Lingua galega

«Os insultos, as afonías e os golpes xa se fixeran rutina na casa. Seu pai dicíalle que só xogaban, pero como ela era un pouco torpe sempre caía. Debido a que a nai asentía, Lara nunca facía preguntas. A cativa tapaba os oídos con todo o que se lle poñía por diante, coa intención de escoitar o menos posible. Colleu papeis e rotuladores para facer a tarefa da escola, estaban estudando as cores a través do arco da vella. Aparentaba ser un arco calquera. A verdade é que non o era. Non o pintaría unha nena da súa idade: era en cores grises e escuros, coma se representara a súa vida no debuxo. Ela intentaba desconectar pero os berros eran cada vez maiores e facíaselle imposible. Rompeu o folio e colleu outro. Pintou unha porta e cerrando os ollos imaxinouse que entraba nela pero, de súpeto, os berros volveron retumbar nas paredes. Abriuse a porta do cuarto e unha voz grave e enfadada díxolle: “Lara, marchamos para o hospital que túa nai caeu polas escaleiras”.»

Paula Lista Mosquera

«A historia de Herminia comeza cando unha noite colle valor e marcha da casa en secreto cos seus catro fillos. Non antes. Non cando o coñece, non cando se namora, non cando se retira da universidade, non cando lle berran, non cando sobrevive á primeira malleira. Herminia esperta o día que gañou coraxe e comezou unha nova vida lonxe do seu agresor.»

Ángel Ramilo Fariña

«Despois dos golpes, el choraba, abrazábaa e dicíalle: "Non volverá pasar". Estas palabras non valían nada, ela sabía que eran mentira.

A última vez que as escoitara fora a semana anterior: a muller estaba nun recuncho do dormitorio, dobrada, coas pernas, os brazos e o rostro golpeados. Ela choraba e agochaba a cara entre os xeonllos. O seu marido díxolle "Provócasme... Non volverá pasar...".

O home saíu á rúa. A muller non paraba de mirar as fotos dos seus fillos. "Teño que facer algo", dixo en voz baixa. Atou o pelo, vestiuse e dirixiuse á comisaría.

Semanas despois puxo a camiseta de tirantes e os pantalóns curtos por todas as veces que el lle prohibira saír á rúa ao descuberto. Puxo as zapatillas e correu sen parar, pensando naqueles tempos nos que el pisara os seus dereitos. Viu como outras mulleres a animaban a continuar. Apertou os puños e sentiu dentro dela a forza e a enerxía de cada unha delas. Chegou á meta a primeira, coa cara mollada, pero non por bágoas senón pola suor. O seu corazón latexaba, aínda que esta vez non era por medo.»

Irene Rodríguez Ríos

«Un día tranquilo no que a nai cociña, os rapaces brincan un co outro e berran como nenos ata que escoitan o ruído do pai metendo a chave na porta.
Recollen todo e métense nos cuartos. Todo cambia en segundos. Todo queda en silencio. O medo méteselle no corpo. Non falan.
Ese silencio como se ninguén estivese esperto…
Ese medo de que o pai empece a berrar coa nai ou con eles sen ningún motivo...
Ese silencio que hai que perder…
E as risas que hai que recuperar? Os xogos que teñen que continuar? Esa nai que ten que sorrir?
Pero teñen que estar en silencio polo que poida pasar.»

Nagore Mosquera Sánchez