IES Castelao

Capítulo VI: A toda máquina

          A este berro, a tripulación enteira precipitouse cara ao arpoador. Dérase a orde de parar e a fragata só se movía polo impulso, unha vez paradas as caldeiras.

          Ned Land non se trabucara, e todos distinguimos o obxecto que a súa man sinalaba.

          A dous cables da Abraham Lincoln, o mar parecía estar iluminado por debaixo. Non era un simple fenómeno de fosforescencia, non había ningunha dúbida. O monstro, somerxido a algunhas toesas da superficie das augas, proxectaba ese resplandor tan intenso, pero inexplicable, que mencionaban os informes de varios capitáns.

          Esa magnífica irradiación debía ser producida por un axente dun gran poder luminoso. A parte luminosa describía sobre o mar un inmenso óvalo moi alongado que tiña condensado no seu centro un foco ardente cun insostible lampo que se apagaba por degradacións sucesivas.

          Estabamos ansiosos. A estupefacción, máis que o temor, mantíñanos mudos e inmóbiles. O animal achegábase a nós divertíndose. Deu unha volta á fragata, que agora levaba unha velocidade de catorce nós, e envolveuna coa súa capa eléctrica como se fose unha poeira luminosa. Despois afastouse dúas ou tres millas, deixando un rastro fosforescente.

           De súpeto, dende os escuros límites do horizonte, onde fora buscar impulso, o monstro avanzou súbitamente cara á Abraham Lincoln cunha tremenda rapidez. Parou bruscamente a vinte pés e apagouse de repente. Logo, reapareceu ao outro lado do navío, ou ben porque o rodeou ou ben porque pasou por debaixo do seu casco. En calquera momento podía producirse unha colisión que sería fatal para nós.

          Contra a medianoite desapareceu ou, por empregar unha expresión máis axeitada, "apagouse" como un enorme lucecú. Fuxira? Había que temelo, non agardalo.

          Mais, á unha menos sete minutos da madrugada, escoitouse un asubío abrouxador e cara ás dúas da mañá, o foco luminoso reapareceu, cunha intensidade semellante, a unhas cinco millas a barlovento  da Abraham Lincoln. Permanecemos en alerta ata a chegada do día e preparámonos para o combate. Dispuxéronse os aparellos de pesca ao longo das amuradas. Ned Land contentárase con afiar o seu arpón, unha arma terrible nas súas mans.

          Ás oito, a bruma avanzou pesadamente sobre as augas. O horizonte agrandábase e clarificábase. De súpeto, como na véspera, escoitouse a voz de Ned Land.

          - A cousa en cuestión a babor! -berrou o arpoador.

          Todas as miradas se dirixiron cara ao  punto indicado. Alí, a unha milla e media da fragata, un longo corpo anegrazado emerxía un metro por riba das augas.

          A fragata achegouse ao cetáceo. Observeino con tranquilidade. Definitivamente cheguei á conclusión de que pertencía aos vertebrados, á clase dos mamíferos, á subclase dos monodelfos, ao grupo dos pisciformes, á  orde dos cetáceos, á familia... No que se refire a este punto aínda non podía pronunciarme, mais os narvais adoitan incluírse na familia dos delfíns.

          A tripulación agardaba impacientemente as ordes do seu xefe. Este, tras observar atentamente o animal, berrou:

          - Force as caldeiras e a toda máquina!

          Mais nin así o narval se deixaba atrapar. O comandante Farragut decidiu entón empregar métodos máis directos.

          - Ah! -dixo-.  Este animal é máis rápido que a Abraham Lincoln! Pois ben! Imos ver se é máis rápido que as balas cónicas. Mestre, poña uns homes no canón de proa!

          O canón de proa cargouse inmediatamente e dirixiuse cara ao obxectivo. 

          Un vello artilleiro de barba cana,  cun ollar calmo e fisionomía fría, achegouse ao canón, situouno en posición e apuntou durante un tempo.

          Escoitouse unha forte detonación, que se mesturou cos hurras da tripulación.

          A bala dera no branco, bateu no animal, mais dun xeito anormal, esvarou pola súa superficie redondeada e perdeuse a dúas millas no mar.

          Nese momento crin que a nosa expedición chegara á súa fin e que nunca máis volveriamos ver o fantástico animal. Trabucábame.

          Ás dez horas e cincuenta minutos da noite, reapareceu a claridade eléctrica a tres millas a barlovento da fragata, tan pura e intensa como a noite anterior.

          O narval parecía inmóbil. Había unha oportunidade e o comandante Farragut decidiu aproveitala. A fragata achegouse silandeiramente, detívose a dous cables do animal. Parou as máquinas. Nese intre, inclinado sobre o castelo de proa, vía por debaixo de min a Ned Land agarrando  o seu terrible arpón. Como moito separábano do inmóbil animal uns vinte pés. De súpeto, o seu brazo estendeuse violentamente e lanzouno. Oín o choque sonoro da arma, que parecía ter golpeado nun corpo duro.

          A claridade eléctrica apagouse de inmediato e dúas enormes trombas de auga caeron sobre a ponte da fragata, correndo como un torrente de proa á popa, derrubando os homes e rompendo as trincas do arboredo.

          Produciuse un choque espantoso e, lanzado por riba da amurada, fun guindado ao mar.