64. A paz perfecta

Había unha vez un Rei que ofreceu un grande premio a aquel artista que puidese captar nunha pintura a paz perfecta. Moitos artistas intentárono. O Rei observou e admirou todas as pinturas, pero soamente dous, houbo dous que ao realmente gustáronlle e tivo que elixir entre elas.

A primeira era unha lagoa moi tranquila. Esta lagoa era un espello perfecto onde se reflectían unhas placidas montañas que o rodeaban. Sobre estas atopábase un ceo moi azul con tenues nubes brancas. Quenes miraron esta pintura pensaron que esta reflectía a paz perfecta.

A segunda pintura tamén tiña montañas. Pero estas eran escabrosas e descubertas.Sobre elas había un ceo furioso do que caía un impetuoso trebón con raios e tronos. Montaña abaixo parecía resoar un escumoso torrente de auga. Todo isto non se reflectía para nada pacífico.

Pero cando o Rei observou o cadro mais coidadosamente, mirou tras a fervenza un delicado arbusto crecendo nunha greta da rocha. Nese arbusto atopábase un niño. Alí, no medio de ruxir da violenta caida de auga estaba acurrucado prácidamente un paxariño no medio do seu niño. O Rei elixiu esta pintura.

"Porque, 'Paz' non significa estar nun lugar sen ruídos nin problemas, sen traballo duro ou sen dor. Paz, significa que a pesar de estar no medio de todas estas cousas permanezamos calmados no noso corazón. Este é o verdadeiro significado da 'Paz'.