Mensaxe para o Día Mundial do Teatro 2023,

pola actriz exipcia Samina Ayoub

A todos os meus amigos os artistas de teatro de todo o mundo,

    Escríbovos esta mensaxe no Día Mundial do Teatro, e por máis que reborde de felicidade por estar a falar con vós, cada fibra do meu ser estremece baixo o fardo co que cargamos todos - os artistas teatrais e os non teatrais - das presións esmagadoras e os sentimentos opostos que provoca o estado actual do mundo. A inestabilidade é un resultado directo do que está a pasar o noso mundo hoxe en día en termos de conflitos, guerras e desastres naturais que tiveron efectos devastadores non só no noso mundo material, mais tamén no noso mundo espiritual e a nosa paz psicolóxica.

    Fálovos hoxe mentres teño a sensación de que o mundo enteiro se volveu como illas illadas, ou como barcos que foxen nun horizonte cheo de néboa, cada un deles despregando as súas velas e navegando a rumbo, sen ver nada no horizonte que o guíe e, a pesar diso, seguimos navegando, esperando chegar a un porto seguro que nos acolla despois dun longo andar no medio dun mar embravecido.

    O noso mundo nunca estivo tan estreitamente conectado entre sí como o está hoxe, pero ao mesmo tempo nunca estivemos tan disonantes e tan afastados os uns dos outros  como hoxe. Velaí o dramático paradoxo que nos impón o noso mundo contemporáneo. A pesar de que todos estamos a presenciar a converxencia na circulación de noticias e comunicacións modernas que rompeu todas as barreiras das fronteiras xeográficas, os conflitos e tensións que vive o mundo pasaron os límites da percepción lóxica e crearon, no medio desta aparente converxencia, unha diverxencia fundamental que nos afasta da verdadeira esencia da humanidade na súa forma máis simple.

    O teatro na súa esencia orixinal é un acto puramente humano baseado na verdadeira esencia da humanidade, que é a vida. En palabras do gran pioneiro Konstantin Stanislavsky: "Nunca entres ao teatro con lama nos pés. Deixa o po e a sucidade fóra. Deixa as túas pequenas preocupacións, disputas, pequenas dificultades coa túa roupa exterior - todas as cousas que arruínan a túa vida e desvían a túa atención da túa arte - na porta". Cando subimos ao escenario, subímolo coa única vida que hai en nós, aquela que existe nun único ser humano, pero esta vida ten unha gran capacidade de dividirse e reproducirse para converterse en moitas vidas que transmitimos neste mundo para que xermole, floreza e esparexe a súa fragrancia sobre outras.

    O que facemos no mundo do teatro como dramaturgos, directores, actores, escenógrafos, poetas, músicos, coreógrafos e técnicos, todos nós sen excepción, é un acto de creación dunha vida que non existía antes de subirnos ao escenario. Esta vida merece unha man cariñosa que a sosteña, un peito amoroso que a abrace, un corazón bondadoso que simpatice con ela e unha mente lúcida que lle proporcione as razóns que necesita para continuar e sobrevivir.

    Non esaxero cando digo que o que facemos no escenario é o acto da vida mesma xerada da nada, como unha brasa ardente que escintila na escuridade, iluminando as tebras da noite e quentando a súa frialdade. Nós somos os que lle damos á vida o seu esplendor. Somos quen a encarnamos. Somos quen a facemos vibrante e significativa. E somos nós quen damos as razóns para entendela. Somos os que usamos a luz da arte para enfrontar as tebras da ignorancia e o extremismo. Somos os que abrazamos a doutrina da vida, para que a vida se propague neste mundo. Para iso poñemos o noso esforzo, tempo, suor, bágoas, sangue e nervios, todo o que temos que facer para lograr esta nobre mensaxe, defendendo os valores da verdade, o ben e a beleza, e crendo verdadeiramente que a vida merece ser vivida.

