Skip to Content

libro_mes

Decembro 17

18. Solo se vive unha vez

de

F. M. Espinosa 

espinosaNovela na que se nos presenta a historia de seis mozos que cumpren dezaoito anos o mesmo día. E deciden pasalo todos xuntos en Londres. Francesca, Warren, Kali, Oliver, Hugo, Emma... Unha morea de sentimentos: os de Francesca polo noivo da súa amiga Kali, a baixa autoestima de Oliver, a morriña de Hugo lonxe da súa casa, o suposto lesbianismo de Eva... levará aos nosos protagonistas a saber que a verdadeira razón da existencia é estar xuntos e permanecer unidos. Nin máis nin menos. 

          En la segunda planta, bajando las escaleras mecánicas y penetrando en los sótanos del edificio, apenas vislumbran nada. La oscuridad se ve interrumpida tan solo por las luces de discoteca. La ropa luce casi tanto como éstas, y cada prenda parece sacada de una película de ciencia ficción. Los maniquíes están tan recargados de ropa y complementos que pierden sus formas humanas y parecen extraterrestres. La tienda está llena de gente vestida con ese estilo: camisetas de rejilla que lucen con la luz negra, guantes y gorros con formas grotescas, largos abrigos repletos de tachuelas y placas de metal, altas botas o zapatillas que se iluminan a cada paso. Lo cierto es que Francesca no se pondría nada de lo que está viendo, pero le gusta que exista. Le gustaría tener el aplomo para ponerse algo así. Se imagina caminando por su Rumanía natal, por el bulevar principal de su ciudad, y dejando boquiabiertos a sus vecinos. En una ciudad tan pequeña como la suya, ni siquiera deben de saber que existe ropa así.18

      También hay un DJ pinchando en el centro de la tienda, absorto en su  música y rodeado por una mesa donde comprar discos. Varios carteles indican que está prohibido hacer fotos. Hay toda una sección especialmente dedicada a camisetas que tienen altavoces en el pecho. A medida que avanzan hacia el interior, se encuentran con maquillaje, lentillas de colores, complementos para el móvil y uñas y pestañas postizas.

     - ¿Qué esperas comprar aquí? -dice Francesca.

     -No sé, aquí tienen cosas... diferentes.

     -Sí, muy apropiado para Warren.

     - ¡Lo sé!

         A veces, Kali no capta la ironía. Quizás, piensa Francesca, es demasiado inocente, demasiado ingenua, y no cree que nada de lo que se diga pueda tener una doble intención. Warren y ella hacen una pareja extraña; llevan juntos como algo más de un año al menos,  y cuando Francesca los conoció ya aprovechaban cualquier rincón para darse el lote.  A veces, se pasaban de la raya en público. Kali avanza por el pasillo iluminado con luz negra y sus dientes relucen con un fulgor blanquecino. Su melena oscura y su piel casi desaparecen entre los pasillos, y Francesca tan sólo está segura de qué camino seguir por el resplandor de su sonrisa...

  Para ler máis preme aquí 

Novembro 17

 

agraTrampa de luzportada

 de

 Agustín Agra

Unha novela de medo e fantasía, na liña das mellores historias de H. P. Lovecraft, cuxa protagonista é unha adolescente experta en fotografar avelaíñas cunha trampa de luz. Mais cando chega á vila un tanxedor de campás suceden feitos anormais. Co son das badaladas aparece, entre outros fenómenos estraños, unha descoñecida especie de paxaros da que Irene, tal é o nome da nosa protagonista, non atopa referencias cando consulta as guías de aves da biblioteca paterna, un territorio ideal para todo tipo de investigacións. Inserindo e mesturando referencias ao campo da bioloxía e da literatura e os libros, a obra avanza na procura dun segredo aniñado nas tebras da noite.

