guerra, a lealdade, a traizón e o amor dun neno polo raposo ao que criou desde que era saraun cachorro. Estamos tamén ante unha historia de superación e valentía.
    Pax é un raposo doméstico. A súa familia morreu cando era un cachorro, e desde entón o pequeno Peter fíxose amigo del e coidouno. Pero por mor da guerra Peter debe separarse de Pax; o pai de Peter ten que marcharse a combater e el quedará ao coidado do seu avó, que non pode facerse cargo do animal. Seguindo as ordes do seu pai, Peter lanza o xoguete favorito de Pax entre as árbores do bosque. Cando Pax regresa co soldado de plástico entre os dentes, descobre que o abandonaron na cuneta da estrada. O pequeno ten plena confianza no seu dono e sabe que o buscará: Peter nunca o deixaría tirado. E así sucede: esa mesma noite, mentres o seu avó dorme, Peter enche a súa mochila con provisións, marcha da casa e  cruza o país en guerra en busca do seu fiel amigo.
    Pax é un chamamento á esperanza e á paz, unha mostra das consecuencias da guerra tanto entre os humanos como na natureza e os animais. Unha entrañable historia de amizade entre un neno que se está convertendo nun home e un raposo que debe deixar de ser quen é.

    El zorro notó que el coche aminoraba la marcha antes que elpax niño, porque lo notaba todo primero. En las almohadillas de las patas, recorriéndole la espina dorsal, en los pelos sensibles de las muñecas. Por las vibraciones, también supo que la superficie de la carretera se había vuelto más irregular. Se incorporó del regazo del chico y husmeó los olores que se filtraban por la ventana y que le informaban de que se estaban adentrando en el bosque. Los aromas penetrantes del pino (madera, corteza, piñas y agujas) cortaban el aire como si fueran cuchillos, pero por debajo de todo ello, el zorro reconoció el olor suave de los tréboles, el ajo silvestre y los helechos, además de un centenar de especies que no conocía pero que olían a verde intenso.
    Ahora el chico también notó algo. Atrajo a su amigo hacia sí y se aferró con más fuerza al guante de béisbol. La ansiedad del chico sorprendió al zorro. Las pocas veces en que habían ido antes en el coche, el chico había estado tranquilo, incluso emocionado. El zorro dio un empujoncito con el morro a la membrana del guante, a pesar de que odiaba el olor del cuero. El chico siempre se reía cuando hacía esto. Cerraba el guante alrededor de la cabeza del animal y jugueteaba con él, distrayéndolo.
    Aquel día, en cambio, el chico alzó al animal y enterró la cabeza en su pelaje blanco, presionando con fuerza.
    Fue entonces cuando el zorro se dio cuenta de que el chico estaba llorando...

Marzo 18

m reimóndezA dúbida
de
María Reimóndez

    Novela que dun xeito áxil trata temas de actualidade como a prostitución e o abuso de menores, a corrupción política ou certa controvertida aplicación da xustiza. Deli descobre, coa chegada repentina da policía á súa casa, que o seu home Vicente está acusado da violación dunha menor. Resulta que a rapaza violada é filla dos seus mellores amigos. Deli, por ser muller e miúda, é menosprezada; en realidade non coñece ao seu cónxuxe; ao descubrir toda a verdade, quere que o seu marido pague polo que fixo. Deli perde ao esposo, perde a amizade dos pais da nena violada, perde o traballo, perde a casa... mais é feliz, a súa conciencia está tranquila e ten unha nova amizade: a de Couto, un viúvo inspector de policía que a axudou a destapar a trama delituosa...

