Skip to Content

Decembro 2020

Xaneiro 2021

O ANO


Que podemos dicir nas cancións de Aninovo
que non fora dito xa mil veces?

Chega o Aninovo, vaise o ano vello,
Sabemos  o que  soñamos, soñamos o que sabemos.

Erguémonos rindo coa luz,
Deitámonos chorando coa noite.

Abrazamos o mundo ata que nos causa proído
Entón maldicímolo e devecemos por voar.

Vivimos, amamos, engaiolamos, casamos,
vestimos ás nosas noivas, amortallamos aos nosos defuntos.

Rimos, choramos, temos esperanza, tememos,
E esa é a carga de cada ano.


Ella Wheeler Wilcox (EE. UU.,1850-1919)
https://poets.org/poem/year

Xaneiro 2021

Las huellas del silencio
de
John Boyne

    Na Irlanda de 1970,  Odran, con dezasete anos e impulsado pola gran relixiosidade da súa nai, decide ordenarse sacerdote, aínda que nunca sentise gran devoción. Catro décadas despois, a pedofilia dalgúns dos seus compañeiros sacerdotes e o feito de que moitos dos mozos fregueses que coñece sexan vítimas, fan que perda a fe e pregúntese por que pasou isto e como non o soubo ver antes. Motivado por un evento familiar que fai que volva a vista atrás, Odran terá que enfrontarse ao seu pasado na igrexa e contar todo o que sabe, aínda que iso implique demostrar que ás veces preferiu mirar para outro lado.

   Novela que, evitando sordideces innecesarias, de xeito sutil e desde unha posición neutral, deixando que os sucesos falen por si mesmos, aborda un tema de actualidade que afecta á igrexa católica poñendo en evidencia a inxustiza, a impunidade, os abusos de poder e os perigos da submisión malentendida.

(…) Bebió un poco más, dando un trago más largo que antes, y cerró los ojos unos instantes, saboreando.
-Miles Donlan- dijo segundos después.
Mi mirada bajó al suelo. Ésa era la conversación que yo me había temido.
-Miles Donlan- repetí en voz baja.
-Has leído los periódicos, supongo. Habrás visto las noticias.
-Sí, eminencia.
-Seis años -dijo silbando entre dientes-. ¿Crees que sobrevivirá?
-No es un hombre joven -respondí-. Y dicen que los presos pueden ser muy duros con… -Tenía la palabra en la  boca, por supuesto, pero no pude pronunciarla.
-A ti nunca te había llegado ningún rumor, ¿verdad que no, Odran?
Tragué saliva. Por supuesto que me habían llegado rumores. El padre Donlan y yo habíamos trabajado codo con codo en Terenure durante años. Nunca me había caído bien, para ser honesto; era un tipo amargo y hablaba de los chavales como si le fascinaran y le asquearan al mismo tiempo. Pero sí, me habían llegado rumores.
-No lo conocía muy bien- dije evitando la pregunta.
-No lo conocías muy bien -repitió él con voz queda y me miró fijamente hasta que no tuve más remedio que apartar los ojos-. Pero si hubieras oído algún rumor, Odran, o si te llegaran rumores de cualquier otra persona, dime, ¿qué harías?
(…) -Te seré honesto, Jim -dije- No sé qué haría o a quién se lo contaría o cuándo diría una palabra sobre eso. Tendría que juzgarlo en el momento.
-Me lo contarías a mí, eso es lo que harías -dijo en tono agresivo-. Y no se lo contarías a nadie más. Los periódicos nos la tienen jurada, te das cuenta, ¿verdad? Hemos perdido el control. Y debemos recuperarlo. Debemos hacer entrar en vereda a los medios.  -Lanzó una mirada en dirección al armario de las bebidas y a la efigie del arzobispo McQuaid-. ¿Crees que él habría tenido que aguantar tonterías como éstas? -me preguntó-. Habría hecho cerrar las imprentas de los periódicos. Se habría quedado con el usufructo de Montrose y los habría expulsado a todos...

Cine para inmunizar(te)

Porque unha imaxe vale máis que mil palabras, bótalle unha ollada as recomendacións do último Cinexornal.

