Responder ó comentario

Esta mañá, durante o recreo, despois de varios días sen saír ao patio por mor do mal tempo, descubrimos que pasara algo terrible. A nosa querida figueira, a que plantamos con tanto esforzo e ilusión, fora destrozada.

Este suceso inundounos o corazón dunha tristura enorme. Unido a isto, a pena de saber que hai a quen lle molesta o traballo das nenas e nenos e non utiliza as palabras para expresar o seu desagrado. Sen embargo, amosa a súa disconformidade con accións destrutivas.

En nós reside a esperanza para que estes feitos reprobables non se volvan a repetir. A escola é un lugar de convivencia, de igualdade, de crecemento persoal. O respecto que demostramos polos demais é o respecto que nos damos a nós mesmos.

A nosa figueira hai unhas semanas...

O que queda da nosa figueira...