Skip to Content

Abril 2019

Maio 2019

Xiro a chave do descapotable

Síntome unha deusa con pernas de seda

Non vai vento pero eu solto o pelo

             e xiro sensual a cabeza

Luxo o cigarro de vermello intenso

Acumulo conquistas no retrovisor

Seime libre, seime segura, seime magneticamente muller.

                   I I PAUSE

 A ficción é irresistiblemente apetecible

pero cambio de soño ó cambiar de canle

fagocito roles camaleónica e (tele)dirixida

Aínda non averiguei a que ulen as nubes,

mágoa que doia tanto facerse a cera

e que xa non fabriquen

descapotables rosas.

in RE(C)VERSO, 2012, Celia Parra (1990)

https://asescollaselectivas.wordpress.com/2013/02/17/celia-parra/

Maio 2019

El silencio de la ciudad blanca

de

Eva García Sáenz de Urturi 

Primeira entrega da triloxía La Ciudad Blanca, novela negra que se move entre a mitoloxía e as lendas de Áraba, a arqueoloxía, os segredos de familia e a psicoloxía criminal. É o nacemento dun novo inspector: Unai López de Ayala, máis coñecido como Kraken. A historia trata duns crimes cometidos fai vinte anos. Co suposto asasino a piques de saír do cárcere, empezan a repetirse os asasinatos co mesmo modus operandi.

Baixo a dirección de Daniel Caparsoro, poderemos ver a adaptación desta historia ao cinema a partir do vindeiro 30 de agosto. autora

      Estíbaliz Ruiz de Gauna, inspectora de la División de Investigación Criminal como yo, me esperaba haciendo mil llamadas, nerviosa, y moviéndose de un lado a otro de la plaza como una lagartija. De melena pelirroja hasta la barbilla, con su escaso metro sesenta estuvo a punto de no cumplir con los requisitos de admisión del cuerpo, y Vitoria estuvo a punto de perder una de sus mejores y más cabezotas investigadoras.

Ambos éramos jodidamente buenos cerrando casos, aunque no tan buenos siguiendo las reglas. Cargábamos con más de un apercibimiento por desobediencia, así que habíamos aprendido a cubrirnos. Respecto a seguir las normas... estábamos en ello.

Estábamos en ello.

Yo hacía la vista gorda de ciertas adicciones que aún coleaban en la vida de Esti. Ella miraba hacia otro lado cuando yo no obedecía a mis superiores e investigaba por mi cuenta.

Me había especializado en Perfilación Criminal, así que solían requerirme cuando aparecían seriales: asesinos, violadores...

Cualquier chusma que reincidiera. Si se producían más de tres hechos con un período de enfriamiento, entonces era para mí.

Estíbaliz se había centrado en Victimología, los grandes olvidados. ¿Por qué a esa persona en concreto y no a otra? Manejaba con más soltura que nadie las bases de datos del SICAR, que incorporaba todas las huellas de pisadas y de rodadas de vehículos imaginables, o la de SOLEMATE, un compendio de todas las marcas y modelos de zapatos y zapatillas de fabricación internacional.

En cuanto se percató de mi presencia, olvidó el móvil y me miró con cara de pésame.

-¿Que hay allí dentro? -quise saber.

-Mejor lo ves murmuró, como si el cielo pudiera oírnos, o tal vez el infierno, quién sabe. Me ha llamado el comisario Medina en persona. Quieren a un experto en Profiling como tú, también me han requerido a mí para que me centre en la victimología del caso. Ahora lo entenderás. Quiero que me digas tu primera impresión. Los técnicos de la Policía Científica ya han llegado, también la forense y el juez. Vamos a entrar por el acceso de la Cuchi.

La Cuchillería era otra de las antiguas calles donde los gremios se agrupaban en la Edad Media. En Vitoria teníamos un recordatorio perenne de los oficios de nuestros tatarabuelos: la Herrería, la Zapatería, la Correría, la Pintorería... El primer trazado de la Almendra Medieval permanecía intacto pese al trasiego de los siglos.

No dejaba de ser curioso que se pudiera acceder a una catedral desde lo que parecía a simple vista un portal de viviendas más.

