IES Castelao

Eu son Balbino. Un rapaz de aldea, coma quen di,
un ninguén. E ademais, pobre. Porque da aldea
tamén é Manolito, e non hai quen lle tusa, a
pesar do que lle aconteceu por causa miña.
No verán ando descalzo. O po quente dos camiños
faime alancar. Magóanme as areas e
nunca falta algunha brocha para espetárseme
nos pés. Érgome con noite pecha, ás dúas ou
tres da mañá, para ir co gando, restrebar ou
xuntar monllos. Cando amañece xa me doe o
lombo e as pernas. Pero o día comeza. Sede,
sol, moxardos.
No inverno, frío. Ganas de estar arreo ó pé do
lume. Muíños apeados. Faladurías de neves e
lobos. Os brazos son coma espeteiras para
encolgar farrapos. Murnas, fridas, dedos sen
tentos.
Que saben disto os nenos da vila!
Eles ignoran o que eu penso mentres boto ó
corpo un gurrucho de caldo con broa. Ou o que
sinto cando estou no monte pingando, aterecido,
vendo por entre a chuvia un fantasma bretemoso
en cada árbore.
A aldea é unha mestura de lama e fume, onde
os cans ouvean e a xente morre «cando está
da man de Deus», como di a madriña. Os rapaces
somos tristes. Enredamos, corremos tras
dos foguetes e ata rimos, pero somos tristes.
Temo a probreza e os trafegos da terra aniñados
nos ollos.
Eu quixera andar mundo. Ir por mares e terrras
que non coñezo. Nacín e crieime na aldea pero
agora síntoa pequena, estreita. Coma se vivise
nun cortizo. Teño pensamentos que non lle podo
contar a ninguén. Algúns non me entenderían
e outros chamaríanme tolo. Por iso escribo. E
depois durmo coma unha pedra. Quedo desatafegado,
libre, coma se me quitasen de enriba un bocoi.
¡Cousas miñas! E tamén de Smith,
o capitán que estivo na guerra e cando voltou
para a casa púxose a escribir todo o que lle acontecera.
Así está nun libro que me trouxo o Landeiro.
¡Se eu fixese un libro! Nin falar. Ogallá que non
me atopen o caderno. Daríame vergoña. E non
é para menos. Porque nel baleiro todo o que sinto.
Moi pouca xente o fai. Todos abren o peteiro
para dúas cousas: para dicir a verdade ou para
arredarse dela.
Na miña casa non me comprendían. E outro tanto
acontéceme na do Landeiro. Iso é o peor que lle
pode suceder a un, pero a moita xente non se lle
dá.
Eu non sei se esvarío. Vexo o mundo darredor
de min e adoezo por entendelo. Vexo sombras e
luces, nubeiros que viaxan, lume, árbores. ¿Que
é todo isto? Ninguén me di, poño por caso, para
que serven as estrelas, nin onde morren os paxaros.
Sei de certo que moitísimos anos antes de
nacer eu xa había sol e penedos e fuxía a auga
polo río. E estou seguro de que todo seguirá igual
despois de que eu morra. Virá máis xente, e máis,
tripando uns nos outros, esquecéndose adrede
dos que morreron, coma se non houbesen vivido.
Escribir no caderno -¡quen o diría!- é coma baldeirar
o corazón. Parece un milagre. Pois á fin
de contas non pasa de ser unha conversa comigo
mesmo. Pero para min é milagre todo. Dende
as pingueiras da chuvia ata o canto do grilo.
Aínda que se me ocorrese facer un libro, como
fixo Smith, de pouco valería o que contase, Smith
estivo na guerra, e eu son apenas «o neno»,
como me chaman na casa. Son Balbino. Un rapaz
da aldea. Un ninguén.

 VOCABULARIO
alancar: andar a zancadas.
brocha: punta, cravo.
espetárseme: clavárseme algo.
restrebar: sementar.
monllos: feixes de plantas.
moxardos:mosquitos
apeados: parados.
espeteiras: barrotes de madeira.
murnas: manchas producidas polo
lume.
fridas: feridas
gurrucho: grolo, porción de líquido
que se bebe dunha soa vez.
trafegos: traballos.
cortizo: colmea das abellas.
desatafegado: destapado.
baleiro: vacío.
tripando: pisando, esmagando,
asoballando.