Ao día seguinte, o Gato agardou para ver se algunha outra criatura salvaxe se dirixía á cova, pero como ninguén se moveu, o Gato foi alí só, e viu a Muller muxindo a Vaca, e viu a luz do lume na cova, e uliu o aroma do leite branco e morno. -Oh, inimiga miña e esposa do meu inimigo -dixo o Gato-, onde foi Vaca Salvaxe? A Muller riu e respondeu: -Criatura salvaxe da salvaxe espesura, regresa aos bosques de onde viñeches, porque xa trencei o meu cabelo e gardei a pa, e non nos fan falta máis amigos nin servidores na nosa cova. -Non son un amigo nin un servidor -replicou o Gato-. Son o Gato que camiña só e quero entrar na túa cova. -Por que non viñeches con Primeiro Amigo a primeira noite? -preguntou a Muller. -Estivo contando chismes sobre min Can Salvaxe? -inquiriu o Gato, enfadado. Entón a Muller riu e respondeu: -Es o Gato que camiña só e a quen non lle importa estar aquí ou alá. Non es un amigo nin un servidor. Ti mesmo dixéchelo. Marcha e camiña só por calquera lugar.

Finxindo estar compunxido, o Gato dixo:

-Nunca poderei entrar na cova? Nunca poderei sentarme xunto ao cálido lume? Nunca poderei beber o leite branco e morno? Es moi sabia e moi fermosa. Non deberías tratar con crueldade nin sequera a un gato.

-Que era sabia non me era descoñecido, mais ata agora non sabía que fose fermosa. Por iso vou facer un trato contigo. Se algunha vez che digo unha soa palabra de loubanza, poderás entrar na cova. -E se me dis dúas palabras de loubanza? -preguntou o Gato.

-Nunca as direi -repuxo a Muller-, mais se che dixese dúas palabras de loubanza, poderías sentarte na cova xunto ao lume.

-E se me dixeses tres palabras? -insistiu o Gato.

-Nunca as direi -replicou a Muller-, pero se chegase a dicilas, poderías beber leite branco e morno tres veces ao día polos séculos dos séculos.

Entón o Gato arqueou o lombo e dixo:

-Que a cortina da entrada da cova e o lume do canto do fondo e os cántaros de leite que hai xunto ao lume recorden o que dixo a miña inimiga e esposa do meu inimigo -e afastouse a través da salvaxe e húmida espesura meneando o seu salvaxe rabo e andando sen máis compañía que a súa propia e salvaxe soidade.

Pola noite, cando o Home, o Cabalo e o Can volveron á casa despois da caza, a Muller non lles contou o trato que fixera, pensando que talvez non lles parecería ben.

O Gato foise lonxe, moi lonxe, e escondeuse na salvaxe e húmida espesura sen máis compaña que a súa salvaxe soidade durante longo tempo, ata que á Muller se esqueceu del por completo. Só o Morcego, o pequeno Morcego Cabezabaixo que colgaba do teito da cova sabía onde se escondera o Gato e todas as noites voaba ata alí para transmitirlle as últimas novidades. Unha noite o Morcego dixo: -Hai un Bebé na cova. É unha criatura acabada de nacer, rosada, repoluda e pequena, e á Muller gústalle moito. -Ah -dixo o Gato, sen perderse unha palabra-, pero que lle gusta ao Bebé? -Ao Bebé gústanlle as cousas suaves que fan cóxegas -respondeu o Morcego-. Gústanlle as cousas cálidas ás que pode abrazarse para durmir. Gústalle que xoguen con el. Gústanlle todas esas cousas. -Ah -concluíu o Gato-, entón chegou a miña hora.

A noite seguinte, o Gato atravesou a salvaxe e húmida espesura e ocultouse moi preto da cova á espera de que amencese. Á alba, a muller afanábase en cociñar e o Bebé non cesaba de chorar nin de interrompela; así que o sacou fóra da cova e lle deu un puñado de pedriñas para que xogase con elas. Pero o Bebé continuou chorando.

Entón o Gato estendeu a súa almofadada pata e deulle unhas palmadiñas na meixela, e o Bebé fixo gorgoritos; logo o Gato fregouse contra os seus repoludos xeonllos e fíxolle cóxegas co rabo baixo a repoluda barbela. E o Bebé riu; ao oílo, a Muller sorrío.

Entón o Morcego, o pequeno Murciélago Cabezabajo que estaba colgado á entrada da cova dixo:

-Oh, anfitriona miña, esposa do meu anfitrión e nai do meu anfitrión, unha criatura salvaxe da salvaxe espesura está a xogar co teu Bebé e teno encantado.

-Gabada sexa esa criatura salvaxe, quenquera que sexa -dixo a Muller endereitando as costas-, porque esta mañá estiven moi ocupada e me prestou un bo servizo.