    (...) Deli mira pola fiestra. Non ten emprego. Non ten casa. Non ten amizades coas que saír a tomar os viños. Mais está convencida de que volveu á vida. Cando a xuíza lera o veredicto, cando Vicente fora condenado a prisión e se abriran as causas contra Rafael, algo nela colleu o seu sitio. Non de todo, mais polo menos en certa medida.
    A xente interesáballe o escándalo. Os medios andaran detrás dela desde o momento en que transcendera que fora a responsable de entregar as probas claves ao fiscal... o dano feito superaba a reparación e que ela ficaría asociada no seu universo a unha persoa noxenta e sen escrúpulos. Tampouco podía deixar de pensar no dano xa irreparable e sobre todo na multitude de casos nos que nunca se chegaba a facer xustiza. Iso seguíalle quitando o sono.a dúbida
    Vicente tentara falar con ela. Ata lle mandara unha carta que botou ao lixo sen abrir.  En calquera caso, tanto lle tiña xa porque estaba para vender o piso e axiña non tería onde escribirlle. A menos que a súa mai lle dese o enderezo, cousa altamente probable porque para a súa mai todo aquilo seguía sen estar claro. A negación era unha maneira de enfrontarse ao terrible, para quen podía gozar de tal luxo.
    -Mais, ti non miraches para outro lado -dixéralle Couto.
    -Ti o que pasa é que me viches pequena e pensaches que era parva -Deli dálle un grolo ao viño. Couto ten un riso cantareiro.
    -Pode ser.
    -Non é de estrañar. Ata eu pensaba que era parva.
    Couto deixáraa ficar no piso que tiña preto da praia e víanse cada vez con máis frecuencia. Ela metérase con el.
    -Que son agora? Testemuña protexida particular túa? -mais non puidera negarse. Non tiña onde ir. Couto aseguráralle mil veces que non era molestia, que estaba tentando vender o piso, traíalle demasiados recordos, e que por favor non o interpretase de ningunha outra maneira. Deli accedeu porque a pesar do agradable da compaña de Couto ela...

Febreiro 2018

Newton y el falsificador
La desconocida carrera como detective del fundador de la ciencia moderna
de
Thomas Levenson

    Thomas Levenson é profesor de escritura científica no Instituto Tecnolóxico de Massachussets e neste libro, metade divulgación, metade historia e novela detectivesca, móstranos os anos de esplendor de Newton como home de ciencia, cando se fai cargo da Casa Real da Moeda británlevensonica dedicándose a perseguir ao falsificador William Chaloner, farsante nato que escribía panfletos contra os falsificadores e representaba o seu papel de cidadán honrado denunciando o deixamento da autoridade monetaria. Levenson (tamén autor de Einstein en Berlín) reconstrúe o duelo entre estes dous homes nun momento en que a guerra contra Francia estaba desangrando o Tesouro británico sendo importante contar cunha moeda firme.

    Locke quería ayudar a su amigo a obtener el puesto de director de Charterhouse, un colegio privado para chicos en Londres, pero a Newton le repelía la sola idea de trabajar allí. “Parece que sigues pensando en Charterhouse -le escribió a Locke-. Creo que tenemos opiniones muy diferentes.”¿Qué había de malo en la proposición? Para Newton, todo. “Ser elegido o no depende demasiado del azar”, se quejaba; no estaba dispuesto a humillarse, decía, con la esperanza de convencer a los poderosos de que le arrojaran unas migajas.Y, lo que le irritaba aún más, el sueldo sería exiguo, indigno de él: “Tan sólo 200 libras al año, aparte de un carruaje (que no necesito) y del alojamiento”. Aquello no le alcanzaba para llevar el tren de vida que quería ni podía considerarse una buena remuneración para alguien de su reputación.
    Y luego estaba, naturalmente, el inconveniente de Londres.portada
    Llevaba treinta años viviendo en Cambridge. A lo largo de aquellos decenios de trabajo y de reflexión que habían transformado al desmañado muchacho de provincias en la mente más preclara de Europa, apenas había salido de las habitaciones que daban a la capilla y al patio central del Trinity College, y donde ahora le escribía, airado, a su amigo. Pero Locke se había atrevido a sugerirle que abandonara Cambridge para instalarse en una ciudad mugrienta y teatral como Londres. ¿Cómo debía manifestarle su disgusto por una propuesta que resultaba descabellada por tantos motivos? He aquí la fórmula que eligió: “Lo que me desagrada es la idea de encerrarme en un modo de vida tan rígido y soportar además el aire insalubre de Londres”
    Línea tras línea fue mostrándole a su amigo lo ofendido que se sentía; pero de pronto dejó la pluma: su ira se había aplacado. No firmó la carta.
    Newton tenía, en realidad, muchas ganas de huir de su vida enclaustrada, y para ello necesitaba desesperadamente...

