CONCENTRACIÓN EN REPULSA POLA VAGA INDISCRIMINADA DE LUMES DO PASADO DOMINGO 15 DE OUTUBRO
O mércores 18 de Outubro concentrámonos no patio do Instituto ás 12:10 horas, alumnos, personal subalterno e administrativo, personal da cafetería e profesor@s para amosar toda a nosa repulsa, carraxe e indignación ante a vaga de incendios (a todas luces provocados) que a pasada fin de semana, arrasou miles de hectáreas de terreo no noso país, gran parte delas, zonas de especial proteción de fauna e flora como poden ser os Ancares, Carballeda de Avia ou mesmo o Parque natural do Xurés. Por iso, en acto simbólico, e solidarizándonos non só coas familias das vítimas mortais, senón tamén cos miles de árbores e millóns de especies que desapareceron co lume vestímonos de loito con camisetas negras e roupa escura e esiximos que isto non volva suceder.
Durante o acto de concentración dúas alumnas léron dous textos de creación propia alusivos ó tema:
Xiana Sar Rañó 2º B ESO
Como sabedes, nos últimos días, unha vaga de incendios abrasa Galicia. Situación da que moitos de vós vos dariades conta a través da televisión.
E é que a estas alturas, aínda que pareza estúpido, hai xente á que non lle importa a terra.
O pasado día, en Galicia, ficaron activos máis de vinte incendios ó mesmo tempo. Situación indignante, por suposto. Case tanto como os 125 activos na madrugada do domingo ó luns. As consecuencias son máis de 10.000 hectáreas queimadas este mes.
Todos estes incendios, segundo a Consellería de Medio Rural, foron claramente intencionados.
Cifras alarmantes, sobre todo ante o dato de que xa son catro as vítimas humanas de morte.
Dicídeme: qué se espera con esta lectura? Tristura? Non no meu caso. O que sinto é indignación, ira.
Pero é o froito desa ira, ante o destrozo da miña terra, o que fai que nunca se me ocorra pensar en cometer tal atrocidade.
A que esperamos? A morrer queimados? Afogados polo fume ou co desxeo dos polos?
É a vosa decisión. Eu tomei a miña.
Valeria Cousillas Carrera 4º A ESO
Galicia arde, Galicia está sendo queimada por uns desalmados e eu sinto rabia, impotencia, tristeza, dor. Choro polo que vexo: lume, cinzas, escuridade.
Pero despois de todo isto seguimos sendo un pobo guerreiro, loitando con cubos e caldeiros, xente da rúa, que lle doe a súa terra, co corazón nun puño, de tanto loito.
Pero orgullosos de ser galegos.
