O martes 19 de xuño estivo connosco a escritora Fina Casalderrey, coa que conversamos sobre os libros que traballamos este curso. Aquí tedes o resultado desa charla:

Cal foi o teu primeiro libro?

Chámase "Mutación xenética", escrito fai 40 anos. Fala de cousas raras, xenes, esas cousas que temos dentro do noso corpo e que nos fan distintos.

É moi difícil crear historias?

Intento facelo o mellor que podo, e dedícolle todo o tempo do mundo, é como si estiveras xogando a algo que che gusta, por iso, non me parece moito o traballo de crear unha historia.

Cales foron os últimos libros que escribiches?

"O misterio do faro vello" e "O neno can". É un neno moi pobre que ten un can e cando vai pola rúa bótanlle pan ao can, e por iso aprendeu a facer o mesmo, coller os cachos de pan porque era pobre.

Como se che ocorreu escribir "O misterio dos fillos de Lúa"?

A historia dos fillos de Lúa... Calquera pode escribir unha bonita historia se quere. Eu tiven unha gata que se chamaba Lúa. Podería escribir unha historia deliciosa que empezou cunha gata abandonada que atopou o meu fillo. Cando tivo gatiños, Lúa non se agochaba de nós, "chamábanos", miañaba, pareceunos tan bonito que nos chamara! Nacía o primeiro gatiño e xa o estaba lambendo e coidando.

David é un neno literario, quere facerse o listo pero el non sabe como ocorren as cousas.

O malo é que un neno teña feridas de tanto traballar porque non vai á escola. Vós tedes moita sorte por ir á escola.

Como empezaches a escribir?

Cando empecei a traballar, facendo pequenas obras de teatro na escola. A culpa foi dun compañeiro que me dixo que publicara esas cousas, deixeinas na librería “Michelena de Pontevedra”. Logo traducíronas ao catalán. Disto fai 20 anos.

Cantos anos tiñas cando escribiches "Chamizo"?

A verdade é que teño que botar conta. Habería que restar aos anos que teño agora os que leva publicado, pasaron algún anos.

Cando a Saramago lle preguntaban cantos años tiña el dicia: “teño os anos desde que nacín pero os suficientes como para dicir o que quero”.

Como empezas a escribir un libro?

Cada un nace cunha idea distinta. Vou contar unha intimidade: cumprín moitas veces anos, meus pais eran moi novos cando eu nacín. O meu pai morreu e deixei de escribir. Eu escribía en dous periódicos galegos e deixeno. Despois dun tempo comecei a escribir. Escribin isto (ensínalles un folio escrito), que logo se converteu no libro "Eu son eu". A compañeira estaba triste e díxome que a súa nai tiña Alzheimer, enfermidade que lle rouba a memoria e que os médicos lle dixeron que é coma unha nena pero con aspecto de señora maior. De aí nace esa historia.

Por que Luceiro ("Cando a Terra esqueceu xirar") tiña tantas patas?

Non fun eu, foi o ilustrador. De feito déronlle o Premio Nacional de Ilustración. Quere dicir que cantas máis patas máis depresa se moven.

Os tres mellizos de "Quen me quere adoptar?", son reais?

Coñecín a unha mamá que tiña tres bebés na súa barriga. Cando xa tiñan 3 anos fun buscalos á gardería. Eu pensaba tolear, pero a nai colleunos e sen problema, coas mochilas na outra man. As nais fan maxia, por iso o puxen no libro.

En quen te inspiraches para crear o personaxe de Manuel do libro "Quen me quere adoptar?"

Tamén en Italia un profe xubilado, puxo un anuncio na tele para formar unha familia. Tiña moitos cartos e apareceron moitas familias que querían acollelo.

Por que nos teus libros os animais teñen protagonismo?

Eu fun nena de aldea, nunca tiven que estudar que as leitugas non nacen no supermercado, había cans, gatos... Se algún día estaba triste acariciaba a un animal e xa me alegraba. Hai nenos que teñen animais como forma de aprender e abrir o que teñen dentro ao resto do mundo.