Querida arcea  de  Felín Romero Lorenzo

    Unha narración sobre o amor —tamén o desamor— , a amizade, o compromiso, a loita, a terra, a serra, a perda, a esperanza… Historias ambientadas nos territorios explorados durante as viaxes e a través das paixóns do propio autor: o monte, a caza, o rural, os cans… Relatos nos que predominan os desfavorecidos, os vulnerables, os perseguidos, os perdedores, xente que vive no gume da navalla… superviventes ao fin e ao cabo (como dalgún xeito tamén somos todos nós). E para continuar sobrevivindo, Felín invítanos a camiñar, aínda que sexa «sen saber ás veces cara onde».  
    
LANCE 6. OUTONO
O xogo consistía en contar coches. Sentados nas escaleiras da casa. O avó contaba os que subían dende a tenda de Amparo e eu os que viñan do Folón. Ás veces cambiábamos o sentido. Pero o avó sempre gañaba, e sorría ó facelo vendo como eu me enfurruñaba. Mentres os poucos coches e as horas pasaban, falábame. Falábame coa boca pequena dos curas e da Garda civil, falábame porque sabía que eu entendía. Un día ganei eu. E sorrin mentres o avó se enfurruñaba. E souben que as vitorias que custan saben mellor. E logo o avó foise.
Foise no ano no que Roger Milla nos ensinou a ledicia de bailar despois de marcar en Balaidos. Foise. E co tempo, a vella estrada ensancharona e os coches son tantos e van tan a presa, que o neno e o avó perderían a conta no seu хоgо. Os tíos ensináronme a seguirlle a pista ó raposo e a buscar niños. A escoitar a fala do monte e saber distinguir a voz da noitarega, da curuxa e da raposa. Os tios tamén me ensinaron o segredo das troitas... Logo, os tíos fóronse.
Antes pasaban os carros das vacas e dos bois, e polo San Miguel era un trunfo atopar espigas que caían na estrada ou nos camiños ó tropezaren os carros nos buratos. Logo corría xunto a tía e a avoa para levarlle esas espigas ás vacas.
O xogo consistía en darllelas a comer na man, mentres as vacas te miraban agradecidas cos seus fermosos ollos. E a tía dábame unha peseta por cada espiga ou traíame un Cropan da tenda. Logo deixaron de pasar carros e viñeron os tractores. E xa caían menos espigas. Hoxe xa non hai campos de millo sementados, xa non pasan carros. E os poucos tractores teñen que levar unha luz horrible para seren vistos. Xa non hai San Miguel e xa non caen as espigas nos camiños. Xa non podo correr cara á corte nin abeirar as vacas nas cunetas. Logo, as vacas fóronse. E a avoa. E tamén a tía.
Un día, decidimos ampliar a casa. Como se facía antes, sen xuros nin hipotecas. E as escaleiras de pedra xa non facian falla. Pero aquí todo se recicla. E o pai fixo unha fermosa lareira daquela pedra na que tantas horas pasei de neno co avo. E fixemos moitos lumes nesa pedra. E afumamos os chourizos e fixemos churrasco ós domingos. Logo, o pai foise.
Fronte á casa había unha explanada á que sempre lle chamamos o campo do balón. Estaba aberto e ali matabamos as tardes dándolle à pelota. Ás veces non podías, porque no campo do balón tamén se estendía a herba para secar ou se facían meducos. En ocasións tiñas que compartir o terreo de xogo coas ovellas que pastaban nel. Alí aprendemos a soñar. E aprendemos que as feridas dos xeonllos, como as da vida, cúranse con máis feridas. E alí tamén aprendemos a mocear e foi onde os nosos corpos se foron descubrindo e medrando. Hoxe en día, o campo está pechado e ten herba de plástico. E os nenos xogan nel con botas de cores e aínda que caian xa non se feren nas pedras. Aquel campo do balón, onde os teus ollos desarmaban a noite. E o teu corpo recendía como as herbas do San Xoán. Onde fixemos o amor por primeira vez. E logo, fúcheste.
Case que todas as persoas que quixen nesta vida xa se foron. Como se vai a auga entre os dedos dun cativo que tenta apreixala. Todos se foron xa. E o corazón teno un trasno malo que aperta e se ri coas punzadas da dor. Por iso sigo contando os coches de vez en cando, e fago...(pp. 35-37)