BIBLIOTECA DO IES SAN PAIO

NON PERDAMOS A NOSA LINGUA

"Imaxínate que un día saes de casa e todas as persoas esqueceron a súa lingua. Imaxínate que falan nunha lingua diferente, estraña. Imaxínate que es Rosalía ou Fonso. Imaxínate… Que farías? "
Esta novela infantil/xuvenil, ilustrada por Xosé Tomás e escrita por Miguel A. Alonso Diz, fala da importancia do idioma, de usalo e conservalo, e de como a nosa lingua é parte da nosa herdanza cultural como galegos.
De xeito delicado e con sensibilidade aborda a problemática da perda de falantes na nosa lingua.

Diseño de Biblio San Paio

Nada máis acaído, nas vésperas dunha nova edición do Día das Escritoras, que a concesión do décimo oitavo Nobel de Literatura feminino á escritora surcoreana Han Kang quen tamén recibiu xa no ano 2018 o premio Arcebispo San Clemente pola súa obra A vexetariana (traducida ao galego en 2022, ao voso dispor na biblioteca).

A vexetariana narra a historia de Yeonghye, unha muller que sempre "foi a esposa dilixente e discreta que o seu marido desexou". Con todo, todo cambia cando uns "pesadelos brutais e sanguinarios comezan a espertala pola noite", o que fai que senta a necesidade de desfacerse de toda a carne do frigorífico. Desde ese momento, Yeonghye adoptará unha existencia máis "pura e desposuída", achegada á vida vexetal, "un lugar onde o poder erótico e floral do seu corpo romperá os estritos costumes dunha sociedade patriarcal e ultracapitalista". Podes comezar a súa lectura premendo aquí. Desta novela Anders Olsson, presidente do Comité Nobel, apuntou á súa "empatía física polos vulnerábeis, polas mulleres", algo que, explicou, é "notábel, e vese reforzada pola súa prosa cargada de metáforas"

Outra das súas obras, La clase de griego (preme aquí para ler as primeiras páxinas), é cualificada pola Academia sueca como unha "bonita reflexión sobre a perda, a intimidade e as condicións da linguaxe". Esta novela comeza coa protagonista sentada nunha clase onde ensinan grego; nela, pídeselle ler en voz alta. Pero cando o tenta ve que non pode, que é incapaz de articular palabra ante a sorpresa dos demais. Este feito lévaa a lembrar o momento no que viviu por primeira vez unha situación similar, na súa infancia, coa súa nai enferma de cancro e ela entregada á lectura, aprendendo a lingua e os signos ortográficos con poucos anos. Cunha personalidade solitaria, atopaba sempre a compañía nas letras moito máis que nos amigos, sen mostrar ningún interese por arranxarse nin por ter relacións románticas chegando así aos dezaseis anos cando o primeiro deses episodios de mudez apareceu, sendo incapaz de articular ningunha desas palabras que con tanta admiración e avidez aprendía nos libros. A narración, sempre pausada e ben ganduxada, devólvenos ao cabo de poucas páxinas ao presente, e coñecemos que xa na idade madura vive soa, sen un marido do que se divorciou e sen a custodia do seu único fillo pois a consideraron incapaz de coidalo e velar por el debido á súa precaria situación económica e á súa hipersensibilidade.

Neste relato a dúas voces, a autora alterna a narración da protagonista coa do profesor de grego, vítima dunha cegueira que avanza de maneira inexorable xa desde a súa adolescencia e fálanos tamén dun amor que tivo a esa idade na que os sentimentos asolagan a nosa existencia e todo se descobre coa maxia das primeiras ocasións mentres nos detalla como o seu tránsito vital era acompañado por unha emigración desde Corea a Alemaña na súa adolescencia e o seu regreso á súa terra natal anos despois. Desta maneira, o texto alterna a narración con breves episodios da clase de grego, na que profesor e alumna se atopan, con grandes extensións do pasado de ambos os protagonistas que copan a maioría das páxinas do libro. De maneira análoga á clase de grego e o estudo do grego antigo da man de Sócrates e Platón, o texto fai constantes reflexións sobre a amizade, a vida, a morte e o paso do tempo, imbuíndo aos seus protagonistas nos razoamentos filosóficos dos grandes pensadores antigos.

E para finalizar únha entrevista coa recente Nobel: https://www.infobae.com/america/cultura/2024/10/10/la-entrevista-de-la-premio-nobel-han-kang-con-infobae-somos-seres-mas-comunes-de-lo-que-pensamos/

Unha vez feitas as presentacións, o equipo de Biblioteca da comezo ao novo grupo de voluntariado dentro do "Programa de Bibliotecas Escolares Solidarias". Os participantes que fagan un mínimo de 15 horas terannas recoñecidas por organismos oficiais da Xunta. Tamén se poñen en marcha as distintas seccións do Club de Lectura "Pedra do Acordo": Lectura en Voz Alta, Manga, Artes, Xadrez, Inglés, Adultos, Dramatización e por suposto serán benvidas todas aquelas propostas que queirades aportar. Comezamos o luns día 7 de outubro, na hora da comida, non esquezades traela! Teremos unha charla informativa. Pasade pola Biblio para recoller a autorización. Importante: non poderá quedar ninguén que non a teña entregado. Esperámosvos!!

