SOLIDARIEDADE: A CAÍDA DO COMUNISMO EN POLONIA

SECUENCIA

1980: Creación do sindicato Solidarnosc nos estaleiros de Gdańsk, converténdose no primeiro sindicato independente do partido nun país de influencia soviética.

1980: Convocan folgas ante as subas nos prezos dos alimentos anunciadas polo goberno.

1981 (13 de decembro): Encarceramento dos dirixentes do Sindicato.

1982 (8 de outubro): Prohibición do Sindicato.
Clandestinidade do Sindicato.

1983: Premio Nobel da Paz para Lech Wałęsa.

1988: Folgas que obrigan ao goberno a negociar con Solidaridad. Preséntase xa como un
partido.

1990: Ganan as eleccións e Lech Wałęsa convértese no Presidente do Goberno durante un
mandato.
Caída do Comunismo.

Hoxe: aínda existe este sindicato con 1,5 millóns de afiliados.

FONTE:
https://es.wikipedia.org/wiki/Solidaridad_(Polonia)

A REVOLUCIÓN EDSA

A Revolución EDSA é coñecida con varios nomes diferentes: Revolución do Poder do Pobo, Revolución Filipina de 1986, e Revolución Amarela.

Foron unha serie de protestas e marchas populares en Filipinas que comezaron en 1983 e finalizaron en 1986. Os métodos utilizados foron os propios dunha campaña de resistencia civil contra a violencia do réxime dictatorial do presidente Ferdinand Marcos e a fraude electoral acontecida nas eleccións presidenciais de 1986.

O asasinato do senador Benigno Aquino á súa chegada ao aeroporto de Manila o 21 de agosto de 1983, foi o detonante do alzamento popular de carácter pacífico, e que conduciu á subida ao poder de Corazón Aquino, esposa de Aquino e nai do actual presidente de Filipinas, Benigno Aquino III.

Esta revolución non-violenta conduciu a que o presidente Ferdinand Marcos deixase o goberno e se restaurase a democracia no país. Foi amplamente considerada unha vitoria do pobo contra os vinte anos do réxime autoritario e represivo, do entón presidente Ferdinand Marcos, e os xornais referíronse a ela como "a revolución que sorprendeu ao mundo".

A maioría das protestas realizáronse nun longo tramo da Avenida Epifanio dos Santos, situada na zona metropolitana de Manila, dita avenida é coñecida popularmente polo acrónimo de EDSA, de ahí o nome máis empregado para ésta revolución. Denomínase tamén Revolución Amarela por mor da presenza de cintas amarelas durante as manifestacións, logo do asasinato de Benigno Aquino.

A principal actividade aconteceu en tan só tres días, dende o 22 ao 25 de febreiro de 1986, e nas mesmas participaron máis de dous millóns de civís filipinos e varios grupos políticos, militares e relixiosos liderados polo cardeal Jaime Sen, arcebispo de Manila.

As protestas, alimentaron a resistencia e a oposición fronte a anos do goberno corrupto de Marcos, culminando coa partida do ditador do Palacio de Malacañán cara a Hawaii. Corazon Aquino foi proclamada como o lexítima presidente de Filipinas logo da revolución.

 WOMEN OF  LIBERIA  MASS ACTION FOR  PEACE

  Leymah Gbowee nace na zona central de Liberia. Aos 17 anos mudouse a Monrovia, cando estalou a primeira guerra civil do país. Adestrada para axudar ás persoas a superar o trauma que supón unha guerra, traballou durante a guerra civil cos nenos soldado do exército de Charles Taylor (presidente de Liberia)
    
  En 2002, Leymah Gbowee organizou a Acción Masiva pola Paz das Mulleres de Liberia  (Women of Liberia Mass Action for Peace). Organizou ás mulleres cristiás e musulmás de Monrovia para levar a cabo protestas pacíficas pola non violencia. As integrantes do grupo empezaron a reunirse en lugares públicos (no mercado de peixe) e, sen distinción de etnia nin relixión, vestidas de branco, rezaban conxuntamente en favor da paz.

