Noraboa ao gañador do certame de relato curto, organizado pola FANPA, Federico Limeres Arias, como representante do CEIP Álvarez Limeses, na categoría de Persoas Adultas.
O relato titúlase
A HERDANZA
Ao baixar do avión, sentiu o estupor incrédulo que producen as xeografías míticas. O esplendor solar da mañá parecía un saúdo de benvida. De camiño ao hotel, o autobús percorreu estradas, avenidas, rúas ateigadas de vellos Cadillacs, de Pontiacs maxestosos como carrozas; dende o seu asento, a multicolor corrente de carrocerías semellaba un banco de peixes tropicais. De certo, A Habana non era só un nome nos mapas.
A carta chegara nun sobre cos bordes rebereteados en branco, azul e vermello. Cunha caligrafía esmerada, o seu remitente facíalle unha confidencia que parecía extraviada dunha telenovela. Quedábanlle meses de vida e tiñan que verse. Non o pensou dúas veces. Non tiña elección.
Avisouno da súa chegada dende un café. A conversa foi fría e alienada, como se estivesen en universos paralelos. Quedaron en verse ao día seguinte. O home iría en coche; conducir era un dos últimos praceres que lle quedaban. Aparcaría diante do hotel. O desfase horario desbaratoulle a noite. Almorzaba cando o sobresaltou a notificación no móbil. Saíu á rúa expectante. O home estaba sentado no seu vello Chevrolet do d58, mirando á fronte. Tiña as mans apoiadas no volante, coma nun reclinatorio. A luz da Habana facía intolerable o cromado dos parachoques, pero o azul metálico do coche estaba cheo de mapas. Golpeou cos nocellos o cristal da ventá. O ocupante pareceu espertar dun soño e empezou a xirar a manivela con medias voltas sincopadas, coma se fose un temón. Miráronse. Agás pola queixada afundida de quen perdeu os dentes, viuse reflectido na súa faciana coma nun espello.
Non mentía a única foto que del gardara a súa nai: o mozo que a deixara, había máis de medio século, e marchara para Cuba, e nunca volvera, deixáralle en herdanza o seu tabique nasal.
