Mi hermano persigue dinosaurios
de
Giacomo Mazzariol

    Unha historia tenra e conmovedora que subliña o marabilloso da diversidade. Mediante un tratamento profundo, agarimoso e persoal dun tema de interese social como é a síndrome de Down, o autor comparte co lector a importancia de valorar ás persoas polo que son e non polo seu número de cromosomas. Giovanni, o protagonista é un torrente de alegría, diversión e ganas de vivir que merece a pena coñecer.
   
    (...) De noche, en los sueños, tanto los que tenía con los ojos abiertos como los que tenía con los ojos cerrados, me imaginaba a mi hermano metido en un paquete: papel de regalo, lazo, etcétera. Estaba sentado en el sofá y lo tenía en mis rodillas. Ese es el mejor momento: cuando tienes el paquete entre las manos y aún no lo has abierto. En ese instante todo es posible. Una vez que lo abres, bueno, el contenido es el que es: si te gusta, vale, si no, qué le vas a hacer. Pero cuando tienes el paquete entre las manos, y lo tocas, y lo sopesas, y tratas de averiguar qué contiene (y no lo sabes), pues eso: ¡qué maravilla! A veces te da por pensar que casi es preferible no abrir los paquetes. Que es mejor imaginarte lo que contienen.
    Pero  las cosas no son así.
   Además, en el fondo, hay toda una alegría especial que se deriva justo de eso: de abrirlo y de exponerse al misterio.
    De día miraba el barrigón de mi  madre y pensaba que dentro estaba él, Gio. Pensaba que así lo llamaría el resto de mi vida, durante las peleas y las conspiraciones, para que fuera a la mesa y cuando necesitara su ayuda. “¡Hey, Joe!”, lo llamarían todos, como en la canció de Jimi Hendrix. Y estaba serguro de que todos lo llamarían mucho, porque sería de esos que te gusta tener cerca. Tocaba el barrigón de mi madre y lo olía y acercaba los ojos hasta ver bien la trama de la piel tensa; pegaba la oreja para oir las patadas que daba.
    Mientras, el mundo que me rodeaba -que nos rodeaba- estaba cambiando. Una casa nueva, un coche nuevo y hasta un trabajo nuevo para mi padre. Giovanni nos traía un océano de novedades. Era una chispa, una chispa por la que nos íbamos a dejar incendiar.

Ninguén

de

Fran Alonso

   Nesta obra preséntanse varias historias e personaxes que tratan sobre a convivencia dunha comunidade de veciños e o uso das tecnoloxías como formas de relación. Velaquí algunhas delas: Sara,  farta da cidade, decide cambiar de estilo de vida. Un mozo vive obsesionado por mor dos seus veciños, que lle impiden levar unha vida normal. Outra muller cítase cun home ao que coñeceu a través de Internet. S. Lonely toma a decisión, por primeira vez na súa vida, de emprender unha pequena viaxe de vacacións para romper a rutina. Un escritor, que recibe correos dunha lista na que nunca se deu de alta, descobre os hoax, esas falsas cadeas que se envían a través do correo electrónico...
   
    Había outra cousa que lle  molestaba moito das reunións: sempre baixaban os homes. De dez ou doce persoas que lograban reunir as convocatorias da comunidade (dun total de corenta vivendas) non había máis de unha ou dúas mulleres. Como moito, tres. Ás  veces, ningunha. A propia Sara e a do noveno eran as únicas que representaban sistematicamente a propiedade da súa vivenda.
    Cun xesto desafiante, cravou fixamente a pupila na imaxe reflectida no espello do ascensor. Indignábaa que nunha cidade como aquela aínda fose maiormente ás mulleres ás que se lles encomendaba a tarefa de deitar os nenos e facer a cea (que eles posiblemente non probasen, dadas as horas en que regresaban da reunión)
    Entre a veciñanza habitaba todo tipo de personaxes e as xuntanzas da Comunidade eran o seu mellor retrato. Sara  tiñaos ben catados e clasificados. En todos os lugares onde vivira sucedía o mesmo. Nunca fallaban, por exemplo, os que non pagaban as cotas comunitarias (que en consecuencia tampouco facían acto de presencia nas reunións, por se as moscas). Era o caso do lindante da súa parede, o do lado. E a causa non parecía estar nos problemas económicos ou, cando menos, non era iso o que transmitían os dous luxosos coches e máis a moto que aparcaban no garaxe. Tamén é certo que, cada vez máis xente, vive moi por enriba das súas posibilidades, a base de créditos constantes e interminables. E non conviña esquecer os que facían dos coches un signo de aparencia, mercando marcas e modelos desproporcionados cos seus soldos. Así nunca daban chegado a fin de mes. Logo tamén estaba o que ameazaba incansablemente con ir ao xulgado a denunciar o can do terceiro, que ladraba e ladraba toda a noite. A Sara non lle molestaba demasiado, pero nos pisos próximos debía amolar moito. Ao dono do animal non había quen o fixese entrar en razón: retrucaba que tiña todo o dereito do mundo a ter can na casa e que el non podía impedirlle que ladrase porque era….

Podes ler o primeiro capítulo se premes aquí.