Nese mesmo instante, querido meu, a pel de cabalo que estaba colgada coa cola cara a abaixo á entrada da cova caeu ao chan... Como así!... porque a cortina recordaba o trato, e cando a Muller foi a recollela... velaquí que o Gato estaba confortablemente sentado dentro da cova!

-Oh, inimiga miña, esposa do meu inimigo e nai do meu inimigo -dixo o Gato-, son eu, porque dixeches unha palabra eloxiándome e agora podo quedar na cova polos séculos dos séculos. Mais sigo sendo o Gato que camiña só e a quen non lle importa estar aquí ou alá.

Moi enfadada, a Muller apertou os labios, colleu a súa roca e comezou a fiar.

Pero o Bebé rompeu a chorar en canto o Gato marchou; a Muller non logrou tranquilizalo e el non cesou de revolverse nin de patexar ata que se lle amoratou a cara.

-Oh, inimiga miña, esposa do meu inimigo e nai do meu inimigo -dixo o Gato-, colle unha febra do fío que estás a fiar e átaa ao fuso, logo arrastra este polo chan e ensinareiche un truco que fará que o teu Bebé ría tan forte como agora está a chorar.

-Vou facer o que me aconsellas -comentou a Muller-, porque estou a punto de volverme tola, pero non penso darche as grazas.

Atou a febra ao pequeno e barrigudo fuso e empezou a arrastralo polo chan. O Gato lanzouse na súa persecución, empurrouno coas patas, deu un pinchacarneiro e tirouno cara a atrás por enriba do seu ombro; logo acantoouno entre as súas patas traseiras, finxiu que lle escapaba e volveu abalanzarse sobre el. Véndoo facer estas cousas, o Bebé rematou por rir tan forte como antes chorase, gateou detrás do seu amigo e estivo a retozando por toda a cova ata que, xa fatigado, acomodouse para descabezar un sono co Gato nos brazos.

-Agora -dixo o Gato- voulle cantar A Bebé unha canción que o manterá durmido durante unha hora. E comezou a rosmar subindo e baixando o ton ata que o Bebé quedou profundamente durmido. contemplándoos, a Muller sorriu e dixo: -Fixeches un labor estupendo. Non cabe dúbida de que es moi listo, oh, Gato. Nese preciso instante, querido meu, o fume da fogata que estaba acendida ao fondo da cova descendeu dende o teito cubríndoo todo de negros nuboeiros, porque o fume recordaba o trato, e cando se disipou, velaquí que o Gato estaba comodamente sentado xunto ao lume. -Oh, inimiga miña, esposa do meu inimigo e nai do meu inimigo -dixo o Gato-, aquí tesme, porque me eloxiaches por segunda vez e agora poderei sentarme xunto ao cálido lume do fondo da cova polos séculos dos séculos. Pero sigo sendo o Gato que camiña só e a quen non lle importa estar aquí ou alá.

Entón a Muller enfadouse moito, moito, soltou o pelo, botou máis leña ao lume, sacou a ancha pa de cordeiro e comezou a facer un conxuro que lle impediría eloxiar ao Gato por terceira vez. Non foi un Conxuro Cantado, querido meu, senón un Conxuro Silencioso; e, pouco a pouco, na cova fíxose un silencio tan profundo que un Ratoncito diminuto saíu sixilosamente dun canto e botou a correr polo chan.

-Oh, inimiga miña, esposa do meu inimigo e nai do meu inimigo -dixo o Gato-, forma parte do teu conxuro ese Ratoncito?

-Non -repuxo a Muller, e, tirando a pa ao chan, empolicouse a un tallo que había fronte ao lume e se apresurou a recoller a súa melena nunha trenza por medo a que o Ratoncito trepase por ela.

-¡Ah! -exclamou o Gato, moi atento-, entón o Rato non me sentará mal se mo zampo?

-Non -contestou a Muller, trenzando o pelo-; zampa te o agora mesmo e quedareiche eternamente agradecida.

O Gato deu un salto e caeu sobre o Rato.

-Un millón de grazas, oh, Gato -dixo a Muller-. Nin sequera Primeiro Amigo é abondo rápido para atrapar Ratoncitos como ti o fixeches. Debe de ser moi intelixente.

Nese preciso instante, querido meu, o cántaro de leite que estaba xunto ao lume partiuse en dous anacos... Como así?... porque recordaba o trato, e cando a Muller baixou do tallo... velaquí que o Gato estaba bebendo lametazos o leite branco e morno que quedaba nun dos anacos rotos!

-Oh, inimiga miña, esposa do meu inimigo e nai do meu inimigo -dixo o Gato-, aquí tesme, porque me eloxiaches por terceira vez e agora poderei beber leite branco e morno tres veces ao día polos séculos dos séculos. Pero sigo sendo o Gato que camiña só e a quen non lle importa estar aquí ou alá.

