IES Castelao

Cap. VIII. Mobilis in mobili
    Nin os meus compañeiros nin eu tivemos tempo para reaccionar. Non sei o que eles sentiron pero eu sentín un calafrío que me xeou o corpo. Con quen teriamos que tratar? Sen dúbida ningunha con piratas dunha nova especie que exploraban o mar ao seu xeito.
    Envolveume unha profunda escuridade. Sentín como os meus pés descalzos pisaban os chanzos dunha escada de ferro. Ned Land e mais Conseil, fortemente agarrados, seguíanme. Ao pé da escada abriuse unha porta e pechouse inmediatamente detrás nosa cun forte ruído.
    Estabamos sós. Onde? Non podía dicilo. Os meus ollos aínda non puideran distinguir unha soa desas claridades indeterminadas que hai nas noites máis pechadas. Mentres, Ned Land, alporizado, daba renda solta á súa indignación.
    Xa pasara case media hora sen que cambiase a situación, cando os nosos ollos pasaron subitamente dunha extrema escuridade á luz máis violenta.
    - Por fin! Xa se ve! –berrou Ned Land, que estaba á defensiva co seu coitelo na man.
    A súbita iluminación da cabina permitírame examinar os máis pequenos detalles. Non había máis que a mesa e cinco tallos. A porta invisible debía estar hermeticamente pechada. Con todo, o globo luminoso non se acendera sen motivo. Agardaba, polo tanto, que os homes da tripulación non tardasen en aparecer.
    Escoitouse un ruxerruxe de ferrollos, a porta abriuse e apareceron dous homes.
    Un deles era pequeno, moi musculoso, ancho de ombros, robusto de membros, a cabeza grande, os cabelos negros e abundantes, o bigote mesto, a mirada viva e penetrante, e toda a súa persoa con esa vivacidade meridional que caracteriza en Francia as poboacións provenzais.
    O segundo descoñecido merece unha descrición máis detallada. Recoñecín as súas calidades dominantes: a confianza en si mesmo, a calma, a enerxía e o valor; era orgulloso, o seu ollar parecía reflectir grandes pensamentos e de todo este conxunto resultaba unha indiscutible franqueza.
    Non podería precisar se ese personaxe tiña trinta e cinco ou cincuenta anos. Era alto, a súa fronte ancha, o nariz recto, a boca perfectamente debuxada, os dentes magníficos, as súas mans finas, estilizadas, dignas de servir unha alma elevada e apaixonada. Constituía o tipo máis admirable que nunca me atopara. Detalle particular: os seus ollos, un pouco separados un do outro, podían abranguer simultaneamente case a cuarta parte do horizonte.
    Os dous descoñecidos, con gorros de pel de lontra e calzados con botas de auga de pel de foca, vestían unas roupas dun tecido particular, que realzaban o corpo e deixaban unha gran liberdade de movementos.
    O máis alto dos dous –evidentemente o xefe- examinounos sen dicir unha palabra. Despois, volvéndose cara ao seu compañeiro, falou con el nunha lingua que non puiden recoñecer.   
    O outro respondeu cun movemento de cabeza e engadiu dúas ou tres palabras totalmente incomprensibles. Logo, co ollar, pareceu que me interrogaba.
    Respondín, nun bo francés, que non entendía a súa lingua; mais pareceu non comprenderme e a situación volveuse bastante embarazosa.
    - Cóntelles o señor a nosa historia –díxome Conseil-. Quizais estes señores comprendan algunhas palabras!
    Comecei o relato das nosas aventuras, articulando claramente todas as sílabas e sen omitir un só detalle. Cando rematei, non dixo nin unha soa palabra.
    Aínda quedaba o recurso de falar en inglés.
    Os nosos visitantes permanecían impasibles.
    Despois de esgotar en van os nosos recursos filolóxicos, os dous descoñecidos intercambiaron entre si algunhas palabras na súa lingua incomprensible e retiráronse sen dirixirnos un deses xestos tranquilizadores que se coñecen en todos os países do mundo.
    - Pero, decátase, señor profesor –replicou o noso irascible compañeiro Ned Land- de que podemos morrer de fame nesta gaiola de ferro?
    - Meus amigos –dixen-, cómpre non desesperar. Temos estado en peores situacións.
    - A miña opinión xa está feita –respondeu Ned Land-. Son uns bandidos.
    Cando estaba a dicir estas palabras, abriuse a porta. Un camareiro entrou. Traíanos roupas, chaquetas e pantalóns de auga. Apresureime en poñer as roupas e os meus compañeiros imitáronme. Mentres tanto, o camareiro dispuxera a mesa e colocara tres cubertos.
    - Polo menos aquí temos algo serio –dixo Conseil-, e parece que comeza ben.
    - Bah! –respondeu o rancoroso arpoador-, que demos queren que se coma aquí? Fígado de sapoconcho, filete de tiburón ou carne de cazón!
    - Xa veremos! – dixo Conseil.
    Os pratos, tapados cunha tampa de prata, colocáronse simetricamente sobre o mantel e sentamos á mesa. Estabamos a tratar con xente civilizada. Entre os pratos que nos serviron recoñecín diversos peixes delicadamente preparados; pero houbo outros pratos, excelentes, sobre os que sería incapaz de dicir a que reino, vexetal ou animal, pertencía o seu contido. En canto ao servizo da mesa, era elegante e dun gusto exquisito. Cada utensilio, culler, garfo, coitelo e prato, levaba unha letra rodeada cunha divisa en exergo, con este facsímile exacto:
                             MOBILIS IN  MOBILI                                             

                                                        N
    Móbil no elemento móbil! Esta divisa aplicábase xustamente a este aparello submarino, se se traducía a preposición in por en e non por sobre. A letra N formaba sen dúbida ningunha a inicial do nome do enigmático personaxe que gobernaba o fondo dos mares!
    Satisfeito o noso apetito, sentiuse imperiosamente a necesidade de durmir. Reacción moi natural trala interminable noite durante a que loitaramos contra a morte.
    Os meus dous compañeiros tombáronse no chan da cabina e rapidamente se sumiron nun sono profundo.
    Pola miña banda, cedín con menos facilidade a esta violenta necesidade de durmir. No meu espírito ateigábanse demasiados pensamentos, amoreábanse demasiadas cuestións insolubles, demasiadas imaxes mantiñan as miñas pálpebras entreabertas! “Onde estabamos? Que estraño poder nos conducía?”... Logo, o meu cerebro acougou, a miña imaxinación fundiuse nunha vaga somnolencia, e axiña caín nun doce sono.

 Capítulo IX