Neste mes cheo de luminosos desexos de paz volvemos á poesía de Ana María Fernández para non esquecer a todos os que sofren as consecuencias das guerras promovidas por escuros intereses humanos:

A GUERRA

Mirando outra catástrofe
polo burato da triste pechadura,
penso na guerra,
esa malvada que nada entende de profecías
nin de ás.
A que ten ousadas farpas
e afainos á desgraza.
A que non é amiga da compaixón
nin parente da bondade.
A ela dálle igual o debuxo do mapa onde renace.
Se cadra, mañá, sen ir máis lonxe,
abro a ventá
e arrebátame o cheiro a pólvora que a precede,
o estoupido,
ese espanto esencial, nos ollos vidrosos dun cadáver.
Despois das bágoas, eu e todos os que sufran comigo
afanarémonos en pedir unha esmola de amor
aos máis favorecidos;
pero eles non escoitan
porque andarán moi ocupados
en debater, a fondo,
a orixe da nosa miseria.
A guerra...
E que facemos nós para evitala?

Ana María Fernandez Martínez (Palma de Mallorca, 1949), in Incesante vagalume, Galaxia, Vigo, 2021, páx.  56.

O terceiro luns de outubro celebraremos unha nova edición do Día das Escritoras. Unha data acaída para lembrar e reivindicar a escrita feminina e plural, tantas veces e en tantas circunstancias, obliterada ou esquecida.

Nesta sétima edición o lema escollido "Antes, durante e despois das guerras" é, en palabras de Ana Santos, directora da Biblioteca Nacional “unha homenaxe ao papel fundamental que cumpriron [as escritoras] en situacións de conflito bélico e axuda a reflexionar e contemplar con outros ollos unha situación de sufrimento, pero tamén de xenerosidade e compromiso”

Elas escribiron a guerra,  como -un exemplo- a polaca Wisława Szymborska:

Fin e principio

Despois de cada guerra
alguén ten que limpar.
Non se van a ordenar soas as cousas,
digo eu.

Alguén debe botar os entullos
á gabia
para que poidan pasar
os carros cheos de cadáveres.

Alguén debe meterse
entre o barro, as cinzas,
os resortes dos sofás,
as achas de cristal
e os trapos sanguentos.

Alguén ten que arrastrar unha viga
para apontoar un muro,
alguén poñer un vidro na xanela
e a porta nos seus gonzos.

Iso de fotoxénico ten pouco
e require anos.
Todas as cámaras fóronse xa
a outra guerra.

A reconstruír pontes
e estacións de novo.
As mangas quedarán feitas farrapos
de tanto arremangarse.

Alguén coa escoba nas mans
lembrará aínda como foi.
Alguén escoitará
asentindo coa cabeza no seu sitio.
Pero ao seu arredor
empezará a haber algúns
a quen amole.

Aínda haberá quen ás veces
atope entre malas herbas
argumentos mordidos pola ferruxe,
e os leve á morea do lixo.

Aqueles que sabían
de que ía aquí a cousa
terán que deixar o seu lugar
aos que saben pouco.
E menos que pouco.
E mesmo practicamente nada.

Na herba que cubra
causas e consecuencias
seguro que haberá alguén tombado,
cunha espiga entre os dentes,
mirando as nubes.

Presentación das películas do Cinexornal nº 6

As presentacións das películas do Biblioxornal 55: