As sombras de Electra Arjé Teatro 2011 Arjé Teatro cumple catorce anos representando pezas dramáticas universais. Unha peza nova cada novo ano. Renovarse ou morrer é a súa divisa, pois así o impón a materia prima da que se nutre, é dicir as sucesivas promocións de alumnos do IES Breamo de Pontedeume que voluntariamente se incorporan ao grupo.
A peza que este ano brinda Arjé Teatro é As sombras de Electra, coa que o grupo ven de acadar (XUÑO 2011), no Concurso de Teatro Xuvenil do centro Calvo Sotelo de A Coruña, o primeiro premio á Actriz Protagonista (Xoana Arias García no papel de Electra). Tamén acadou un digno quinto premio á Representación e cinco diplomas ás Actrices e Actores Destacados, o que non deixa de ter notable mérito tendo en conta que foi a primeira -e inmadura- representación que se fixo da obra. Sen dúbida que o alumnado do IES Sofía Casanova que queira vir vela desfrutará dunha máis rodada e conmovedora posta en escena.
PRESENTACIÓN DA OBRA Se soubeses que a túa nai e mailo seu amante acaban de matar o teu pai…. quererías vingalo?, estarías dispost@ a matar a túa nai?, buscarías alguén que o fixese por ti? Argumento: Hai dez anos que o rei de Argos, Agamenón, ao regresar vitorioso da guerra de Troia, fora asasinado pola súa esposa Clitemnestra e o seu amante Existo, que detentan desde entón o trono usurpado.
Electra, filla do defunto Agamenón, arrastra unha vida miserable de rancor á súa nai e desprezo da súa acomodaticia irmá Crisótemis, e non desexa máis que a volta do seu irmán ausente Orestes, para vingar a morte do seu añorado pai. Coa chegada de incógnito de Orestes e máis o seu vello Preceptor, a terrible vinganza que levan a cabo arrepía aos cidadáns de Argos: a espiral non cesa, e nova reparación e nova vinganza están garantidos. Este episodio de amor, odio e vinganza pertencente á Saga dos Atridas, xa foi dramatizado hai dous mil cincocentos anos polos tres grandes autores tráxicos gregos Esquilo, Sófocles e Eurípides. Eles deron cadansúa interpretación. No século XX Sartre, Freud e Jung, entre outros, déronnos as súas.
A nosa versión, da man de todos eles, escarva de novo na vella lenda e propón un desenlace insólito e desacougante. Quixemos levar a escena esta traxedia para transmitir, do modo máis impactante, o noso convencemento de que a violencia produce máis violencia e leva á perdición. Por iso evitamos lexitimar sen máis as razóns da protagonista e condenar como inxustas as dos seus antagonistas. Non hai conflito violento no que os autores non xustifiquen os seus actos no agravio previamente inflixido polo outro; só tras a ruína común a ambos se decata un de que o camiño non era devolver o golpe senón saír da espiral perniciosa.