Irene é unha rapaza teimuda, e sacarlle fotos a canto animal ou planta atopaba para logo tratar de recoñecer a súa identidade convertérase nunha das súas actividades favoritas. Por suposto que lle gusta xogar cos amigos, e tamén ler e máis escoitar música, entre outras moitas distraccións. Non é un becho raro! Pódese considerar que a súa é unha afección un tanto estraña ou polo menos fóra do habitual, sábeo ben. Os compañeiros da clase din que é unha friki por facelo, pero a ela non lle importa.

O certo é que algunhas das especies que busca son doadas de atopar, pero dar con outras non é tan sinxelo. Hainas que non paran quedas en ningures e para sacarlles unha foto a xeito hai que ter moita paciencia. Mesmo as veces, cando lle saen desenfocadas ou mal de luz, pensa que quizais a culpa sexa súa e arrepíntese de coller xadrez en vez de fotografía nas extraescolares do colexio.

Para as avelaiñas, por exemplo, que só se deixan ver pola noite, non lle queda máis remedio que colocar unha trampa de luz. É fácil. Todo consiste en poñerlles unha fonte luminosa e un pouco de auga azucrada e logo agardar a que as presas acudan ao reclamo.

Xa refresca e Irene e o seu pai non demoraron máis tempo na terraza. Entraron na casa, atravesaron a sala e subiron as escaleiras que conducen ata o segundo piso. As paredes amósanse inzadas coas fotos que seus pais tiraron no transcurso das viaxes que fan cando teñen vacacións, a maioría ...

 

Outubro 17

r gómezJuegos inocentes juegos
de
Ricardo Gómez

    Sebastian (sic) é un tímido mozo de dezaseis anos. Marcado pola ausencia do pai e pola morte da irmá, ve nos videoxogos un magnífico refuxio. É un adolescente bo, honesto, amigo dos seus amigos e que quere, sobre todo, á súa nai, á quen se sente demasiado atado, pero sen a que non podería vivir. A súa afección aos xogos levoulle a gañar cartos: proba novos produtos, case todos videoxogos bélicos, e recibe unha suma por cada partida que gaña. Digamos que hai dous "Sebastian": un real e outro virtual... Sebastian non sabe que cando pilota avións e dispara nos seus xogos virtuais, en realidade mata, é dicir, que a súa afección é algo máis que un  xogo.

    En el  mundo real me llamo Sebastian, sin tilde en la a, pero son pocos los que utilizan ese nombre. Muchos más me conocen como El Asesino. No es que me guste demasiado, pero a estas alturas  no puedo hacer nada para evitarlo.juegos
    La gente que me llama Sebastian piensa que siempre he sido un chico difícil. Mis profesores se lo explican refiriéndose a la separación de mis padres, la muerte de mi hermana y blablablá, todos esos tópicos. Son chorradas, pero reconozco que a veces me he escudado en ellas. Ahora me sirven cada vez menos. Todo el mundo espera que alguien de diecisiete años vaya asentando la cabeza. Asentar la cabeza... vaya estupidez.
    Los que me conocen como Asesino dicen que soy bueno en lo mío. Muy bueno. Y que ese nombre me viene como anillo al dedo. En realidad, no siempre me dedico a matar, pero hay nicks pegajosos,  como algunos chicles que te sacas de la boca para tirar a la basura y se te quedan adheridos a los dedos. Un asco. Pero es más fácil deshacerse de un chicle pringoso que quitarse de encima cierta fama, sobre todo si se resume en una sóla palabra, tan sonora. No me pusieron  Killer, sino Assassin, cuyo sonido evoca la forma de matar de una serpiente, porque dicen que soy frío y sibilino. A estas alturas esa etiqueta me conviene. Es como en el instituto: la gente cae en la trampa fácilmente. Si tienes prestigio por algo, aunque sea por algo negativo, más vale que lo utilices en tu favor, y eso es sencillo a poco que tengas dos dedos de frente...

Preme aquí se queres visitar o blog do autor.

Distribuir contido


by Dr. Radut