Teníamos ya a dos agentes custodiando la entrada, una gruesa puerta de madera en el número 95. Nos saludaron y…

 

http://www.evagarciasaenz.com/

Emocionad@s cos libros

Unha pequena mostra do noso photocall "Emocións de libro"

Feliz día do libro!

Felices emocións de libro!

O libroferido Antón Fraguas

No día do Libro lembramos a intensa relación que o autor do Día das Letras deste 2019 tivo cos libros, eles foron o seu “vicio” ata días antes de morrer.
Unha relación que comeza cando  o alumno Antón Fraguas “o da aldea” en Pontevedra merca por primeira vez un libro.
E continúa cando nace o Instituto Padre Sarmiento e é chamado para axudar a catalogar os libros que a Universidade devolvía procedentes dos fondos do extinguido Seminario de Estudos Galegos:
“... a min nomeáronme en seguida para coidar dos libros. Os libros estaban na universidade. Foron todos para a Rúa Nova [a casa da Balconada]... E alí, de noite, eu fun catalogando todo o que había...”fraguas
Os libros foron os fillos que non tivo e Teresa, a súa cónxuxe, “máis dunha vez disimulou que eu comprase algún libro para a nosa biblioteca, sabedora da ilusión que me facía algún volume detrás do que levaba moito tempo cobizoso, e iso aínda que os cartos fixesen falta para cuestións máis importantes, como o propio sustento diario. A nosa biblioteca é o legado que lles deixamos aos que veñan detrás, e  aínda que non tivemos fillos, cada un dos libros que fomos atesourando foi unha pequena criatura que nos acompañou silandeira ao longo das nosas vidas”
É obvio que a pertenza que máis valoraba era a súa biblioteca. Ao longo da súa longa vida atesourou libros dende aquel primeiro que mercara cando era  alumno do instituto de Pontevedra. Antón Fraguas invertía todos os cartos que aforraba na súa paixón bibliófila. Froito desa paixón é unha biblioteca, a súa, na que latexa a terra e a cultura propia, integrada por 12.937 libros e folletos e 399 cabeceiras de publicacións periódicas.  Cando o 17 de decembro de 1994 a entrega como doazón ao Museo do Pobo Galego escribiu: “No día que deixamos o noso “tesouro”, a sinxela biblioteca co pensamento na nosa terra e na nosa cultura”.
E Fraguas seguiu mercando libros ata días antes do seu pasamento.
Na súa casa os libros repartíanse por todas as estancias ocupando dende o chan ata o teito, sen deixar ocos libres. Don Antonio, para optimizar o espazo, xuntaba os lotes de libros ou folletos de similar tamaño, facía un atado cun cordel e os poñía nas baldas, quedando a metade no andel e a outra metade suspendida no aire.
E esa biblioteca é hoxe patrimonio de todos. Grazas, San Fraguas! (como de xeito cariñoso o chamaban os seus alumnos)

23 libros para o 23 (Día do Libro)

Preme nos números e descubrirás...

Photocall Día do Libro.

Que son os libros?

(23 Pseudogreguerías para o Día do Libro)

Os libros son:

alfombras que tapan a ignorancia,
armas cargadas de futuro,
andeis que sosteñen o coñecemento,
atrís que soportan a sabenza,
bañeiras nas que nos mergullamos para enchouparnos de coñecemento,libros
bulsos que acubillan tesouros,
cabezais que vixían os nosos sonos/soños,
cadeiras nas que descansan os saberes,
cafés cos que fartamos a sede de coñecemento,
canchas para a práctica da lectura,
casa que nos protexe da intemperie do descoñecemento,
colares que nos arrodean de saberes,
devezos de eternidade,
fundas que protexen as palabras,
gabetas que agochan segredos,
gasolineiras onde enchemos a mente de  saberes,
lámpadas que iluminan o noso espírito,
mesas de traballo dos lectores,
perchas das que colgan os coñecementos,
reloxos que poñen en hora o noso intelecto,
simulacros da vida mesma,
vasoiras que barren a ignorancia,
xanelas abertas ao coñecemento...

 

23 DE ABRIL: día do libro...Emocionándonos!

 




by Dr. Radut