Se queres máis preme aquí

 

Xaneiro 18

maceirasEuropa Express
de
Andrea Maceiras

    “É un libro moi interesante que fai que vexas a historia coma algo cercano que nos pode pasar a calquera e esperta reflexións nun mesmo. A min déronme ganas de facer unha viaxe cos meus amigos e desfrutar moito deles que son o mellor que teño. Este libro fala de amor, coa historia de Xacobe-Aroa-Nico como eixe, da felicidade que sentían ao viaxar todos xuntos por Europa. Tamén dá conta do crecemento, da madurez, da busca da identidade e da morte, circunstancias que fan que os personaxes sexan redondos e que evolucionen ao longo da obra por mor das situacións que viven, que os van formando” (opinión de Sabela, alumna de 4º da ESO no IES de Poio” o curso pasado)

     - Como se nota que hai partido! -comenta Mario, provocando os risos dos outros tres compañeiros.
    - Os partidos son sagrados! -exclama un deles.
    - Iso se non vén ningún papaleisón fóra de hora! -engado eu.portada
    Outra rolda de risos corea o meu comentario. Eles xa saben o moito que odio eses papamoscas que veñen dar a lata despois da hora de peche con avarías terríbeis que non poden agardar ao día seguinte. Que madruguen e que veñan mañá a primeira hora, eses trosmas! Ou que pensan, que temos un taller 24 horas? Aquí arranxamos coches, carafio, que non somos o servizo de urxencias do hospital! Pero claro, o taller non vai tan ben como antes e é moi lucrativo aproveitarse da desesperación dese tipo de clientes. Por eses arranxos provisionais de última hora cobramos un extra ben gorentoso. Aínda así cégame a carraxe cada vez que entra un deses pailarocos!
    Quito a graxa negra das mans cun pano tan manchado que non sei se quedan máis limpas ou máis sucias. Que máis ten, a graxa das mans é tan difícil de quitar que xa non me esforzo. A non ser que vaia quedar con algunha moza. Se é así, pode pasar horas fregando nelas ata que non quede nin rastro de graxa!
    - Mira, Óscar! -berra Mario-. Velaí vén un dos teus!
    Na costa que hai diante do taller, no medio da escuridade, alumean os potentes faros dun coche. Xusto o que temía. Aquí vén un dos de última hora.
    - O que faltaba! -exclamo-.  Mexanacama! Moinante! Tiñas que vir a estas horas, eh? Non quedabas contento se non viñas! Pisabostas!
    Os meus compañeiros esmendréllanse de risa. Son bos rapaces e levámonos de marabilla, andamos todo o día bromeando no taller, saímos a ver os partidos, a tomar unhas cervexas...     

Decembro 17

18. Solo se vive unha vez

de

F. M. Espinosa 

espinosaNovela na que se nos presenta a historia de seis mozos que cumpren dezaoito anos o mesmo día. E deciden pasalo todos xuntos en Londres. Francesca, Warren, Kali, Oliver, Hugo, Emma... Unha morea de sentimentos: os de Francesca polo noivo da súa amiga Kali, a baixa autoestima de Oliver, a morriña de Hugo lonxe da súa casa, o suposto lesbianismo de Eva... levará aos nosos protagonistas a saber que a verdadeira razón da existencia é estar xuntos e permanecer unidos. Nin máis nin menos. 

          En la segunda planta, bajando las escaleras mecánicas y penetrando en los sótanos del edificio, apenas vislumbran nada. La oscuridad se ve interrumpida tan solo por las luces de discoteca. La ropa luce casi tanto como éstas, y cada prenda parece sacada de una película de ciencia ficción. Los maniquíes están tan recargados de ropa y complementos que pierden sus formas humanas y parecen extraterrestres. La tienda está llena de gente vestida con ese estilo: camisetas de rejilla que lucen con la luz negra, guantes y gorros con formas grotescas, largos abrigos repletos de tachuelas y placas de metal, altas botas o zapatillas que se iluminan a cada paso. Lo cierto es que Francesca no se pondría nada de lo que está viendo, pero le gusta que exista. Le gustaría tener el aplomo para ponerse algo así. Se imagina caminando por su Rumanía natal, por el bulevar principal de su ciudad, y dejando boquiabiertos a sus vecinos. En una ciudad tan pequeña como la suya, ni siquiera deben de saber que existe ropa así.18

      También hay un DJ pinchando en el centro de la tienda, absorto en su  música y rodeado por una mesa donde comprar discos. Varios carteles indican que está prohibido hacer fotos. Hay toda una sección especialmente dedicada a camisetas que tienen altavoces en el pecho. A medida que avanzan hacia el interior, se encuentran con maquillaje, lentillas de colores, complementos para el móvil y uñas y pestañas postizas.