  A organización dirixe unha declaración de intencións ao Presidente Taylor (quen posteriormente será xulgado e condenado por crimes contra a humanidade): "No pasado nós eramos silenciosas, pero despois de ser asasinadas, violadas, deshumanizadas, e infectadas por enfermidades, e vendo aos nosos nenos e as nosas familias destruídas, a guerra ensinounos que o futuro xace en dicir NON á violencia e SI á paz! Non pararemos ata que a paz prevaleza."

   Vestidas con camisetas brancas para simbolizar a paz, e contadas por miles, as mulleres convertéronse nunha forza política contra a violencia e o goberno e lideraron con éxito a petición de paz noutros estados africanos.

    A participación das mulleres no proceso de paz en Liberia é un exemplo de como as mulleres poden contribuír de maneira significativa durante os procesos de paz e na construción das sociedades post-conflito.

    O pobo de Liberia ten moito que agradecer ás súas mulleres. Foi a través do movemento feminino pola paz, Women of Liberia Mass Action for Peace, como se puxo fin a unha guerra civil que se saldou con máis de 200.000 vidas e que desprazou a dous terzos da poboación. Miles de mulleres, cristiás e musulmás, manifestáronse unha e outra vez ata que os homes as tiveron en conta.

    En 2011, Leymah Gbowee (traballadora social), Ellen Johnson Sirleaf (presidenta de Liberia) "pola súa batalla non violenta a favor da seguridade das mulleres e do seu pleno dereito na plena participación da obra de construción da paz" xunto a Tawakkul Karman xornalista, política e activista iemení, figura relevante na primavera árabe, gañan o Premio Nobel da Paz. 

O GULABI GANG: O EXÉRCITO DOS SARIS ROSAS 

     A comezos de 2006, Sampat Pal, xunto ao traballador social Jay Prakash, cansada dos malos tratos e a discriminación, formou o Gulabi Gang “o exército dos saris rosas”:  un equipo de mulleres que traballan pola xustiza para as mulleres oprimidas e maltratadas, inicialmente formado por 25 mulleres de diferentes idades que desafiaron o poder dos homes. Vestidas con saris rosas e levando o lâthi (unha vara ou bastón tradicional de bambú utilizado polos pastores) como autodefensa, van de pobo en pobo falando ás mulleres pobres e analfabetas dos seus dereitos.

    O propósito principal das guerreiras de Gulabi Gang é empoderar ás mulleres. O apoio mutuo e a formación constante, resulta esencial. “As casas nas que vivimos tamén son nosas e temos dereito a sentirnos libres nelas”

     Apoian a independencia das mulleres mediante pequenos negocios no sector téxtil. Desta forma, non dependen economicamente dos seus maridos. O diñeiro que gañan é froito do seu esforzo e capacidades. “Defendemos a autodefensa sempre que a consideremos necesario. Non somos violentas, pero hai ocasións nas que non nos deixan outra alternativa”

   Sampat é amada e admirada polas castes baixas e odiada polas superiores e os funcionarios do estado. “A autoridade non me impresiona. O lâthi levámolo para facernos respectar, a verdadeira arma é que estamos unidas.” “Unha muller soa non pode facer nada, pero moitas mulleres unidas poden reverter a situación”.

    O Gulabi Gang defende a todas as vítimas de inxustiza, en especial as mulleres, que están desvalidas fronte á violencia exercida polos homes: acoso, tortura, violación... A familia de Sampat comparte a súa loita mesmo a pesar de ser ameazada de morte e ter que abandonar o seu pobo e casa.

   O seu traballo céntrase na loita contra a corrupción, a redistribución de terras, o  emprego rural ou a cartilla de alimentos para os máis pobres entre outros. Promove talleres de costura, fabricación de abonos naturais, produción de algodón con rocas para que as mulleres poidan ter unha vida digna e ser independentes.

     O servizo comunitario  inclúe a dotación de alimentos e gran aos poboadores das zonas rurais, pensións para viúvas que non teñen os medios económicos para enfrontar a súa vellez e axudar a previr o abuso de mulleres e nenos. A dote, a violación, os matrimonios de nenos, a violencia doméstica, os abuso de menores e o acoso sexual, entre outros, son algúns dos temas denunciados polo grupo.