DRUMMOND DE ANDRADE, Carlos, Amar se aprende amando. Poesia de convívio e de humor,  Editora Record, Río de Janeiro, 1986 (6ª ed.) 178 pp.

Amar se aprende amando de Carlos Drummond de Andrade (Brasil, 1902-1987) permite facer un percorrido polas distintas formas do sentimento amoroso na súa poesía. Con estes poemas transitamos desde o amor sublime ao alcanzado por unha convivencia ideal, desde a fusión dos amantes en perfecta unidade á celebración da amizade. Unha creación lírica froito do esforzo do poeta para conciliar sentimento e experiencia. Se o amor pode ser aprendido amando na práctica, como se di no título do libro, a concreción do cotián empapa o sentimento romántico. Ao anhelo do amor ideal súmanse as referencias á circunstancia histórica do país, que vivía so unha ditadura militar, como recolle o poeta nestes versos "O feixón é de todos, en principio,/ tal como a liberdade, o amor, o ar./ Mais hai que conquistalo para os teus irmáns".

GONZAGA, Manuela, Meu único, grande amor: casei-me!, Bertrand Editora, Lisboa, 2010,  211 pp.

Nesta obra da escritora e historiadora lusa Manuela Gonzaga (Porto, 1951) aparecen tres personaxes destacados: Joâo Pires, un médico-psicólogo agoniado coa creación literaria, preséntalle a súa primeira novela ao editor Flavio Sousa. A fermosa e solitaria tradutora  Vera de Pôncio Pilatos e Costa Cabral é a encargada de corrixir e pulir a novela. A correctora odia o libro e o autor do libro aborrece á correctora. Desde esta mutua xenreira cara a unha tórrida relación non hai moita distancia: aí está o comezo de Meu único, grande amor: casei-me!: unha crónica de costumes baixo aparencia de folletín que tamén pon ao descuberto os ouropeis do noso mundo consumista e vaidoso.