     - ¿Qué esperas comprar aquí? -dice Francesca.

     -No sé, aquí tienen cosas... diferentes.

     -Sí, muy apropiado para Warren.

     - ¡Lo sé!

         A veces, Kali no capta la ironía. Quizás, piensa Francesca, es demasiado inocente, demasiado ingenua, y no cree que nada de lo que se diga pueda tener una doble intención. Warren y ella hacen una pareja extraña; llevan juntos como algo más de un año al menos,  y cuando Francesca los conoció ya aprovechaban cualquier rincón para darse el lote.  A veces, se pasaban de la raya en público. Kali avanza por el pasillo iluminado con luz negra y sus dientes relucen con un fulgor blanquecino. Su melena oscura y su piel casi desaparecen entre los pasillos, y Francesca tan sólo está segura de qué camino seguir por el resplandor de su sonrisa...

  Para ler máis preme aquí 

Novembro 17

 

agraTrampa de luzportada

 de

 Agustín Agra

Unha novela de medo e fantasía, na liña das mellores historias de H. P. Lovecraft, cuxa protagonista é unha adolescente experta en fotografar avelaíñas cunha trampa de luz. Mais cando chega á vila un tanxedor de campás suceden feitos anormais. Co son das badaladas aparece, entre outros fenómenos estraños, unha descoñecida especie de paxaros da que Irene, tal é o nome da nosa protagonista, non atopa referencias cando consulta as guías de aves da biblioteca paterna, un territorio ideal para todo tipo de investigacións. Inserindo e mesturando referencias ao campo da bioloxía e da literatura e os libros, a obra avanza na procura dun segredo aniñado nas tebras da noite.

Irene é unha rapaza teimuda, e sacarlle fotos a canto animal ou planta atopaba para logo tratar de recoñecer a súa identidade convertérase nunha das súas actividades favoritas. Por suposto que lle gusta xogar cos amigos, e tamén ler e máis escoitar música, entre outras moitas distraccións. Non é un becho raro! Pódese considerar que a súa é unha afección un tanto estraña ou polo menos fóra do habitual, sábeo ben. Os compañeiros da clase din que é unha friki por facelo, pero a ela non lle importa.

O certo é que algunhas das especies que busca son doadas de atopar, pero dar con outras non é tan sinxelo. Hainas que non paran quedas en ningures e para sacarlles unha foto a xeito hai que ter moita paciencia. Mesmo as veces, cando lle saen desenfocadas ou mal de luz, pensa que quizais a culpa sexa súa e arrepíntese de coller xadrez en vez de fotografía nas extraescolares do colexio.

Para as avelaiñas, por exemplo, que só se deixan ver pola noite, non lle queda máis remedio que colocar unha trampa de luz. É fácil. Todo consiste en poñerlles unha fonte luminosa e un pouco de auga azucrada e logo agardar a que as presas acudan ao reclamo.

Xa refresca e Irene e o seu pai non demoraron máis tempo na terraza. Entraron na casa, atravesaron a sala e subiron as escaleiras que conducen ata o segundo piso. As paredes amósanse inzadas coas fotos que seus pais tiraron no transcurso das viaxes que fan cando teñen vacacións, a maioría ...

 

Outubro 17

r gómezJuegos inocentes juegos
de
Ricardo Gómez

    Sebastian (sic) é un tímido mozo de dezaseis anos. Marcado pola ausencia do pai e pola morte da irmá, ve nos videoxogos un magnífico refuxio. É un adolescente bo, honesto, amigo dos seus amigos e que quere, sobre todo, á súa nai, á quen se sente demasiado atado, pero sen a que non podería vivir. A súa afección aos xogos levoulle a gañar cartos: proba novos produtos, case todos videoxogos bélicos, e recibe unha suma por cada partida que gaña. Digamos que hai dous "Sebastian": un real e outro virtual... Sebastian non sabe que cando pilota avións e dispara nos seus xogos virtuais, en realidade mata, é dicir, que a súa afección é algo máis que un  xogo.

