Un día calquera de verán, en Santiago, (que daquela era todo fincas) vivía Paco coa súa familia. Paco adoraba aos seus avós, por este motivo sempre os acompañaba a apañar o molime para estrar as cortes. Ían sempre ao monte máis próximo, que daquela non era difícil de atopar, pois aínda abundaban. Alí Paco non facía gran cousa, pois só tiña seis anos e non o deixaban facer nada, polo que aquel día, coma sempre, tumbouse a descansar debaixo dunha espléndida sombra dun carballo. Cando chegou a hora de marchar, entre tanto traballo, os avós non se decataron de que Paco non os acompañaba e quedara a durmir. Ao chegar á aldea, os pais preguntaron polo fillo e, ao ver que non estaba, correron alarmados de volta ao monte. Era xa de noite e non se vía nada, pero iso non impediu que o buscasen todo o que puideron. Finalmente, cando xa comezaba a amencer, atoparon ao pobre rapaz cunha cara que daba frío vela e totalmente desorientado.

Dende aquel día en diante, Paco non volveu a ser o de sempre. Todo lle daba medo, sempre andaba só e debuxaba na terra continuamente algo extraño, un corpo metade home e metade lobo. De alí a unha semana, Paco apareceu morto no monte con grandes rabuñazos, feridas e unha cara con ollos ben abertos que miraban fixamente a algo; ou a alguén. Moitos din que a súa morte ten que ver con aquela figura tan extraña que el, atemorizado, sempre debuxaba; ninguén vira tal cousa, pero moitos xa comezaban a sospeitar que aquela fora a causa. Á criatura bautizárona como Lobishome, que co paso do tempo deu lugar a moitas historias que coñecemos hoxe, para asustar aos rapaces. Pero, cres ti que o acabado de contar é tamén tan só unha simple historia?

1º Premio da Categoría Primeiro Ciclo do Concurso de Microrrelatos