 Aqueles corpos nosos  de  Adrián Gómez Ramos (Xerais, Fóra de Xogo nº 210, Vigo, 2024)

Fernán e Xandre Malvís buscan recuperar a normalidade nas súas vidas e sandar as cicatrices inflixidas polo enfrontamento cos irmáns Garrido. A cidade, pola contra, non esquecerá con tanta facilidade o conflito entre as dúas familias, e as fauces de Compostela escolleron unha nova vítima. Os Malvís terán que facer uso de todo o seu coñecemento do mundo sobrenatural para resolver a desaparición de Sandra Valverde antes de que o seu corpo se engada á lista de necrolóxicas. Polo camiño farán fronte a unha pregunta que o cambiará todo: ata onde están dispostos a chegar para protexer o que queren? (da presentación editorial)

Sobre o autor: Adrián Gómez Ramos naceu en Rianxo en 1994. Introduciuse no mundo da literatura profesional grazas ao certame Xuventude Crea, no que gañou o primeiro premio na modalidade de Novela Curta coa obra Cando sanguen os lobos (Xerais, 2021). Dende sempre, mostrou grande interese polas artes, pois formou parte do grupo de teatro "Criaturas" da súa localidade, e polos idiomas, xa que colaborou co equipo de Normalización Lingüística no instituto e obtivo títulos de inglés da academia Cambridge English. Foi precisamente na narrativa onde puido unir o seu amor pola arte, os idiomas e o mundo sobrenatural das lendas galegas. Actualmente compaxina a escrita cos seus estudos superiores de Informática. Aqueles corpos nosos. Arquivos Malvís #2 é a súa segunda novela.
Gustaríalle ganar a vida como escritor: «Sempre me gustou expresarme a través das palabras e gustaríame profesionalizarme». Sabe que é difícil facerse un oco no mercado, por iso aínda lle sorprende ver o seu libro á venda nos lugares onde el mercaba libros cando era un rapaz. (ficha editorial)  
  
    
Un anaco da novela:    E, como das veces anteriores, Breogán empurrou o universo. A maxia acendeuse nas súas veas e as leis e normas naturais deixaron de aplicarse. Alí había lume porque así el o quería.
    As lapas acendéronse na súa man, sempre sen queimalo, e alumearon o lugar. Entón, Breogán estivo a punto de vomitar. A luz alaranxada do lume permitiulle ver a Sandra, que xirou o rostro para miralo. A cute colgáballe como se lle quedase demasiado solta e dos seus beizos fláccidos e manchados de vermello pendían longos fíos de sangue. Entre os dentes tiña restos de carne que mastigaba coma se non soubese onde se atopaba. Cunha das mans suxeitaba un mozo, que, pese a ser máis grande ca ela, non parecía ser quen de sacala de enriba, mentres que coa outra facía o posible por cubrir a vista do lume.
    Foi entón cando Breogán viu que o mozo tiña a camiseta rota e a carne baixo a pel ao descuberto. O rapaz mirouno con desesperación mentres choraba e trataba de zafarse, unha vez máis, de como o agarrara Sandra, a pequena rapaza que estaba comendo ao vivo.
    Deixándose levar polo instinto, Breogán fixo un xesto cara a Sandra e ordenoulle ao universo que alí tamén nacese o lume, e as leis da natureza víronse obrigadas a obedecer baixo o seu poder.
    A violenta explosión de luz e calor produciu o efecto desexado e, deixando escapar unha especie de berro inhumano, Sandra soltou o rapaz e botou a correr. El non soubo que facer, pois a vítima estaba ferida, pero, ao mesmo tempo, non podía deixar escapar a Sandra despois do que acababa de presenciar. Desexou que as feridas do rapaz non fosen demasiado serias para non poder aguantar un chisco máis e lanzouse a correr por onde ía a outra.
    Sandra parecía evitar a aglomeración mentres fuxía. Corría cara a algún sitio concreto que se ía afastando do local e a música, e, cando quixo darse conta, a rapaza dobrou unha esquina e perdeuse por unha canella.
    Ao fondo desta, entre o rechamante cordón policial que xacía roto no chan, Sandra arrastrábase baixo unha tapa de sumidoiro entreaberta dun xeito imposible. A placa de metal só estaba separada apenas un centímetro do chan, pero ela fluía cara ao seu interior coma se o seu corpo fose unha bolsa chea de líquido. A carne encartábase sobre si mesma, esmagábase de formas imposibles e dobrábase coma se non houbese ósos no seu interior que mantivesen a forma.
    Ao arrastrarse daquela maneira, o seu rostro apertouse dunha forma noxenta, deformándolle as faccións. Dos orificios da súa cara, entre os beizos e mesmo dos condutos lacrimais, brotou unha estraña substancia amarelenta que salpicou o chan ao redor do sumidoiro.

                        * * *
    -Breogán... Que diaños foi iso?
    O rapaz pegou un chimpo e xirouse. A expresión do seu rostro desencaixouse cando... (pp. 91-92)