    Fálovos hoxe, non só para falar, ou mesmo para celebrar ao pai de todas as artes, o “teatro”, no seu día mundial. Máis ben, convídovos a estar xuntos, todos nós, da man e ombreiro con ombreiro, para gritar a pulmón cheo, como estamos afeitos nos escenarios dos nosos teatros, e deixar que as nosas palabras saian para espertar a conciencia do mundo enteiro, para buscar en nós a esencia perdida do home. Do home libre, tolerante, amoroso, simpático, xentil e comprensivo. E  rexeitar esta imaxe vil de brutalidade, de racismo, de conflitos sanguentos, de pensamento único e de extremismo. O home camiñou sobre esta terra e baixo este ceo durante miles de anos, e seguirá camiñando. Entón, saquemos os pés da lameira das guerras e dos cruentos conflitos, e deixemos esta lameira ás portas do escenario. Quizais a nosa humanidade, que foi ensombrecida na dúbida, volva converterse nunha certeza categórica que nos faga a todos verdadeiramente aptos para sentirnos orgullosos de ser humanos e de ser todos irmáns na humanidade.

    Esta é a nosa misión, nós dramaturgos, portadores do facho da ilustración, desde a primeira aparición do primeiro actor no primeiro escenario, debemos estar na vangarda para enfrontar todo o que é feo, sanguento e inhumano. Confrontámolo con todo o que é belo, puro e humano. Nós, e ninguén máis, temos a capacidade de difundir a vida. Propaguémola xuntos polo ben dun só mundo e unha soa humanidade.

 https://www.world-theatre-day.org/es/messageauthor.html

O QUE QUERO PARA AS FILLAS.

O QUE QUERO PARA TODAS AS NENAS DO MUNDO.

Que nunca ninguén

apague a nosa música.

Que sempre alguén

se una ao noso baile

Que nunca ninguén

nos roube o sorriso.

Que sempre alguén

nos regale o seu.

Que nunca ninguén

nos encerre entre barrotes.

Que sempre alguén

respecte a nosa liberdade.

Que nunca ninguén

nos faga sentir menos.

Que sempre alguén

nos faga ver que somos máis.

Que nunca ninguén

nos queira moito, pero mal.

Que sempre alguén

nos queira como mamá e papá.

Que nunca ninguén

nos engane coas súas mentiras.

Que sempre alguén

nos namore coa súa verdade.

Que nunca ninguén

nos levante a man ou a voz.

Que sempre alguén

nos acariñe con xestos e palabras.

Que nunca ninguén

apague o noso lume.

Que sempre alguén

o avive cando este desvanézase.

Que nunca ninguén

nos faga sentir pequenas.

Que sempre alguén 

vexa a nosa beleza.

Que nunca ninguén

nos considere o sexo débil.

Que sempre alguén

nos dea as grazas por levantar o mundo.

Que nunca ninguén 

acale a nosa voz.

Que sempre alguén

comparta o noso berro.

Que nunca ninguén

nos considere a súa media laranxa.

Que sempre alguén

saiba que somos unha gran laranxeira.

Que nunca ninguén

trate de cambiarnos.

Que sempre alguén

nos valore polo que xa somos.

Que nunca ninguén

borre o noso futuro.

Que sempre alguén

nos anime a loitar polos nosos soños.

Que nunca ninguén

faga desaparecer a vosa luz.

Que sempre alguén

nos axude a brillar na escuridade.

Que nunca ninguén

converta as nosas vidas nunha película de terror.

Que sempre alguén

as encha de aventura e de comedia.

Que nunca ninguén

tente facernos minúsculas.

Que sempre alguén

vexa que somos MAIÚSCULAS.

Que nunca ninguén

nos prometa a lúa.

Que sempre alguén

comprenda que nós soas somos capaces de alcanzala.

Que nunca ninguén

procure darnos mil leccións.

Que sempre alguén

se esforce por aprendervos.

Que nunca ninguén

nos diga que imos demasiado rápido ou moi amodo.

Que sempre alguén

respecte o noso ritmo e a vosa velocidade.

Que «Nunca Ninguén»

nos secuestre os «sempre alguén».

Que «Sempre Alguén»

nos protexa dos «nunca ninguén».

Adaptación do poema de Manu Velasco do seu libro: Soñando Personas

.