Entón a Muller rompeu a rir, puxo diante do Gato unha cunca de leite branco e morno e comentou:

-Oh, Gato, es tan intelixente como un Home, pero recorda que nin o Home nin o Can participaron no trato e non sei que farán cando regresen á casa.

-E ao meu que máis me dá? -exclamou o Gato-. Mentres teña un lugar reservado xunto ao lume e leite para beber tres veces ao día dáme igual o que poidan facer o Home ou o Can.

-Oh, inimiga miña, esposa do meu inimigo e nai do meu inimigo -dixo o Gato-, aquí tesme, porque me eloxiaches por terceira vez e agora poderei beber leite branco e morno tres veces ao día polos séculos dos séculos. Pero sigo sendo o Gato que camiña só e a quen non lle importa estar aquí ou alá. Entón a Muller rompeu a rir, puxo diante do Gato unha cunca de leite branco e morno e comentou: -Oh, Gato, es tan intelixente como un Home, pero recorda que nin o Home nin o Can participaron no trato e non sei que farán cando regresen á casa. -E ao meu que máis me dá? -exclamou o Gato-. Mentres teña un lugar reservado xunto ao lume e leite para beber tres veces ao día dáme igual o que poidan facer o Home ou o Can. Aquela noite, cando o Home e o Can entraron na cova, a Muller contoulles de cabo a rabo a historia do acordo, e o Home dixo: -Está ben, pero o Gato non chegou a ningún acordo comigo nin cos Homes cabais que me sucederán

Quitou as dúas botas de coiro, colleu a súa pequena machado de pedra (e xa suman tres) e foi a buscar un anaco de madeira e o seu coitelo de óso (e xa suman cinco), e colocando en fila todos os obxectos, proseguiu:

-Agora imos facer un trato. Se cando estás na cova non atrapas Ratos polos séculos dos séculos, botarei contra ti estes cinco obxectos sempre que te vexa e todos os Homes cabais que me sucedan farán o mesmo. -Ah -dixo a Muller, moi atenta-. Este Gato é moi listo, pero non tan listo como o meu Home.

O Gato contou os cinco obxectos (todos parecían moi contundentes) e dixo:

-Atraparei Ratones cando estea na cova polos séculos dos séculos, pero sigo sendo o Gato que camiña só e a quen non lle importa estar aquí ou alá.

-Non será así mentres eu estea preto -concluíu o Home-. Se non tiveses dito iso, tería gardado estas cousas (polos séculos dos séculos), pero agora vou botar contra ti as miñas dúas botas e o meu pequeno machado de pedra (e xa suman tres) sempre que tropece contigo, e co mesmo farán todos os Homes cabais que me sucedan.

-Espera un momento -terzou o Can-, eu aínda non cheguei a un acordo con el -sentouse no chan, lanzando terribles gruñidos e ensinando os dentes, e proseguiu-: Se non te portas ben co Bebé polos séculos dos séculos mentres eu estea na cova, perseguireite ata atraparte, e cando te coxa che morderei, e o mesmo farán todos os Cans cabais que me sucedan.

-¡Ah! -exclamou a Muller; que estaba a escoitar-. Este Gato é moi listo, pero non é tan listo como o Can.

O Gato contou os dentes do Can (todos parecían moi afiados) e dixo:

-Portareime ben co Bebé mentres estea na cova polos séculos dos séculos, sempre que non me tire do rabo con demasiada forza. Pero sigo sendo o Gato que camiña só e a quen non lle importa estar aquí ou alá.

-Non será así mentres eu estea preto -dixo o Can-. Se non tiveses dito iso, tería pechado a boca polos séculos dos séculos, pero agora penso perseguirte e facerte trepar ás árbores sempre que te vexa, e o mesmo farán os Cans cabais que me sucedan.

A continuación, o Home botou contra o Gato as súas dúas botas e o seu pequeno machado de pedra (que suman tres), e o Gato saíu correndo da cova perseguido polo Can, que o obrigou a trepar a unha árbore; e dende entón, querido meu, tres de cada cinco Homes cabais sempre botaron obxectos contra o Gato cando se topaban con el e todos os Cans cabais o perseguiron, obrigándoo a trepar ás árbores. Pero o Gato tamén cumpriu a súa parte do trato. Matou Ratos e portouse ben cos Bebés mentres estaba na casa, sempre que non o tirasen do rabo con demasiada forza. Pero unha vez cumpridas as súas obrigas e nos seus anacos libres, é o Gato que camiña só e a quen non lle importa estar aquí ou alá, e se miras pola ventá de noite o verás meneando a súa salvaxe rabo e andando sen máis compañía que a súa salvaxe soidade... como sempre fíxoo.

FIN