Exposición na Biblioteca do Grupo Nós:

Martes, 15 de decembro: desde a nosa biblioteca participamos na segunda e última visita didáctica virtual á exposición Galicia, de Nós a nós. Pechamos así as actividades programadas para celebrarmos o centenario da publicación da revista Nós que se viron complementadas coa nosa particular exposición de materiais Nós na Bibliosanpaio.

na Bibliosanpaio de amapeot

As autoras recomendan

Cinexornal 5

Para pasar un Nadal de cine

Biblioxornal 62

Lecturas e agasallos para o Nadal

Polas xeografías da discapacidade

Aproveitamos este 3 de decembro para reflexionar, concienciármonos e experimentarmos en propia carne o calvario que moitas veces aturan as persoas con algún tipo de discapacidade:

  • teñen as instalacións do noso centro un óptimo grao de accesibilidade?
  • dispomos dos recursos axeitados?
  • satisfacemos de xeito pleno as demandas dos membros da comunidade educativa que, de xeito permanente ou puntual, viven situacións de discapacidade?,
  • como actuamos para ser un instituto e unha biblioteca inclusiva?,
  • somos quen de interpretar mensaxes pictográficas como estas?:

Ao longo da mañá, distintos grupos tentaron desentrañar eses pictogramas e cumprir as tarefas que se pedían en cada un deles, outros tentaron orientarse e cumprir misións a cegas ou deambular en cadeira de rodas e non faltaron os que follearon fondos da biblioteca ou leron textos relacionados co tema.

E como unha imaxe vale máis que mil palabras velaí un mínimo resumo en vídeo do vivido nesta xornada:

 

Moitas grazas a tod@s @s participantes nesta xornada desexando que tamén en todas as xornadas do ano tod@s sigamos acubillados baixo o mesmo paraugas.

Persoas literarias con Discapacidade

Aproveitando a celebración do Día Internacional das Persoas con Discapacidade presentamos aos protagonistas de dúas novelas, cuxa lectura resulta moi oportuna para esta xornada.

Mark Haddon fai protagonista de O curioso incidente do can á media noite (Rinoceronte Editora, 2008, 284 pp.) a Christopher Boone, un mozo de 15 anos que vai a unha escola para estudantes con necesidades especiais porque ten a síndrome de Asperger. Adora as matemáticas, posúe unha memoria fotográfica, é extremadamente observador e incapaz de mentir. Con todo ten dificultades para entender o comportamento humano, as expresións e as relacións. Christopher diferénciase dos demais debido á súa percepción da vida. É incapaz de recoñecer e comprender as expresións faciais, agás as de felicidade e tristura porque llas explicaron, e ten dificultades para entender as metáforas e os chistes. Gústanlle as informacións concretas, as listas e os feitos, ten medo dos estraños e dos lugares descoñecidos, e o seu soño favorito é aquel no que toda a xente "normal" (os que non son como el) está morta e el ten liberdade de ser como é sen  que o molesten. Ademais disto, é moi sensible aos estímulos. Por esta razón berra e reacciona con violencia cando a xente o toca. Tamén ten moitas teimas: non come dous tipos diferentes de alimentos se están no mesmo prato ou odia as cores amarela e marrón chegando a usar colorantes vermellos nas súas comidas.

Flores para Algernon (Alamud Ediciones, 2019, 264 pp.) de Daniel Keyes, escrita como un diario persoal, conta a historia de Charlie Gordon, un home de 37 anos que sofre atraso mental cun coeficiente intelectual de 68. Por iso é elixido para probar un tratamento que podería mellorar a súa intelixencia. Os seus progresos son comparados cos do rato Algernon, do que o noso protagonista se fai amigo e acaba adoptándoo como mascota. Charlie cóntanos, a través dos seus informes de progresos, os seus avances e sentimentos. Ao principio Charlie desespérase pensando que é máis parvo que o rato e  cando ve no rato a regresión que máis tarde vai sufrir el mesmo, desespérase. Ao final do libro pide que lle leven flores a Algernon, frase que dá título ao libro.



by Dr. Radut