|
O TEATRO PÓDENOLO DICIR TODO
Necesitamos teatro? Esa é a pregunta que fan miles de profesionais do teatro decepcionados e millóns de persoas que están cansadas del.
Que necesitamos do teatro? Hoxe en día a escena é moi insignificante, en comparación coas prazas das cidades e os territorios dos países, onde se están xogando as auténticas traxedias da vida real.
Que é o teatro para nós? Galerías e palcos chapados en ouro e prata; nas salas, cadeiras de brazos de veludo, ben puídas voces dos actores ou viceversa, algo que pode ter un aspecto aparentemente diferente: caixas negras, manchadas de barro e sangue, cunha chea de corpos espidos rabiosos no interior.
Que é capaz de dicirnos o teatro? Todo! O teatro pódenolo dicir todo. Como os deuses habitan no ceo, e como os presos languidecen en covas esquecidas baixo terra, e como a paixón pode elevarnos, e como o amor pode destruírnos, e como ninguén necesita unha boa persoa neste mundo, e como reina a decepción, e como a xente vive en apartamentos, mentres os nenos murchan en campos de refuxiados, e como todos teñen que volver de novo ao deserto, e como día tras día vémonos obrigados a apartarnos dos nosos seres queridos, o teatro pode dicirnos todo. O teatro sempre foi e seguirá sendo sempre. E agora, nestes últimos cincuenta ou setenta anos, é particularmente necesario.
Porque se vostede lanza  unha ollada a todas as artes públicas, pode ver de inmediato que só o teatro nos ofrece unha palabra na boca da xente, unha mirada de ollo a ollo, un xesto de man en man, ou de corpo a corpo. Non necesita ningún intermediario para traballar entre seres humanos, constitúe o lado máis transparente da luz, non pertence máis ao sur ou ao norte, ao leste ou ao oeste, oh non; é a esencia da súa propia luz, que resplandece en todos os recunchos do mundo, inmediatamente recoñecíbel por calquera persoa, xa sexa hostil ou amigable cara a el.
E necesitamos o teatro que permanece sempre diferente, necesitamos teatro de moitos tipos diferentes. Aínda así, creo que entre todas as formas de teatro posíbeis, as formas arcaicas agora resultarán ser as máis demandadas. O teatro das formas rituais non debe opoñerse artificialmente ao das nacións "civilizadas". A cultura secular está a ser cada vez máis castrada, a chamada "información cultural" substitúe de xeito gradual e suple entidades simples, así como a nosa esperanza de realizalas un día.
Mais podo velo claramente agora: o teatro está a abrir as súas portas de par en par. Entrada gratuíta para todos en xeral e e para cadaquén en particular. Pasemos de aparellos e equipos, cómpre ir ao teatro, ocupar filas enteiras no patio de butacas e nas galerías, escoitar a palabra e mirar as imaxes en vivo e directo! - É o teatro que está diante de nós, non debemos descoidarnos e perder a oportunidade de participar nel, talvez a oportunidade máis preciosa que temos nas nosas vidas frívolas e apresuradas.
Necesitamos cada tipo de teatro. Só hai un teatro que seguramente non é necesario para ninguén, refírome ao teatro de xogos políticos, un teatro de políticas "rateiras", un teatro de políticos, un inútil teatro de políticos.
O que sen dúbida non necesitamos é un teatro de terror cotián, xa sexa este individual ou colectivo, o que non necesitamos é o teatro de cadáveres e sangue nas rúas e prazas das capitais ou das provincias, un teatro falso dos enfrontamentos entre relixións ou grupos étnicos...
|
que o punto máis afastado que podemos ver é aquel que nos mandou a súa luz hai 13.800 millóns de anos.
Podemos esperar dunha persoa que anda descalza ou cunhas chanclas cando neva, que revolucione o mundo? Así era Steve Jobs, un mozo capaz de levarte ao mesmo ceo para segundos máis tarde meterte nos infernos. Era capaz do mellor e do peor segundo podemos ler nesta obra que conta a vida do visionario que con apenas 20 anos e non demasiados recursos, creou Apple xunto ao seu amigo Steve Wozniack. Un soño que unha vez feito realidade, revolucionou o mundo.