    En el  mundo real me llamo Sebastian, sin tilde en la a, pero son pocos los que utilizan ese nombre. Muchos más me conocen como El Asesino. No es que me guste demasiado, pero a estas alturas  no puedo hacer nada para evitarlo.juegos
    La gente que me llama Sebastian piensa que siempre he sido un chico difícil. Mis profesores se lo explican refiriéndose a la separación de mis padres, la muerte de mi hermana y blablablá, todos esos tópicos. Son chorradas, pero reconozco que a veces me he escudado en ellas. Ahora me sirven cada vez menos. Todo el mundo espera que alguien de diecisiete años vaya asentando la cabeza. Asentar la cabeza... vaya estupidez.
    Los que me conocen como Asesino dicen que soy bueno en lo mío. Muy bueno. Y que ese nombre me viene como anillo al dedo. En realidad, no siempre me dedico a matar, pero hay nicks pegajosos,  como algunos chicles que te sacas de la boca para tirar a la basura y se te quedan adheridos a los dedos. Un asco. Pero es más fácil deshacerse de un chicle pringoso que quitarse de encima cierta fama, sobre todo si se resume en una sóla palabra, tan sonora. No me pusieron  Killer, sino Assassin, cuyo sonido evoca la forma de matar de una serpiente, porque dicen que soy frío y sibilino. A estas alturas esa etiqueta me conviene. Es como en el instituto: la gente cae en la trampa fácilmente. Si tienes prestigio por algo, aunque sea por algo negativo, más vale que lo utilices en tu favor, y eso es sencillo a poco que tengas dos dedos de frente...

Preme aquí se queres visitar o blog do autor.

Xuño 2017

Enlazados
de
Rainbow Rowell
autoraHoxe estamos acostumados a comunicarnos a través das redes sociais pero a comezos deste milenio a chegada da internet ás nosas empresas e vidas resultaba moi novidosa. Por iso o xefe do periódico onde traballan Beth e Jennifer vese obrigado a contratar a un informático que vixíe que non se use de forma incorrecta a rede interna da empresa meténdose en páxinas inoportunas en horario laboral. Deste xeito Lincoln, aínda que sabe que non é correcto, entra na comunicación que por correo electrónico teñen as nosas protagonistas traballadoras en distintos departamentos, que a pesar de sabérense vixiadas, envían mensaxes interminables e divertidas nas que comentan as súas vidas privadas. O informático en vez de avisalas ou comunicarllo ao seu xefe comeza a coñecer o seu día a día: problemas familiares, problemas de parella, a maternidade, o valor da amizade...
Esta é a primeira novela de Rowell (nada en 1973). Na nosa biblioteca tamén podes atopar outros títulos seus como: Eleanor & Park, Fangirl, Segundas oportunidades e Moriré besando a Simon Snow.

   

     El anuncio del Courier rezaba: “Oportunidad a jornada completa para cubrir una vacante como encargado de seguridad informática. 40 mil más seguro de salud y dental”.Enlazados
    Encargado de seguridad informática. Lincoln se había imaginado a sí mismo construyendo cortafuegos y protegiendo la publicación de peligrosos piratas informáticos, no mandando avisos cada vez que un contable reenviaba un chiste verde al compañero de al lado.
    El Courier debía ser el último periódico de Norteamérica que había instalado internet a sus redactores. Al menos, eso decía Greg. Era el jefe de Lincoln y director del departamento informático. Greg aún se acordaba de la época en que los redactores usaban máquinas de escribir eléctricas.
    -Y me acuerdo -decía-, porque no hace tanto tiempo. En 1992. Nos pasamos a los ordenadores porque ya no podíamos encargar cinta, no os engaño.
    La dirección se oponía a todo este asunto de internet, explicaba Greg. En opinión del director, dejar que los empleados tuvieran acceso a la red era lo mismo que darles permiso para trabajar si les apetecía o mirar porno cuando no.
    Pero ese empeño en carecer de internet acabó por convertirse en algo absurdo.
      Cuando el periódico inauguró la web, el año anterior, los redactores....   

 
 
Distribuir contido


by Dr. Radut